Dette er ei klagesalme.
v.1 Fiendar har trengt seg inn på Guds eigedom, Israels land, vanhelga tempelet og lagt Jerusalem i grus.
Når nokre kjem inn i Guds kyrkje og får aksept for læresetningar som ikkje har si rot i Bibelen, representerer dei djevelen som har svore på at han skal knusa Jesu Kristi kyrkje, slik han prøvde å knusa Jesus. Han lukkast betre med kyrkja, ser det ut for.
v.2-3. Katastrofen er komplett. Det er ikkje ein gong att nokre som kan gravleggja dei døde.
v.4. Og det er aldri medkjensle å få for Israel hos grannane. Berre hån. Slik har det alltid vore. Og slik er det i dag.
v.5. Asaf knyter katastrofen til Gud. Det er HANS dom dei no har fått smaka. Og det er rett. Denne dommen var varsla av profetar. Og likevel spør han: Kor lenge skal dette vara. Han leitar etter lys, etter ein timeplan som han kan forhalda seg til.
v.6. Ville det ikkje vera lurare av Gud og dømma heidningane enn Israel? Han føreslår av Gud vender domen mot dei framande folkeslaga. Problemet er at Gud har sagt at han vil syna seg heilag PÅ DEI SOM STÅR HAN NÆRT (4.Mosebok 10,1-2). Og det gjer ikkje dei framande.
v.8-9 er ei sterk bøn om tilgjeving, ikkje primært for Israelsfolket sin del, men for Guds eige namns skuld og for hans æres skuld.
v.10. Så minnar han Gud om at å straffa Israel kan gje han sjølv eit dårleg rykte. Då kan jo folk koma til å tru at Gud ikkje ein gong finst, eller at han er heilt avmektig. Asaf argumenterer så godt han kan for å påverka Gud til å snu, og dristig ber han Gud om å hemna sine tenarars blod. Dette er ikkje illegitimt ettersom me også i Johannes openberring les om at Gud ein dag skal gjera akkurat det.
v.11 Her ber han for "fangane", dvs dei bortførte, at Gud skal lytta til sukka deira, stundom blir bønene våre berre sukk, og med sin sterke arm frelsa dei som blir ført bort for å døy. Og dette verset får meg alltid til å tenkja på alle abortane som vert utførte i denne verda. Dei små borna treng vår forbøn.
v.12. Asaf synest Israels naboar skal bli spotta sju gongar sterkare enn dei sjølve har spotta Gud. Ja, det synest han er ein passeleg reaksjon frå Guds side.
v13. Salma avsluttar med ein triumferande proklamasjon: Me er i ein elendig forfatning, det er sant, MEN DET ER ME SOM ER HERRENS FOLK, og det er me uansett kva forfatning me er i, og me er ein gjeng som lovprisar Herren til evig tid, frå slekt til slekt. Ja, det er vårt kall, og det som skjer rundt oss skal ikkje få oss ut av denne tenesta. Me kan klaga litt innimellom, men så er det attende på lovsongssporet, ikkje fordi me føler for det, men fordi det er vårt kall og vår jobb, og jammen gjer det oss godt også.
På denne bloggen vil eg gå gjennom og kommentera ein del bibelske tekstar vers for vers. Bibelen er basis for den kristne trua, og det kristne livet, og alt me tenkjer, gjer og besluttar må målast på det som står der. Ver med meg på denne reisa og lat deg inspirera.
onsdag 25. september 2019
onsdag 17. juli 2019
Salme 78
I denne salma går Asaf gjennom Israels historie med Gud, ei ganske dramatisk kjærleikssoge. Ho er med sine 72 vers, etter det eg kan sjå, den nest lengste salma i Bibelen. Mønsteret er slik: Gud er trufast, men folket sviktar han, dei vert råka av hans vreide, noko som får til dei å angra og venda om, og Gud tilgjev dei og gjev dei ein ny start. Dette skjer ikkje èin gong, men gong etter gong.
Slik er denne salma også eit spegelbilete av våre liv som kristne. Me har det store privilegiet gong på gong å få starta opp på nytt med Gud, vår gode Far, han som for Kristi skuld, kvar stund og tid, tilgjev oss alle våre synder, så sant me lever som ærlege menneske, overgjevne til Han.
v.1. Gud talar, og han ber folket om å lytta til lova hans.
Utan at Guds lov vert forkynt, skjer det sjeldan at folk vender om. I dag talar Gud til folk gjennom oss som trur på Jesus, og me må læra oss å tala til folks samvit, forkynna både lova og evangeliet. Det er faktisk klin umogeleg å forkynna evangeliet utan å forkynna lova, for evangeliet er bodskapen om korleis me som er skuldige etter lova kan verta fri frå skulda vår.
Frå vers 2 er det Asaf som talar.
Vers 3-8. Kvar generasjon med truande har eit primæransvar i å formidla Guds ord til komande generasjonar, til barn og unge. I dette avsnittet ser me at Asafs foreldrgenerasjon fortalde til han og hans jamngamle, hans generasjon til sine barn, forat deira barn att skulle ha noko å fortelja til sine barn. Det normale er at Ordet vert formidla i familiane. Og den gode verknaden av dette kjem fram ved at barna held Herrens bod, og følgjer den trufaste Gud med ei fast ånd.
v.9 -72 og er så eit resymè over frelseshistoria frå utfriinga av Egypt og fran til kong David. Her vil det føra for langt å kommentera vers for vers. Men eg stoppa for nokre ting her.
v.9-10. Efraim er Israel. Salma er skriven på Davids tid, før riket vart delt i to. Efraim hadde flykta i strid. Grunnen var at dei hadde svikta Guds pakt og ikkje halde hans lov, og dei gløymde Guds mektige frelsesgjerningar, utfriinga frå Egypt, hans omsorg i øydemarka og erobringa av lovnadslandet, slik at trua deira ikkje fekk næring. Den historiske bakgrunnen for desse versa er truleg det som hende i dommartida.
Dette lærer me: Når me som kristne ikkje lenger lever i samsvar med Guds lover, slik desse er forklart for oss i Det nye testamentet, vert me åndeleg redde og svake. Me vik unna striden, og når fienden set inn mot oss, er me ute av stand til å møta han i Herrens namn og kraft. Me blir slått tilbake, marginaliserte og utan innflytelse, og mange fell frå Gud i hjarto sine. Det skjer i dag i stor stil.
v.19-22 startar med at "dei tala mot Gud". Det er mange som talar mot Gud i våre dagar når die betvilar hans vilje og makt til å dra omsorg for menneske i naud. Ateistane talar mot Gud når dei fornektar hans eksistens. Agniostikarar talar mot Gud når dei lever som ateistar og påstår at me ikkje kan vita noko som helst om Gud. Alle som fornektar Bibelens autoritet talar mot Gud, for dei heilage skriftene er alle fulle av Gud og gjer oss vise til frelse ved trua på Jesus.
Når folk talar mot Gud, får dei Gud til motstandar. Dei vert råka av hans vreide "fordi dei ikkje stola på Gud og leit på hans frelse." I dagens forkynning er dette perspektivet heilt fråverande.
v.32: Sjølv om folket vart straffa og tukta, heldt dei fram med å synda. Dei stolte ikkje på Guds verk. Den største av alle synder er å mistru Gud og gjera han til ein løgnar. Alle som forkastar Jesus og Bibelens ord er i den posisjonen. Folk som ekskluderer Gud frå liva sine, står i fare for å bli ekskludert av Gud i all æva. Difor må dei venda om frå syndene sine og overgje seg til Gud. Han vil så gjerne tilgje, reinsa og helga alle angrande syndarar.
v.35. Då erfarer dei at Gud er deira berg, dei får fast grunn under føtene sine, og at han er deira utløysar ved at han på Kristi kross sjølv har betalt heile skulda deira med sitt blod.
v.39. Han kom i hug av dei var kjøt og blod, ein vind som berre fer av stad. Menneske er, i og for seg sjølv, eit skrøpeleg vesen . Gud veit dette, og tek høgde for det i sin omgang med oss. Men det var aldri Guds tanke at me skulle vera i og for oss sjølve. Me skulle vera saman med Han, Han ville vera i oss, og HAN ville vera vår styrke. Utan Gud er me fullstendig fortapte, og me er djevelens høgst dødelege slavar.
v.52-54. Gud førte folket som ein saueflokk gjennom ørkenen etter at han hadde fridd dei frå egyptarane. Jesus seier: "Eg er den gode gjetaren." Han frelste oss frå våre synder, frå døden og djevelens makt, og han fører oss gjennom denne verdas ørken til himmellandet, det heilage landet, det som han vann for oss med si "høgre hand", som eit symbol på hans frelsesgjerningar.
Men "dei heilage landet" var for Israels folk Israels land. Slik var det då. Slik er det i dag. Og slik vil det vera til Jesus kjem attende og set føtene sine på Oljeberget.
v.58-64. Israelittane begynte å dyrka avgudar. Me kan tenkja på gullkalven og på Baal og Astarte. Dette vekte Guds sjalusi. Israel var HANS brud, HANS ektefelle, og så gjekk ho hen og tok seg nye ektemenn, falske gudar, tomme gudar, avgudar, ikkje-gudar. Dette gjorde Gud rasande, og det enda med at han overgav dei til fangenskap. Bak all sjalusi ligg ein brennande kjærleik.
Tenk kor totalt annleis Gud er enn den litt fjerne, uinteresserte og upåverkelege skikkelsen som mange tenkjer han er. Nei, og atter nei. Han er uendeleg nær og aktiv i liva våre på alle nivå. Hadde ikkje vore for han, hadde ingen drege sin neste pust, og han gjer alt han kan for å reisa opp vitner og forkynnarar som kan tala til oss menneske slik at me forstår at han elskar oss, at han er vår Gud, at han er den einaste Gud, at han har skapt oss og frelst oss forat me skal kunna leva med han i tid og æva.
I vers 61 vert Israel kalla "Guds makt" og "Guds glans", noko som minnar oss på ei viktig sanning: Gud uttrykkjer seg i verda gjennom sitt folk.
v.65-72. Da vakna Gud! Han hadde vore som i ein rus og overgjeve folket sitt til fienden, og det stod elendig til med hans kjære. Då vakna han! For eit uttrykk. Gud kom til seg sjølv. Han fekk fatninga attende, og såg at han kunne jo ikkje halda fram på denne måten og la si kjære for alltid måtte betala så dyrt for sitt fråfall. Nei, her måtte noko gjerast for å berga restane, og han sende ein frelsar, ein utløysar, ein som kunne betala det brura skulda.
Israel fekk David. Kyrkja fekk Davids Son. David gjette Israel og fekk løfta nasjonen opp til ny stordom, så lenge det varte. Jesus Kristus, Davids Son, er han som i dag gjeter alle truande frå alle stammer og riker. Han gjeter oss med sitt ord og med sin Ande, han fører oss ut til alle folkeslag for at hans rike skal etablerast i kvar ein avkrok på jorda. Det skjer under stor motstand. Men så, når det store oppdraget er fullført, kjem han attende for å dømme levande og døde. Djevelen skal kastast i eldsjøen, og me skal sjå Gud og for evig vera saman med han i rettferda sitt rike. Der er det ikkje gråt eller sorg, inga synd, ingen vondskap. Alt slikt er borte, og me får leva i evig glede nær gjetaren vår, han som me trudde på, og som me då skal sjå.
Slik er denne salma også eit spegelbilete av våre liv som kristne. Me har det store privilegiet gong på gong å få starta opp på nytt med Gud, vår gode Far, han som for Kristi skuld, kvar stund og tid, tilgjev oss alle våre synder, så sant me lever som ærlege menneske, overgjevne til Han.
v.1. Gud talar, og han ber folket om å lytta til lova hans.
Utan at Guds lov vert forkynt, skjer det sjeldan at folk vender om. I dag talar Gud til folk gjennom oss som trur på Jesus, og me må læra oss å tala til folks samvit, forkynna både lova og evangeliet. Det er faktisk klin umogeleg å forkynna evangeliet utan å forkynna lova, for evangeliet er bodskapen om korleis me som er skuldige etter lova kan verta fri frå skulda vår.
Frå vers 2 er det Asaf som talar.
Vers 3-8. Kvar generasjon med truande har eit primæransvar i å formidla Guds ord til komande generasjonar, til barn og unge. I dette avsnittet ser me at Asafs foreldrgenerasjon fortalde til han og hans jamngamle, hans generasjon til sine barn, forat deira barn att skulle ha noko å fortelja til sine barn. Det normale er at Ordet vert formidla i familiane. Og den gode verknaden av dette kjem fram ved at barna held Herrens bod, og følgjer den trufaste Gud med ei fast ånd.
v.9 -72 og er så eit resymè over frelseshistoria frå utfriinga av Egypt og fran til kong David. Her vil det føra for langt å kommentera vers for vers. Men eg stoppa for nokre ting her.
v.9-10. Efraim er Israel. Salma er skriven på Davids tid, før riket vart delt i to. Efraim hadde flykta i strid. Grunnen var at dei hadde svikta Guds pakt og ikkje halde hans lov, og dei gløymde Guds mektige frelsesgjerningar, utfriinga frå Egypt, hans omsorg i øydemarka og erobringa av lovnadslandet, slik at trua deira ikkje fekk næring. Den historiske bakgrunnen for desse versa er truleg det som hende i dommartida.
Dette lærer me: Når me som kristne ikkje lenger lever i samsvar med Guds lover, slik desse er forklart for oss i Det nye testamentet, vert me åndeleg redde og svake. Me vik unna striden, og når fienden set inn mot oss, er me ute av stand til å møta han i Herrens namn og kraft. Me blir slått tilbake, marginaliserte og utan innflytelse, og mange fell frå Gud i hjarto sine. Det skjer i dag i stor stil.
v.19-22 startar med at "dei tala mot Gud". Det er mange som talar mot Gud i våre dagar når die betvilar hans vilje og makt til å dra omsorg for menneske i naud. Ateistane talar mot Gud når dei fornektar hans eksistens. Agniostikarar talar mot Gud når dei lever som ateistar og påstår at me ikkje kan vita noko som helst om Gud. Alle som fornektar Bibelens autoritet talar mot Gud, for dei heilage skriftene er alle fulle av Gud og gjer oss vise til frelse ved trua på Jesus.
Når folk talar mot Gud, får dei Gud til motstandar. Dei vert råka av hans vreide "fordi dei ikkje stola på Gud og leit på hans frelse." I dagens forkynning er dette perspektivet heilt fråverande.
v.32: Sjølv om folket vart straffa og tukta, heldt dei fram med å synda. Dei stolte ikkje på Guds verk. Den største av alle synder er å mistru Gud og gjera han til ein løgnar. Alle som forkastar Jesus og Bibelens ord er i den posisjonen. Folk som ekskluderer Gud frå liva sine, står i fare for å bli ekskludert av Gud i all æva. Difor må dei venda om frå syndene sine og overgje seg til Gud. Han vil så gjerne tilgje, reinsa og helga alle angrande syndarar.
v.35. Då erfarer dei at Gud er deira berg, dei får fast grunn under føtene sine, og at han er deira utløysar ved at han på Kristi kross sjølv har betalt heile skulda deira med sitt blod.
v.39. Han kom i hug av dei var kjøt og blod, ein vind som berre fer av stad. Menneske er, i og for seg sjølv, eit skrøpeleg vesen . Gud veit dette, og tek høgde for det i sin omgang med oss. Men det var aldri Guds tanke at me skulle vera i og for oss sjølve. Me skulle vera saman med Han, Han ville vera i oss, og HAN ville vera vår styrke. Utan Gud er me fullstendig fortapte, og me er djevelens høgst dødelege slavar.
v.52-54. Gud førte folket som ein saueflokk gjennom ørkenen etter at han hadde fridd dei frå egyptarane. Jesus seier: "Eg er den gode gjetaren." Han frelste oss frå våre synder, frå døden og djevelens makt, og han fører oss gjennom denne verdas ørken til himmellandet, det heilage landet, det som han vann for oss med si "høgre hand", som eit symbol på hans frelsesgjerningar.
Men "dei heilage landet" var for Israels folk Israels land. Slik var det då. Slik er det i dag. Og slik vil det vera til Jesus kjem attende og set føtene sine på Oljeberget.
v.58-64. Israelittane begynte å dyrka avgudar. Me kan tenkja på gullkalven og på Baal og Astarte. Dette vekte Guds sjalusi. Israel var HANS brud, HANS ektefelle, og så gjekk ho hen og tok seg nye ektemenn, falske gudar, tomme gudar, avgudar, ikkje-gudar. Dette gjorde Gud rasande, og det enda med at han overgav dei til fangenskap. Bak all sjalusi ligg ein brennande kjærleik.
Tenk kor totalt annleis Gud er enn den litt fjerne, uinteresserte og upåverkelege skikkelsen som mange tenkjer han er. Nei, og atter nei. Han er uendeleg nær og aktiv i liva våre på alle nivå. Hadde ikkje vore for han, hadde ingen drege sin neste pust, og han gjer alt han kan for å reisa opp vitner og forkynnarar som kan tala til oss menneske slik at me forstår at han elskar oss, at han er vår Gud, at han er den einaste Gud, at han har skapt oss og frelst oss forat me skal kunna leva med han i tid og æva.
I vers 61 vert Israel kalla "Guds makt" og "Guds glans", noko som minnar oss på ei viktig sanning: Gud uttrykkjer seg i verda gjennom sitt folk.
v.65-72. Da vakna Gud! Han hadde vore som i ein rus og overgjeve folket sitt til fienden, og det stod elendig til med hans kjære. Då vakna han! For eit uttrykk. Gud kom til seg sjølv. Han fekk fatninga attende, og såg at han kunne jo ikkje halda fram på denne måten og la si kjære for alltid måtte betala så dyrt for sitt fråfall. Nei, her måtte noko gjerast for å berga restane, og han sende ein frelsar, ein utløysar, ein som kunne betala det brura skulda.
Israel fekk David. Kyrkja fekk Davids Son. David gjette Israel og fekk løfta nasjonen opp til ny stordom, så lenge det varte. Jesus Kristus, Davids Son, er han som i dag gjeter alle truande frå alle stammer og riker. Han gjeter oss med sitt ord og med sin Ande, han fører oss ut til alle folkeslag for at hans rike skal etablerast i kvar ein avkrok på jorda. Det skjer under stor motstand. Men så, når det store oppdraget er fullført, kjem han attende for å dømme levande og døde. Djevelen skal kastast i eldsjøen, og me skal sjå Gud og for evig vera saman med han i rettferda sitt rike. Der er det ikkje gråt eller sorg, inga synd, ingen vondskap. Alt slikt er borte, og me får leva i evig glede nær gjetaren vår, han som me trudde på, og som me då skal sjå.
mandag 1. juli 2019
Salme 77
v.2-3. Asaf er skikkeleg fortvila og ropar, ja, skrik høgt til Gud. Sjølv om han er i skikkeleg trøbbel, og søkjer Gud dag og natt, har han tru på å bli høyrt, men finn likevel ikkje ro.
v.4-5. Når han tenkjer på Gud, må han berre ynka seg. Det folket hadde saman med Gud ein gong, er no borte, og tanken på dette enorme tapet får ånda hans tørkar ut. Han får ikkje sova, og han har heilt gått opp for ord.
v.6-10 Han forsøker å tenkja på farne tider då Gud var i aksjon for folket sitt, men no lurer han på om Gud har forkasta dei for alltid, og om han aldri har tenkt å endra innstilling og behandla dei godt meir (gje dei favør, som det vel heiter i våre dagar). Han lurer på om det aldri meir skal bli trøyst å henta hos Gud, om dei alle har hamna utanfor hans nåde, om Gud har lukka og låst døra for evig. Om det er mogeleg? Nokre, ja, mange vil koma til å oppleva akkurat det. Men ikkje dei som fryktar det. Slett ikkje.
v.11-21. Asaf pressar på hos Gud. Det er førebiletleg. Han vil appellera til den frelsens Gud som i gamal tid hadde fridd folket ut av Egypt, ført dei gjennom Raudehavet, gjeve dei mat og vatn i ørkenen, overvunne fiendane deira og ført dei inn i Kanaans land. Han er ein Gud som gjer under for folket sitt, som trufast leier det mot nye mål.
Asaf tek eit val: Han løftar blikket. Når me ser innover i oss sjølve, finn me ikkje svar på dei store spørsmåla i livet, knapt på dei små. Men løftar me blikket og ser på Gud, på det han har sagt og gjort før, får me tru og håp.
Det avgjerande for framtida vår er kva me forkuserer på og gjev kraft i liva våre.
v.4-5. Når han tenkjer på Gud, må han berre ynka seg. Det folket hadde saman med Gud ein gong, er no borte, og tanken på dette enorme tapet får ånda hans tørkar ut. Han får ikkje sova, og han har heilt gått opp for ord.
v.6-10 Han forsøker å tenkja på farne tider då Gud var i aksjon for folket sitt, men no lurer han på om Gud har forkasta dei for alltid, og om han aldri har tenkt å endra innstilling og behandla dei godt meir (gje dei favør, som det vel heiter i våre dagar). Han lurer på om det aldri meir skal bli trøyst å henta hos Gud, om dei alle har hamna utanfor hans nåde, om Gud har lukka og låst døra for evig. Om det er mogeleg? Nokre, ja, mange vil koma til å oppleva akkurat det. Men ikkje dei som fryktar det. Slett ikkje.
v.11-21. Asaf pressar på hos Gud. Det er førebiletleg. Han vil appellera til den frelsens Gud som i gamal tid hadde fridd folket ut av Egypt, ført dei gjennom Raudehavet, gjeve dei mat og vatn i ørkenen, overvunne fiendane deira og ført dei inn i Kanaans land. Han er ein Gud som gjer under for folket sitt, som trufast leier det mot nye mål.
Asaf tek eit val: Han løftar blikket. Når me ser innover i oss sjølve, finn me ikkje svar på dei store spørsmåla i livet, knapt på dei små. Men løftar me blikket og ser på Gud, på det han har sagt og gjort før, får me tru og håp.
Det avgjerande for framtida vår er kva me forkuserer på og gjev kraft i liva våre.
lørdag 22. juni 2019
Salme 76
Dette er enno ei salme av Asaf.
Har framstår Gud i sitt velde, som ein mektig krigar alle må frykta, som ein som nedkjempar fiendane sine med sitt mektige ord slik at dei må bøya seg for han.
v.2. At Gud er kjent i Israel betyr at det er dei som kjenner Gud som er Israel. Jesus stadfester i Joh 17,1-3 at det evige livet nettopp er å kjenna Gud.
For dei som kjenner Gud er hans namn stort. Det ligg i sakas natur. Kjenner du Gud, elskar du han, og elskar du han, elskar du namnet hans, slik som du elskar namnet til alle du elskar.
v.3 lokaliserer Guds nærvær til Salem, som er ei kortform av Jerusalem. Sion er tempelberget. I den nye pakts tid er Gud nær der to eller tre er samla i hans namn.
v.4. Å føra krig mot Gud ligg djupt i alle menneske. Me ser det meir i vår tid enn nokon gong. Men Gud avvæpnar dei som vender seg mot han.
v.5-7. Då ser dei at Gud er strålande herleg, og mektigare enn dei evige fjell. Dei som legg ned sin motstand mot Gud, eller som blir nedkjempa av Gud og kapitulerer, får sjå Gud som SIN Gud.
v.8-10. Klassisk vekking skjer når fortapte syndarar vert råka av Guds vreide i sjela. Då veit dei at dei ikkje kan stå seg for Guds åsyn, at dei vil bli dømde til evig død om dei ikkje vender om og begynner å gå saman med Gud på hans veegar, dvs sannar syndene sine og begynner å følgja Gud og hans gode lover.
Klassisk vekking skjer som eit resultat av at Gud frå himmelen, frå sin stilling som den høgaste autoritet i universet, forkynner sin dom over menneska. Då vert alle stille. Paulus skirv i Romarbrevet at "kva munn blir lukka, og heile verda står skuldig innfor Gud."
Hensikten med dette finn me i vers 10b: Herren vil "frelsa alle hjelpelause på jord". Skal eit menneske bli frelst, må det først bli så hjelpelaus at det let seg frelsa. Det er Guds lov som bringer eit menneske i frelsbar tilstand.
v.11. Då endar menneske sin harme med høgtid. Barnet har skrike og kjempa seg ut og finn roen i fars armar.
v.12 er ei oppfordring til dei frelste om å vigsla liv og eigedom til tenesta for Gud. Det er både rett og heilt naturleg for eit frelst menneske å gje raust til Guds rikes arbeid. Ja, alt ein kristen har, er Guds.
v.13 fortel at kongar og fyrstar er like mykje ei målgruppe for Guds dømmande og frelsande ord som noko anna gruppe. Ja, dei er ei særleg målgruppe fordi det dei bestemmer berører så mange. Difor er det kyrkja si plikt til seint og tidleg forkynna Guds ord for samfunnstoppane.
Har framstår Gud i sitt velde, som ein mektig krigar alle må frykta, som ein som nedkjempar fiendane sine med sitt mektige ord slik at dei må bøya seg for han.
v.2. At Gud er kjent i Israel betyr at det er dei som kjenner Gud som er Israel. Jesus stadfester i Joh 17,1-3 at det evige livet nettopp er å kjenna Gud.
For dei som kjenner Gud er hans namn stort. Det ligg i sakas natur. Kjenner du Gud, elskar du han, og elskar du han, elskar du namnet hans, slik som du elskar namnet til alle du elskar.
v.3 lokaliserer Guds nærvær til Salem, som er ei kortform av Jerusalem. Sion er tempelberget. I den nye pakts tid er Gud nær der to eller tre er samla i hans namn.
v.4. Å føra krig mot Gud ligg djupt i alle menneske. Me ser det meir i vår tid enn nokon gong. Men Gud avvæpnar dei som vender seg mot han.
v.5-7. Då ser dei at Gud er strålande herleg, og mektigare enn dei evige fjell. Dei som legg ned sin motstand mot Gud, eller som blir nedkjempa av Gud og kapitulerer, får sjå Gud som SIN Gud.
v.8-10. Klassisk vekking skjer når fortapte syndarar vert råka av Guds vreide i sjela. Då veit dei at dei ikkje kan stå seg for Guds åsyn, at dei vil bli dømde til evig død om dei ikkje vender om og begynner å gå saman med Gud på hans veegar, dvs sannar syndene sine og begynner å følgja Gud og hans gode lover.
Klassisk vekking skjer som eit resultat av at Gud frå himmelen, frå sin stilling som den høgaste autoritet i universet, forkynner sin dom over menneska. Då vert alle stille. Paulus skirv i Romarbrevet at "kva munn blir lukka, og heile verda står skuldig innfor Gud."
Hensikten med dette finn me i vers 10b: Herren vil "frelsa alle hjelpelause på jord". Skal eit menneske bli frelst, må det først bli så hjelpelaus at det let seg frelsa. Det er Guds lov som bringer eit menneske i frelsbar tilstand.
v.11. Då endar menneske sin harme med høgtid. Barnet har skrike og kjempa seg ut og finn roen i fars armar.
v.12 er ei oppfordring til dei frelste om å vigsla liv og eigedom til tenesta for Gud. Det er både rett og heilt naturleg for eit frelst menneske å gje raust til Guds rikes arbeid. Ja, alt ein kristen har, er Guds.
v.13 fortel at kongar og fyrstar er like mykje ei målgruppe for Guds dømmande og frelsande ord som noko anna gruppe. Ja, dei er ei særleg målgruppe fordi det dei bestemmer berører så mange. Difor er det kyrkja si plikt til seint og tidleg forkynna Guds ord for samfunnstoppane.
Etiketter:
Asaf,
dei hjelpelause,
frelse,
Guds dom,
Guds lov,
klassisk vekking,
Salem,
samfunnstoppane,
Sion
fredag 21. juni 2019
Salme 75,5-11
v.5-8. Nokre menneske er skrytande og sjølvsikre. Andre kneiser med horna, dvs tek til seg makt. Salmisten åtvarar dei, og minnar dei på at det er Gud som løfter opp og bøyer ned, noko også Jesus er klår på når han seier at den som opphøgar seg sjølv, vil bli fornedra og vise versa. Dette er eit motiv som me også finn i Marias lovsong.
Gud vil tukta dei vonde og urettferdige med å servera dei ein vin som slår dei heilt ut.
Berusande vin som slår folk ut møter me mange stader i Bibelen som eit bilete på Guds dom. Her blir det presisert at dei som får denne vinen må drikka alt, heilt til botnfallet.
Asaf vil forkynna desse viktige sanningane for folk, samstundes som han spelar og syng for Jakobs Gud. Å forkynna Guds ord og lova Gud var den aksen livet hans dreidde seg rundt.
v.11 repeterer hovudmotivet og presiserer at Gud vil setja dei rettferdige inn i maktposisjonar i samfunnet.
Det er mange politikarar i dag, særleg yngre, som yppar seg mot Gud. Dei kneiser med horna. Det er farleg for dei. Som truande skal me forkynna Guds ord for dei og be dei om å audmjuka seg før Gud audmjukar dei.
Gud vil tukta dei vonde og urettferdige med å servera dei ein vin som slår dei heilt ut.
Berusande vin som slår folk ut møter me mange stader i Bibelen som eit bilete på Guds dom. Her blir det presisert at dei som får denne vinen må drikka alt, heilt til botnfallet.
Asaf vil forkynna desse viktige sanningane for folk, samstundes som han spelar og syng for Jakobs Gud. Å forkynna Guds ord og lova Gud var den aksen livet hans dreidde seg rundt.
v.11 repeterer hovudmotivet og presiserer at Gud vil setja dei rettferdige inn i maktposisjonar i samfunnet.
Det er mange politikarar i dag, særleg yngre, som yppar seg mot Gud. Dei kneiser med horna. Det er farleg for dei. Som truande skal me forkynna Guds ord for dei og be dei om å audmjuka seg før Gud audmjukar dei.
tirsdag 18. juni 2019
Salme 75,1-4
Denne salma av Asaf er ei kraftig og full av triumf. Her blir skapet sett skikkeleg på plass, kan du seia. Kategori: Lovsalme og tillitssalme.
"Øydelegg ikkje" er kanskje melodien?
Fleirtalsforma fortel at salma er tenkt brukt i forsamlinga.
Vers 2. Forsamlinga prisar og takkar Gud, kallar på hans namn og kunngjer hans underfulle verk.
Dette heng saman. Dei som prisar og takkar Gud, og som kallar på hans namn (noko som har med bøn å gjera), erfarer Guds under, og dei som det gjer, vil alltid fortelja om det dei har opplevd og erfart. Men dette kan også peika mot skaparverket og alt som Gud gjer og har gjort til vår frelse. Bibelens hovudtema er jo skaping og gjenløysing.
NIV overset slik: Me lovar og takkar Gud, for hans Namn er nært. Då blir lovsongen, bøna og forkynninga av Guds gjerningar eit resultat av Guds nærvær i sitt folk. Denne oversettinga ligg visstnok den masoretiske grunntekskten nærast, og går me til pinsedagforteljinga og Apostelgjerningane, ser me denne effekten tydeleg over alt. Anden kom over folk, og dei truande lova og prisa Gud og gjekk ut og forkynte evangeliet med frimot.
I vers 3 seier Gud at han har fastsett ei tid for å halda dom. Me kan naturlegvis tenkja på det faktum at Jesus skal koma att ein dag for å døma levande og døde. Det er fastsett ei tid for det.
Men dom kan også forståast som ein beslutning om å gripa inn i historias gang for å bøya dei stolte og frekke ned, og løfta dei audmjuke opp, dei som lever for Gud og har han som sitt einaste fortrinn her i livet. Mange gongar i historias laup har me sett dette skje.
Denne forståinga blir forresten stadfesta i vers 8, og same motiv finn me att i Marias lovsong i Lukas 1.
Vers 4. Når jorda vaklar kjem det av at menneska i sin opposisjon til Gud gjer det umoralske til det normale. Då får samfunnet ein sveikka grunnvoll, Synda underminerer menneskelivet og når synda vert innført som eit prinsipp i politikken og samfunnlivet, og det vil samfunnet vakla når det blir utsett for påkjenningar.
Men sjølve jorda står på "faste søyler", som eg trur må vera ein metafor for Guds ord og løfter. Det Gud har sagt står bom fast, og jorda vil ikkje kollapsa før den endelege domen over menneskeætta har falle.
framhald
"Øydelegg ikkje" er kanskje melodien?
Fleirtalsforma fortel at salma er tenkt brukt i forsamlinga.
Vers 2. Forsamlinga prisar og takkar Gud, kallar på hans namn og kunngjer hans underfulle verk.
Dette heng saman. Dei som prisar og takkar Gud, og som kallar på hans namn (noko som har med bøn å gjera), erfarer Guds under, og dei som det gjer, vil alltid fortelja om det dei har opplevd og erfart. Men dette kan også peika mot skaparverket og alt som Gud gjer og har gjort til vår frelse. Bibelens hovudtema er jo skaping og gjenløysing.
NIV overset slik: Me lovar og takkar Gud, for hans Namn er nært. Då blir lovsongen, bøna og forkynninga av Guds gjerningar eit resultat av Guds nærvær i sitt folk. Denne oversettinga ligg visstnok den masoretiske grunntekskten nærast, og går me til pinsedagforteljinga og Apostelgjerningane, ser me denne effekten tydeleg over alt. Anden kom over folk, og dei truande lova og prisa Gud og gjekk ut og forkynte evangeliet med frimot.
I vers 3 seier Gud at han har fastsett ei tid for å halda dom. Me kan naturlegvis tenkja på det faktum at Jesus skal koma att ein dag for å døma levande og døde. Det er fastsett ei tid for det.
Men dom kan også forståast som ein beslutning om å gripa inn i historias gang for å bøya dei stolte og frekke ned, og løfta dei audmjuke opp, dei som lever for Gud og har han som sitt einaste fortrinn her i livet. Mange gongar i historias laup har me sett dette skje.
Denne forståinga blir forresten stadfesta i vers 8, og same motiv finn me att i Marias lovsong i Lukas 1.
Vers 4. Når jorda vaklar kjem det av at menneska i sin opposisjon til Gud gjer det umoralske til det normale. Då får samfunnet ein sveikka grunnvoll, Synda underminerer menneskelivet og når synda vert innført som eit prinsipp i politikken og samfunnlivet, og det vil samfunnet vakla når det blir utsett for påkjenningar.
Men sjølve jorda står på "faste søyler", som eg trur må vera ein metafor for Guds ord og løfter. Det Gud har sagt står bom fast, og jorda vil ikkje kollapsa før den endelege domen over menneskeætta har falle.
framhald
mandag 17. juni 2019
Salme 74
Vers 1. Asaf spør Gud om kvifor Israel er støytt bort for alltid, og kvifor han er så sint på flokken sin, den han gjeter og elskar. Han forstår det ikkje.
Asaf har gjort opp med seg sjølv at Gud må ha støytt folket bort for alltid. Men det hadde han jo slett ikkje. Asaf var nok ein litt tungsindig type som drog for vidtgåande negative konklusjonar. Det er lett for å gjera det for melankolikarar.
Vers 2. Asaf ber Gud om å tenkja på den flokken han vann seg i gamal tid, og som dei bortstøytte er etterkomarar til, i håp om at historia skal ha betydning for Guds handlemåte. Når me er i krise og ber, tek me i bruk alt som finst av gode argument.
Det er eit poeng her at Gud har vunne seg eit folk. Han vann dei ved å openberra seg for Abraham og ved å overtyda han om at han var elska og utvald, og Abraham overgav livet sitt heilt og fullt til Herren.
Slik har Jesus også vunne oss. Han openberra seg for oss, kalla oss til seg, betrudde oss sin kjærleik som me tok imot og vart forvandla av.
Vers 3-8. Asaf oppmodar Gud til å gå opp til tempelruinane og studera fienden sine herjingar, som berre kan karakteriserast som vandalisme. Her er det blitt hogge, rive og brent, ingenting vakkert bevart og spart, i sanning eit trist syn.
Vers 9. Lyset har slokna. Profetane forsvunne. Merkene borte. Det er ingenting å orientera seg etter. Ingenting fast som folket kan stola på.
I vers 10 spør Asaf kor lenge motstandarane skal spotta, og om kor lenge dei skal forakta Guds namn For det er DET dei gjer. Sjølve Israels samabrot sette Israels Gud i eit dårleg lys, og dessutan uttrykkjer Israels motstandarar direkte ringakt for Guds namn, ein gud utan kraft til å frelsa.
I vers 11 ber Asaf Gud om å gjera slutt på denne situasjonen, at han ikkje lenger skal sitja med hendene i fanget, men løfta dei og gjera ein slutt på uretten.
Vers 12 markerer eit markant skilje i salma. Her begynner Asaf å sanna kven Herren er, og minna seg sjølv om hans stordom og hans storverk. Han forkynner for seg sjølv, kan du seia, og slik fungerer all lovsong og tilbeding. Først sanna han at Gud er kongen hans frå gamal tid, og at han har gjort store frelsesverk på jorda. Underforstått: Det Gud har gjort før, kan han gjera ein gong til.
Vers 13. Ein gong kløyvde Gud Raudehavet slik at Israelsfolket kunne gå tørrskodde over og bli frelst frå egyptarane.
Vers 14. Leviatan er eit sjøuhyre som er omtalt fleire plassar i Bibelen. Det representerer dei vonde og fælslege maktene i verda som trugar folks liv. Gud gjev han til føde for folk i øydemarka.
Vers 15. Under ørkenvandringa gav Gud Israelsfolket vatn på overnaturlegvis , og då dei skulle inn i Kanaan, let han Jordan tørka ut slik at dei trygt kunne gå over.
I vers 16 går han heilt attende til 1.Mosebok 1, til den fjerde skapingsdagen då sola, månen og stjernene vart skapte. Både dagen og natta er Guds.
Vers 17. Sommar og vinter har han fastsett, Jorda sin helningsvinkel er hans påfunn. Utan denne kunne ikkje noko liv eksistert på kloden er det blitt meg fortalt. Grensene som er nemnde her er ikkje landegrenser, men grenser for ulike naturtypar og økosystem.
Vers 18. Fordi Gud er så stor og mektig, er fienden, han som spottar Herren, ein dåre, eit desorientert menneske som trur for smått om Gud og for stort om seg sjølv.
Vers 19. Turteldua er det truande Israel, Herrens armingar, den sanne kyrkja, kan me seia. Ho er heilt avhengig av Guds vern, omsorg og forsyn, det er mange som er ute etter utsletta henne. Asaf ber om at Gud skal passa godt på henne.
Vers 20. Han ber vidare Gud om å sjå til pakta si. Eg trur dette må vera Abrahamspakta som me les om i 1.Mosebok 17, som er mellom dei truande i Abrahams æt, dei som er heil i si ferd, og Gud. Ikkje alle i Israel tilhøyrer Gud, for landet er fullt av mørke stader der valden rår.
Me for vår del tilhøyrer Israel ved at me har knytta oss til Jesus, han som er Israels konge, den levande Guds son, og den nye pakta i Kristus er slik at så lenge me trur på han, ser himmelens Gud bort frå alle våre synder og reknar oss som rettferdige og himmelen verdige. I vår naud ber me: Herre, ikkje sjå til syndene våre, dei er mange, men sjå hen til Jesuspakta og vurder situasjonen vår ut frå DEN.
Vers 21 er ei bøn om at den undertrykte ikkje lenger skal vera undertrykt. Verda er i dag full av undertrykkjarar som plyndrar folk og held dei utplyndra nede i armod. Det er heilt på sin plass å be ei bøn mot dette svineriet.
All undertrykking har sitt opphav i djevelen, den store undertrykkaren. Når folk vert fri frå hans makt, prisar og lovar dei Gud. Det skjer heilt spontant.
I vers 22 ber Asaf Gud om å reisa seg og føra si sak. Det er ei god bøn som me også kan be. Mektige krefter i Noreg vil fjerna Guds innflytelse over nasjonens liv, og vil hindra barn og unge å bli kjent med Gud, han som har deira evige lagnad i si hand. Guds moderne fiendar spottar han med å gjera han liten og uvesentleg, og ved å framstilla boda hans som urettferdige og gått ut på dato.
Vers 23. I våre dagar går folk i gatene og ropar mot Gud. Dei vil ha rett til å ta livet av barna i mors liv, og dei vil ha rett til fritt å leva etter sine seksuelle lyster, korleis dei no enn måtte sjå ut. Dei larmar fælt, og dette er ei bøn om at Gud ikkje skal gløyma dei, dvs at han skal gjenreisa si ære på ein eller annan måte.
Livet handlar ikkje om oss, men om Gud. Det er HAN som er hovudpersonen i universet, og skal vera det i våre liv. Å avsetja Gud som Gud i samfunnet, påfører oss stor skade, rett og slett fordi Gud er Gud, og han er den einaste av sitt slag, og han stiller menneska til ansvar for det dei tenkjer, trur og gjer.
Asaf har gjort opp med seg sjølv at Gud må ha støytt folket bort for alltid. Men det hadde han jo slett ikkje. Asaf var nok ein litt tungsindig type som drog for vidtgåande negative konklusjonar. Det er lett for å gjera det for melankolikarar.
Vers 2. Asaf ber Gud om å tenkja på den flokken han vann seg i gamal tid, og som dei bortstøytte er etterkomarar til, i håp om at historia skal ha betydning for Guds handlemåte. Når me er i krise og ber, tek me i bruk alt som finst av gode argument.
Det er eit poeng her at Gud har vunne seg eit folk. Han vann dei ved å openberra seg for Abraham og ved å overtyda han om at han var elska og utvald, og Abraham overgav livet sitt heilt og fullt til Herren.
Slik har Jesus også vunne oss. Han openberra seg for oss, kalla oss til seg, betrudde oss sin kjærleik som me tok imot og vart forvandla av.
Vers 3-8. Asaf oppmodar Gud til å gå opp til tempelruinane og studera fienden sine herjingar, som berre kan karakteriserast som vandalisme. Her er det blitt hogge, rive og brent, ingenting vakkert bevart og spart, i sanning eit trist syn.
Vers 9. Lyset har slokna. Profetane forsvunne. Merkene borte. Det er ingenting å orientera seg etter. Ingenting fast som folket kan stola på.
I vers 10 spør Asaf kor lenge motstandarane skal spotta, og om kor lenge dei skal forakta Guds namn For det er DET dei gjer. Sjølve Israels samabrot sette Israels Gud i eit dårleg lys, og dessutan uttrykkjer Israels motstandarar direkte ringakt for Guds namn, ein gud utan kraft til å frelsa.
I vers 11 ber Asaf Gud om å gjera slutt på denne situasjonen, at han ikkje lenger skal sitja med hendene i fanget, men løfta dei og gjera ein slutt på uretten.
Vers 12 markerer eit markant skilje i salma. Her begynner Asaf å sanna kven Herren er, og minna seg sjølv om hans stordom og hans storverk. Han forkynner for seg sjølv, kan du seia, og slik fungerer all lovsong og tilbeding. Først sanna han at Gud er kongen hans frå gamal tid, og at han har gjort store frelsesverk på jorda. Underforstått: Det Gud har gjort før, kan han gjera ein gong til.
Vers 13. Ein gong kløyvde Gud Raudehavet slik at Israelsfolket kunne gå tørrskodde over og bli frelst frå egyptarane.
Vers 14. Leviatan er eit sjøuhyre som er omtalt fleire plassar i Bibelen. Det representerer dei vonde og fælslege maktene i verda som trugar folks liv. Gud gjev han til føde for folk i øydemarka.
Vers 15. Under ørkenvandringa gav Gud Israelsfolket vatn på overnaturlegvis , og då dei skulle inn i Kanaan, let han Jordan tørka ut slik at dei trygt kunne gå over.
I vers 16 går han heilt attende til 1.Mosebok 1, til den fjerde skapingsdagen då sola, månen og stjernene vart skapte. Både dagen og natta er Guds.
Vers 17. Sommar og vinter har han fastsett, Jorda sin helningsvinkel er hans påfunn. Utan denne kunne ikkje noko liv eksistert på kloden er det blitt meg fortalt. Grensene som er nemnde her er ikkje landegrenser, men grenser for ulike naturtypar og økosystem.
Vers 18. Fordi Gud er så stor og mektig, er fienden, han som spottar Herren, ein dåre, eit desorientert menneske som trur for smått om Gud og for stort om seg sjølv.
Vers 19. Turteldua er det truande Israel, Herrens armingar, den sanne kyrkja, kan me seia. Ho er heilt avhengig av Guds vern, omsorg og forsyn, det er mange som er ute etter utsletta henne. Asaf ber om at Gud skal passa godt på henne.
Vers 20. Han ber vidare Gud om å sjå til pakta si. Eg trur dette må vera Abrahamspakta som me les om i 1.Mosebok 17, som er mellom dei truande i Abrahams æt, dei som er heil i si ferd, og Gud. Ikkje alle i Israel tilhøyrer Gud, for landet er fullt av mørke stader der valden rår.
Me for vår del tilhøyrer Israel ved at me har knytta oss til Jesus, han som er Israels konge, den levande Guds son, og den nye pakta i Kristus er slik at så lenge me trur på han, ser himmelens Gud bort frå alle våre synder og reknar oss som rettferdige og himmelen verdige. I vår naud ber me: Herre, ikkje sjå til syndene våre, dei er mange, men sjå hen til Jesuspakta og vurder situasjonen vår ut frå DEN.
Vers 21 er ei bøn om at den undertrykte ikkje lenger skal vera undertrykt. Verda er i dag full av undertrykkjarar som plyndrar folk og held dei utplyndra nede i armod. Det er heilt på sin plass å be ei bøn mot dette svineriet.
All undertrykking har sitt opphav i djevelen, den store undertrykkaren. Når folk vert fri frå hans makt, prisar og lovar dei Gud. Det skjer heilt spontant.
I vers 22 ber Asaf Gud om å reisa seg og føra si sak. Det er ei god bøn som me også kan be. Mektige krefter i Noreg vil fjerna Guds innflytelse over nasjonens liv, og vil hindra barn og unge å bli kjent med Gud, han som har deira evige lagnad i si hand. Guds moderne fiendar spottar han med å gjera han liten og uvesentleg, og ved å framstilla boda hans som urettferdige og gått ut på dato.
Vers 23. I våre dagar går folk i gatene og ropar mot Gud. Dei vil ha rett til å ta livet av barna i mors liv, og dei vil ha rett til fritt å leva etter sine seksuelle lyster, korleis dei no enn måtte sjå ut. Dei larmar fælt, og dette er ei bøn om at Gud ikkje skal gløyma dei, dvs at han skal gjenreisa si ære på ein eller annan måte.
Livet handlar ikkje om oss, men om Gud. Det er HAN som er hovudpersonen i universet, og skal vera det i våre liv. Å avsetja Gud som Gud i samfunnet, påfører oss stor skade, rett og slett fordi Gud er Gud, og han er den einaste av sitt slag, og han stiller menneska til ansvar for det dei tenkjer, trur og gjer.
mandag 10. juni 2019
Salme 73
Denne salme innleier den tredje samlinga av salmer i denne boka.
v.1: Asaf definerer Israel som "dei reine av hjarta", tilgjevne menneske som er reinsa av Den Heilage Ande. Ikkje alle som er Abrahams ætt tilhøyrer Israel i åndeleg meining. Det gjer berre dei som har snudd seg bort frå syndene sine, overgjeve seg fullt og heilt til Gud og fått si sak med han i orden, dei som har sluppe Jesus inn i hjarto sine. At Gud er god mot dei reine av hjarta, betyr at han openberrar seg for dei, tek dei inn i sitt fellesskap, fører tilsyn med dei og tek vare på dei på alle vis.
Det første verset står som ein konklusjon på heile salma.
v.2. For saka er den at Asaf i ei tid slett ikkje såg det på denne måten. Tvert om tenkte han: Gud er god mot alle som ikkje tek han alvorleg i det heile tatt, og syner større omsorg for dei som går sine eigne vegar enn for barna sine. Dei lever lenge og er sunne og friske til dei døyr. Dei er hovmodige og stolte, og blir sparte for alle slags lidingar. Dei tener gode pengar og nyt ein usannsynleg velstand, og tek sjølve æra for at det har gått så bra med dei. Dei er sterke, og går ikkje av vegen for å ty til vald om nokon står i vegen for dei. Velstanden motiverer dei meir til å søkja syndige gleder enn gledene i Gud.
v.8.Dersom nokon minnar dei om Gud og hans fordringar, bryr dei seg ikkje om det, nei, i staden for å venda om, spottar dei heller predikanten.
v.9. Dei ser på Bibelen som ei heilt irrelevant bok. Dei opponerer mot Gud og hevdar sine eigne meiningar som langt betre enn Guds. Dei gjer Gud liten og seg sjølve store.
v.10. Og folk let seg imponera, og syg til seg orda deira. Slik blir dei trendsetjarar. Dei får mange etterfølgjarar som dei ikkje bryr seg om i det heile tatt.
v.11. Dei er i røynda ateistar, og tenkjer at Gud, om han finst, er døv og blind og dum, at han ikkje får med seg det dei held på med, at han aldri vil stille dei til ansvar.
v.13-14. Asaf føler han har satsa 100% på Gud utan å få noko att for det, tvert om har han berre tapt på heile prosjektet. Han har vigd seg til bøn (vaska hendene) forkynt Guds ord, men kvar dag er han blitt irettesett av sjølvsikre forståsegpåarar.
v.15. Men hadde han gjeve etter for dei nye tankane og begynt å forkynna desse, ville han ha svike Guds barn. Det kjende han nok djupt inni seg.
v.16. Asaf fall i djupe tankar og prøvde å forstå kvifor alt såg så bakvendt ut. Men det eksisterer ikkje filosofiske svar på åndelege spørsmål.
v17-19. Difor fann han ikkje svar før han "gjekk inn i heilagdomen", dvs til Guds ord. DET VAR EIT AVGJERANDE VIKTIG VAL HAN TOK. Då fekk han eit heilt anna perspektiv på sakene. Der les me at dei som i dag ler, ein dag skal gråta, og at dei som no sørgjer og gret ein dag skal bli trøysta av Gud sjølv. Han skal tørka tårene bort. Men dei som har stått Gud, Guds ord og Guds barn imot og ikkje kome til omvending, kjem til å gli, snubla og falla før dei søkk ned i evig fortviling.
v.20. Då blir dei vonde som har hatt ein slik suksess trass i at dei levde i synd, berre som ein draum for Asaf, ein vond draum som smått om senn må sleppa taket og bli borte.
v.21-22. I lys av Guds ord ser også Asaf sine eigne synder, at han i sin kritikk har vore som eit dumt fe mot Gud. Bitterhet blindar folk slik at dei korkje ser Gud, Guds gjerningar, Guds planar eller Guds gode sanningar.
v.23-28. Her snur salma totalt. Asaf er blitt opplyst av Guds ord, og får løn for vet valet han tok i vers 17. Han fann fram til Guds hjarta, enno ein gong, og fekk fred med Gud. Enno ein gong kunna han sola seg i Guds kjærleik og nåde, og ingenting kan samanliknast med det for eit menneske. Ingen som har funne fram til Guds hjarta ønskjer seg strengt tatt noko anna enn berre å få lov å vera der. Då oppstår Salme 23-effekten, kjensla av å ikkje mangla noko som helst her i verda. Ein er tilfreds som ein baby ved mors bryst.
Men å leva innved Guds hjarta betyr ikkje INAKTIVITET. Den som lever der vert leida av Guds råd, dvs av Guds ord og Guds Ande, og har si største glede i å fortelja om Guds gjerningar for menneska.
Det er denne posisjonen at HÅPET blir levande. Ein dag skal Gud ta barnet sitt inn i herlegdomen., noko som minnar oss om at kristne som erfarer Guds herlegdom i trua, ein dag skal få sjå Gud slik han ER i sin herlegdom.
Men alle som held seg borte frå Gud kjem til å gå til grunne. Det gamle testamentet snakkar ikkje så mykje om evigheten. Men her skin det gjennom at etter døden er det anten evig liv i Guds himmel, eller evig undergang og død.
v.1: Asaf definerer Israel som "dei reine av hjarta", tilgjevne menneske som er reinsa av Den Heilage Ande. Ikkje alle som er Abrahams ætt tilhøyrer Israel i åndeleg meining. Det gjer berre dei som har snudd seg bort frå syndene sine, overgjeve seg fullt og heilt til Gud og fått si sak med han i orden, dei som har sluppe Jesus inn i hjarto sine. At Gud er god mot dei reine av hjarta, betyr at han openberrar seg for dei, tek dei inn i sitt fellesskap, fører tilsyn med dei og tek vare på dei på alle vis.
Det første verset står som ein konklusjon på heile salma.
v.2. For saka er den at Asaf i ei tid slett ikkje såg det på denne måten. Tvert om tenkte han: Gud er god mot alle som ikkje tek han alvorleg i det heile tatt, og syner større omsorg for dei som går sine eigne vegar enn for barna sine. Dei lever lenge og er sunne og friske til dei døyr. Dei er hovmodige og stolte, og blir sparte for alle slags lidingar. Dei tener gode pengar og nyt ein usannsynleg velstand, og tek sjølve æra for at det har gått så bra med dei. Dei er sterke, og går ikkje av vegen for å ty til vald om nokon står i vegen for dei. Velstanden motiverer dei meir til å søkja syndige gleder enn gledene i Gud.
v.8.Dersom nokon minnar dei om Gud og hans fordringar, bryr dei seg ikkje om det, nei, i staden for å venda om, spottar dei heller predikanten.
v.9. Dei ser på Bibelen som ei heilt irrelevant bok. Dei opponerer mot Gud og hevdar sine eigne meiningar som langt betre enn Guds. Dei gjer Gud liten og seg sjølve store.
v.10. Og folk let seg imponera, og syg til seg orda deira. Slik blir dei trendsetjarar. Dei får mange etterfølgjarar som dei ikkje bryr seg om i det heile tatt.
v.11. Dei er i røynda ateistar, og tenkjer at Gud, om han finst, er døv og blind og dum, at han ikkje får med seg det dei held på med, at han aldri vil stille dei til ansvar.
v.13-14. Asaf føler han har satsa 100% på Gud utan å få noko att for det, tvert om har han berre tapt på heile prosjektet. Han har vigd seg til bøn (vaska hendene) forkynt Guds ord, men kvar dag er han blitt irettesett av sjølvsikre forståsegpåarar.
v.15. Men hadde han gjeve etter for dei nye tankane og begynt å forkynna desse, ville han ha svike Guds barn. Det kjende han nok djupt inni seg.
v.16. Asaf fall i djupe tankar og prøvde å forstå kvifor alt såg så bakvendt ut. Men det eksisterer ikkje filosofiske svar på åndelege spørsmål.
v17-19. Difor fann han ikkje svar før han "gjekk inn i heilagdomen", dvs til Guds ord. DET VAR EIT AVGJERANDE VIKTIG VAL HAN TOK. Då fekk han eit heilt anna perspektiv på sakene. Der les me at dei som i dag ler, ein dag skal gråta, og at dei som no sørgjer og gret ein dag skal bli trøysta av Gud sjølv. Han skal tørka tårene bort. Men dei som har stått Gud, Guds ord og Guds barn imot og ikkje kome til omvending, kjem til å gli, snubla og falla før dei søkk ned i evig fortviling.
v.20. Då blir dei vonde som har hatt ein slik suksess trass i at dei levde i synd, berre som ein draum for Asaf, ein vond draum som smått om senn må sleppa taket og bli borte.
v.21-22. I lys av Guds ord ser også Asaf sine eigne synder, at han i sin kritikk har vore som eit dumt fe mot Gud. Bitterhet blindar folk slik at dei korkje ser Gud, Guds gjerningar, Guds planar eller Guds gode sanningar.
v.23-28. Her snur salma totalt. Asaf er blitt opplyst av Guds ord, og får løn for vet valet han tok i vers 17. Han fann fram til Guds hjarta, enno ein gong, og fekk fred med Gud. Enno ein gong kunna han sola seg i Guds kjærleik og nåde, og ingenting kan samanliknast med det for eit menneske. Ingen som har funne fram til Guds hjarta ønskjer seg strengt tatt noko anna enn berre å få lov å vera der. Då oppstår Salme 23-effekten, kjensla av å ikkje mangla noko som helst her i verda. Ein er tilfreds som ein baby ved mors bryst.
Men å leva innved Guds hjarta betyr ikkje INAKTIVITET. Den som lever der vert leida av Guds råd, dvs av Guds ord og Guds Ande, og har si største glede i å fortelja om Guds gjerningar for menneska.
Det er denne posisjonen at HÅPET blir levande. Ein dag skal Gud ta barnet sitt inn i herlegdomen., noko som minnar oss om at kristne som erfarer Guds herlegdom i trua, ein dag skal få sjå Gud slik han ER i sin herlegdom.
Men alle som held seg borte frå Gud kjem til å gå til grunne. Det gamle testamentet snakkar ikkje så mykje om evigheten. Men her skin det gjennom at etter døden er det anten evig liv i Guds himmel, eller evig undergang og død.
torsdag 30. mai 2019
Salme 72,9-20
v.9. Dei som bur i ørkenen er beduinane. Per i dag er dei i stor grad å rekna som unådde, OG DEI ER UTRULEG VANSKELEGE Å NÅ. Men for eit fantastisk løfte me har her: Beduinane skal bøya seg for Jesus og underordna seg fullstendig. I dag er dei muslimar. Men snart vil dei forstå at kristendomen er den einaste sanne religion, og Jesus den einaste sanne Gud og frelsar.
Dette verset er fint å bruka når du ber for beduinane i Midt-Austen og Nord-Afrika.
v.10-11 indikerer DISIPPELGJORDE NASJONAR. Det er jo NASJONANE kyrkja skal disippelgjera, og det inneber at nasjonane sine leiarar blir Jesu Kristi disiplar. Og her ser me det: Det kjem til å skje. ALLE folkeslag kjem til å tena HAN.
v.12-14 er herlege lovnader til dei som lever i fattigdom, tvang og elende. Livet deira er dyrt i Guds augo, han bryr seg om dei fattige og veike, og den som ropar til Gud vil få hjelp og berga livet. Dette er ord til alle som ikkje har nok til å få dekka dei basale behova.
Jesus seier: "Søk først Guds rike og hans rettferd, så skal de få alt det andre i tillegg til det."
v.15 Saba er dagens Jemen der krigen rasar og hatet rår. Ein dag skal Jesus vinna hjarto til jemenittane, og dei stiller naturrikdomane sin til hans disposisjon. Og så skal dei skal lova og prisa han dagen lang for frelse og fred, framtid og von. Når du ber for Jemen, løft fram dette bibelordet for Gud.
v.16 er ei bøn om Herrens velsigning over alle som velsignar Herren.
v.17 er ei bøn om at evangeliet alltid skal ha liv og kraft i seg, at Jesu namn skal vera elska, tilbedd og æra av stadig nye generasjonar heilt til han kjem attende til frelse og dom.
v.18-19. Salma vert avslutta med ei lovprisning og ein lovnad om at Herrens herlegdom skal fylla heile jorda. Det skjer når me som kyrkje lovar, prisar og hyllar han.
Med dette er den andre salmesamlinga til ende, og neste gong startar me på salmesamling nr. 3.
Dette verset er fint å bruka når du ber for beduinane i Midt-Austen og Nord-Afrika.
v.10-11 indikerer DISIPPELGJORDE NASJONAR. Det er jo NASJONANE kyrkja skal disippelgjera, og det inneber at nasjonane sine leiarar blir Jesu Kristi disiplar. Og her ser me det: Det kjem til å skje. ALLE folkeslag kjem til å tena HAN.
v.12-14 er herlege lovnader til dei som lever i fattigdom, tvang og elende. Livet deira er dyrt i Guds augo, han bryr seg om dei fattige og veike, og den som ropar til Gud vil få hjelp og berga livet. Dette er ord til alle som ikkje har nok til å få dekka dei basale behova.
Jesus seier: "Søk først Guds rike og hans rettferd, så skal de få alt det andre i tillegg til det."
v.15 Saba er dagens Jemen der krigen rasar og hatet rår. Ein dag skal Jesus vinna hjarto til jemenittane, og dei stiller naturrikdomane sin til hans disposisjon. Og så skal dei skal lova og prisa han dagen lang for frelse og fred, framtid og von. Når du ber for Jemen, løft fram dette bibelordet for Gud.
v.16 er ei bøn om Herrens velsigning over alle som velsignar Herren.
v.17 er ei bøn om at evangeliet alltid skal ha liv og kraft i seg, at Jesu namn skal vera elska, tilbedd og æra av stadig nye generasjonar heilt til han kjem attende til frelse og dom.
v.18-19. Salma vert avslutta med ei lovprisning og ein lovnad om at Herrens herlegdom skal fylla heile jorda. Det skjer når me som kyrkje lovar, prisar og hyllar han.
Med dette er den andre salmesamlinga til ende, og neste gong startar me på salmesamling nr. 3.
Etiketter:
beduinar,
Jemen,
Midt-Austen,
Nord-Afrika,
Saba
mandag 20. mai 2019
Salme 72,1-8
Denne salme er skriven av kong Salomo i hans velmaktsdagar.
I vers 1 ber kongen om Guds innsikt og visdom i alle saker der han må ta avgjer (fella dom), og han ber om å få sjå kva som er rett i eikvar sak.
v.2. Rettferd er alt som er i samsvar med Guds lov. Salomo vil døma etter lova, om det er snakk om høg eller låg, fattig eller rik, innflytelsesrik eller hjelpelaus. Lova er lik for alle. På Salomos tid var lov og rett samanfallande storleikar. Slik er det ikkje lenger. Det er alltid galt å drepa ufødde barn, men det er lov. Homoseskuelle ekteskap er alltid galt, men det er i samsvar med lov.
v.3 Fjella og haugane er metaforar for maktinstitusjonar i samfunnet. Regjering, Storting, domsstolar, fylkesting, kommunestyrer, formannsskap og alle med makt over andre skal sikra at samfunnet er prega av fred, rettferd og godleik, "justice and charity" som det heiter i den amerikanske forfatninga.
v. 4. Regjeringa si viktigaste oppgåve er å sjå til at dei verjelause får sin rett og ikkje blir neglisjert og forbigått, men løfta opp, og at dei fattige blir berga ut av knipene sine, og då kan me tenkja på alle som er blitt sitjande som gjeldsslavar etter ukontrollerbar bruk av kredittkort, og som slik er komne under folk som ikkje syner miskunn. Alle som utnyttar andre sin naudsituasjon bør stoppast effektivt av styresmaktene.
Så er det slik at den verjelause alltid kan venda seg til Jesus, han fri dei ut av låste situasjonar, han løftar dei opp, og han dømmer kyniske menneske som utnyttar folk i vanskelege livssituasjonar.
Og Jesus skal leva frå slekt til slekt. Så lenge sol og måne er til, så lenge det er menneske på jorda, er Jesus den med all makt i himmel og på jord, kongen over kongane, den øverste dommaren, han som alle må svara for og som utøver makt gjennom englane sine.
v.6. Han er så mykje meir enn andre, han kjem ikkje berre med lov, men med LIV. "Mine ord er ånd og liv," seier han. Dei vatnar jorda og får frø til å gro, og dei fornyar ei nyslegen eng slik at det stadig blir ny haust, nye menneske som kjem til tru og blir hausta inn.
v.7-8 handlar om det kristne håpet. Det kjem dagar då Jesus åleine skal regjera over heile jorderiket med rettferd, heilt i samsvar med Guds gode vilje slik denne blir uttrykt i Bibelen. Alle andre maktinstansar blir sett ut av kraft når Jesus kjem attende til jorda.
I vers 1 ber kongen om Guds innsikt og visdom i alle saker der han må ta avgjer (fella dom), og han ber om å få sjå kva som er rett i eikvar sak.
v.2. Rettferd er alt som er i samsvar med Guds lov. Salomo vil døma etter lova, om det er snakk om høg eller låg, fattig eller rik, innflytelsesrik eller hjelpelaus. Lova er lik for alle. På Salomos tid var lov og rett samanfallande storleikar. Slik er det ikkje lenger. Det er alltid galt å drepa ufødde barn, men det er lov. Homoseskuelle ekteskap er alltid galt, men det er i samsvar med lov.
v.3 Fjella og haugane er metaforar for maktinstitusjonar i samfunnet. Regjering, Storting, domsstolar, fylkesting, kommunestyrer, formannsskap og alle med makt over andre skal sikra at samfunnet er prega av fred, rettferd og godleik, "justice and charity" som det heiter i den amerikanske forfatninga.
v. 4. Regjeringa si viktigaste oppgåve er å sjå til at dei verjelause får sin rett og ikkje blir neglisjert og forbigått, men løfta opp, og at dei fattige blir berga ut av knipene sine, og då kan me tenkja på alle som er blitt sitjande som gjeldsslavar etter ukontrollerbar bruk av kredittkort, og som slik er komne under folk som ikkje syner miskunn. Alle som utnyttar andre sin naudsituasjon bør stoppast effektivt av styresmaktene.
Så er det slik at den verjelause alltid kan venda seg til Jesus, han fri dei ut av låste situasjonar, han løftar dei opp, og han dømmer kyniske menneske som utnyttar folk i vanskelege livssituasjonar.
Og Jesus skal leva frå slekt til slekt. Så lenge sol og måne er til, så lenge det er menneske på jorda, er Jesus den med all makt i himmel og på jord, kongen over kongane, den øverste dommaren, han som alle må svara for og som utøver makt gjennom englane sine.
v.6. Han er så mykje meir enn andre, han kjem ikkje berre med lov, men med LIV. "Mine ord er ånd og liv," seier han. Dei vatnar jorda og får frø til å gro, og dei fornyar ei nyslegen eng slik at det stadig blir ny haust, nye menneske som kjem til tru og blir hausta inn.
v.7-8 handlar om det kristne håpet. Det kjem dagar då Jesus åleine skal regjera over heile jorderiket med rettferd, heilt i samsvar med Guds gode vilje slik denne blir uttrykt i Bibelen. Alle andre maktinstansar blir sett ut av kraft når Jesus kjem attende til jorda.
lørdag 18. mai 2019
Salme 71,17-24
v.17. Salmisten var lært opp av Gud frå ungdommen av, frå barnsbein. Opplært til kva? Å fortelja om Guds under. Kva under? Gamle og nye. Bibelske og sjølvopplevde.
v.18. Salmisten er redd for at Gud skal gå frå han når han blir gamal og grå. At han skal missa Guds kraft, og tapa sitt "kristne" engasjement. Han vil så gjerne dela Guds ord og nærvær med barna, den komande slekta. Han ser for seg at det største og viktigaste i livet skal gå dei hus forbi, at dei ikkje skal få sjansen til å bli kjent med Gud. Ein slik frykt er på ingen måte grunnlaus. Fråfall i høg alder skjer, og stadig har det dukka opp nye generasjonar som er blitt åndeleg forsømte av foreldregenerasjonen. Då stoppar Guds planar med etterslekta opp.
v.19 inneheld ei vedkjenning og eit retorisk spørsmål der svaret er gjeve: Det er ingen som Gud!
v.20 fører tankane våre til Jesu oppstode, men kan også passa på den enkle sanninga at ein dag skal også ME bli løfta opp frå djupa under jorda. At Gud let sine barn sjå trengsler og ulukke er ein kjent tanke i Bibelen, t.d. i Apg.14,22.
v.21 er ei bøn om trøyst og reetablert stordom for ein som var stor, men som hadde blitt liten. Er me i Jesussporet her, kan me tenkja på Fil 2,8 ff. Elles er det unorsk, men bibelsk for kristne å be om å få stordom, dvs koma i innflytelsesrike posisjonar.
v.22. Harpe og lyre er instrument som Gud likar lyden av. Han frydar seg over eit godt komp.
v.24. syner at salmisten har eit hjarta som er fylt av Gud sidan han dagen lang vil tala om Guds rettferd.
Det er ikkje slik at hjarta nødvendigvis er fullt av Gud om folk snakka om Gud, men er hjarta fullt av Gud, pratar folk om Gud. Bakgrunnen for salmisten sin begeistring er at Gud har fridd han frå fiendane hans.
v.18. Salmisten er redd for at Gud skal gå frå han når han blir gamal og grå. At han skal missa Guds kraft, og tapa sitt "kristne" engasjement. Han vil så gjerne dela Guds ord og nærvær med barna, den komande slekta. Han ser for seg at det største og viktigaste i livet skal gå dei hus forbi, at dei ikkje skal få sjansen til å bli kjent med Gud. Ein slik frykt er på ingen måte grunnlaus. Fråfall i høg alder skjer, og stadig har det dukka opp nye generasjonar som er blitt åndeleg forsømte av foreldregenerasjonen. Då stoppar Guds planar med etterslekta opp.
v.19 inneheld ei vedkjenning og eit retorisk spørsmål der svaret er gjeve: Det er ingen som Gud!
v.20 fører tankane våre til Jesu oppstode, men kan også passa på den enkle sanninga at ein dag skal også ME bli løfta opp frå djupa under jorda. At Gud let sine barn sjå trengsler og ulukke er ein kjent tanke i Bibelen, t.d. i Apg.14,22.
v.21 er ei bøn om trøyst og reetablert stordom for ein som var stor, men som hadde blitt liten. Er me i Jesussporet her, kan me tenkja på Fil 2,8 ff. Elles er det unorsk, men bibelsk for kristne å be om å få stordom, dvs koma i innflytelsesrike posisjonar.
v.22. Harpe og lyre er instrument som Gud likar lyden av. Han frydar seg over eit godt komp.
v.24. syner at salmisten har eit hjarta som er fylt av Gud sidan han dagen lang vil tala om Guds rettferd.
Det er ikkje slik at hjarta nødvendigvis er fullt av Gud om folk snakka om Gud, men er hjarta fullt av Gud, pratar folk om Gud. Bakgrunnen for salmisten sin begeistring er at Gud har fridd han frå fiendane hans.
mandag 13. mai 2019
Salme 71,10-16
v.|10. Her er me midt inni Johannesevangeliet der dei jødiske leiarane gong etter gong kom saman for planleggja Jesu død. Og kyrkjehistoria er full slike planar også mot Jesu modige vitner, og mot vanlege truande for den saks skuld. Over 200 kristne vart sprengt i filler av muslimske sjølvmordsaksjonistar 1. påskedag på Sri Lanka. Alt nøye planlagt.
v.11. Forfølgjarar er alltid overtydde om at dei anten representerer Gud eller i det minste rettferda. Dei skammar seg ikkje over det skamfulle dei gjer. Tvert om er dei stolte.
v.12-13. Salmisten ber Gud om snarleg hjelp, og han ber om at dei som køyrer rettsprosess skal bli avslørte som vonde menneske og bli sitjande att med skam og vanære.
v.14-16. Midt i dei tårnhøge problema vil salmisten lovsynga Gud saman med andre, og han vil prata med folk om Guds frelse. Slik ventar han med von. Det kan me kalla AKTIV VENTING. Me har mykje å læra av det. Å venta på Herren er i Guds ord å lovprisa han, og fullføra det han har bede oss om å gjera, og forkynna evangeliet, Guds rettferd, for høg og låg, fattige og rike, dei som nær og dei som er langt borte.
v.11. Forfølgjarar er alltid overtydde om at dei anten representerer Gud eller i det minste rettferda. Dei skammar seg ikkje over det skamfulle dei gjer. Tvert om er dei stolte.
v.12-13. Salmisten ber Gud om snarleg hjelp, og han ber om at dei som køyrer rettsprosess skal bli avslørte som vonde menneske og bli sitjande att med skam og vanære.
v.14-16. Midt i dei tårnhøge problema vil salmisten lovsynga Gud saman med andre, og han vil prata med folk om Guds frelse. Slik ventar han med von. Det kan me kalla AKTIV VENTING. Me har mykje å læra av det. Å venta på Herren er i Guds ord å lovprisa han, og fullføra det han har bede oss om å gjera, og forkynna evangeliet, Guds rettferd, for høg og låg, fattige og rike, dei som nær og dei som er langt borte.
lørdag 11. mai 2019
Salme 71,1-9
Dei fire første versa her er ei bøn om vern og frelse, og salmisten avsluttar med å minna Gud om at han har lova han dette. Frelse er her å bli berga ut av ei knipe. Det er ikkje frelse frå synd, men frå simple og lovlause menneske som fer med urett og vald. Salmisten er teken til fange og er komen i hendene deira. At dei er lovlause betyr at dei ikkje anerkjenner Guds lover. At Gud er berg og borg er eit utrykk for noko urokkeleg sterkt, fast og uinntakeleg.
Igjen kan me tenkja på Jesus som den lidande her, og me kan tenkja på dei kristne som er i fengsel i dag for hans skuld. Gud er eit berg og ei borg for dei midt i fangenskapet.
v.5-9 syner at me her høyrer ein aldrande mann som har kjent Gud frå barnsbein av, ja, frå før han vart fødd, frå morslivet.
Her snakkar Bibelen om tru hos ufødde barn, og verset gjer det lett å forsvara dåp av småbarn. Dei "kan" tru.
v.5 snakkar om eit svært tillitsfullt forhold mellom Gud og den unge. Håp og trøyst borgar for nær relasjon.
v.6 Det gjer også det faktum at salmisten støttar seg til Gud, og Gud er hans styrke. Denne nære relasjonen vekkjer salmisten til lovsong.
v.7. Salmisten er blitt eit teikn for mange, slik som Simon sa om Jesus i Luk.2. Han var eit teikn på at Gud var kome nær. Men nokre meinte han representerte djevelen. Kyrkja er eit teikn på at Guds røyndom har innteke jorda. Men ho vert, som Jesus, motsagt og forfølgd av mange. Hennar einaste vern er hos Gud.
v.8. Kyrkja er full av lovsong. Dei truande syng om Guds herlegdom dagen lang. Det er Guds barns livsstil.
v.9 avspeglar salmisten sin frykt for å bli forleten av Gud når han er kjem til sitt livs vegs ende. Han skjelv for alderdomens einsame dagar, og kanskje også for domen etterpå. Slik er det for kristne som vert anfekta. Alle som tek forholdet sitt til Gud alvorleg erfarer det.
Igjen kan me tenkja på Jesus som den lidande her, og me kan tenkja på dei kristne som er i fengsel i dag for hans skuld. Gud er eit berg og ei borg for dei midt i fangenskapet.
v.5-9 syner at me her høyrer ein aldrande mann som har kjent Gud frå barnsbein av, ja, frå før han vart fødd, frå morslivet.
Her snakkar Bibelen om tru hos ufødde barn, og verset gjer det lett å forsvara dåp av småbarn. Dei "kan" tru.
v.5 snakkar om eit svært tillitsfullt forhold mellom Gud og den unge. Håp og trøyst borgar for nær relasjon.
v.6 Det gjer også det faktum at salmisten støttar seg til Gud, og Gud er hans styrke. Denne nære relasjonen vekkjer salmisten til lovsong.
v.7. Salmisten er blitt eit teikn for mange, slik som Simon sa om Jesus i Luk.2. Han var eit teikn på at Gud var kome nær. Men nokre meinte han representerte djevelen. Kyrkja er eit teikn på at Guds røyndom har innteke jorda. Men ho vert, som Jesus, motsagt og forfølgd av mange. Hennar einaste vern er hos Gud.
v.8. Kyrkja er full av lovsong. Dei truande syng om Guds herlegdom dagen lang. Det er Guds barns livsstil.
v.9 avspeglar salmisten sin frykt for å bli forleten av Gud når han er kjem til sitt livs vegs ende. Han skjelv for alderdomens einsame dagar, og kanskje også for domen etterpå. Slik er det for kristne som vert anfekta. Alle som tek forholdet sitt til Gud alvorleg erfarer det.
mandag 6. mai 2019
Salme 70
Til korleiaren. Av David. Til påminning.
I v.2-4 ber salmisten om at Gud skal hjelpa han mot dei som vil han vondt. Han opplever hån og mobbing, og ber om at dei som held på med dette skal tuktast av Gud og måtta skamma seg over det dei held på med.
v.5a er ei vakker bøn om at alle som søkjer Gud, skal fryda og gleda seg i han. Å "søkja Gud" er ein livsstil. Det handlar om å lovsynga Gud, om å be til han, om å lesa i Bibelen og om å søkja og fremja hans interesser i verda.
v.5b er nærast ei oppfordring til alle frelste om alltid å løfta røysta til Gud og seia: "Stor er du Gud!" Men også alltid å forkynna Guds stordom til menneska. Det er GUD som er stor. Han står over alt anna som er stort, og det er det som HAN seier som gjeld. Han er den høgste av alle autoritetar. Å elska Guds frelse er å elska Jesus. HAN er vår frelse i sin eigen person. Alle som trur på han, har Guds frelse. Har du Jesus, er du frelst. Då er du ein tilbedar og eit vitne, ein forkynnar av Guds stordom.
v.6 Salmisten sjølv er hjelpelaus og fattig, og er avhengig av at Gud straks grip inn om det skal gå bra. Han kallar Gud for "mi hjelp". Gud er ikkje ein passiv tilskodar til det som skjer i liva våre, han er som ein far som grip inn i rett tid og bergar og hjelper oss, som han gjorde det med Simon Peter då han gjekk på vatnet og begynte å søkkja. Disippelen hadde ikkje all verdas tid då. "Herre, hjelp, eg går under!" Og straks var Jesus der.
I v.2-4 ber salmisten om at Gud skal hjelpa han mot dei som vil han vondt. Han opplever hån og mobbing, og ber om at dei som held på med dette skal tuktast av Gud og måtta skamma seg over det dei held på med.
v.5a er ei vakker bøn om at alle som søkjer Gud, skal fryda og gleda seg i han. Å "søkja Gud" er ein livsstil. Det handlar om å lovsynga Gud, om å be til han, om å lesa i Bibelen og om å søkja og fremja hans interesser i verda.
v.5b er nærast ei oppfordring til alle frelste om alltid å løfta røysta til Gud og seia: "Stor er du Gud!" Men også alltid å forkynna Guds stordom til menneska. Det er GUD som er stor. Han står over alt anna som er stort, og det er det som HAN seier som gjeld. Han er den høgste av alle autoritetar. Å elska Guds frelse er å elska Jesus. HAN er vår frelse i sin eigen person. Alle som trur på han, har Guds frelse. Har du Jesus, er du frelst. Då er du ein tilbedar og eit vitne, ein forkynnar av Guds stordom.
v.6 Salmisten sjølv er hjelpelaus og fattig, og er avhengig av at Gud straks grip inn om det skal gå bra. Han kallar Gud for "mi hjelp". Gud er ikkje ein passiv tilskodar til det som skjer i liva våre, han er som ein far som grip inn i rett tid og bergar og hjelper oss, som han gjorde det med Simon Peter då han gjekk på vatnet og begynte å søkkja. Disippelen hadde ikkje all verdas tid då. "Herre, hjelp, eg går under!" Og straks var Jesus der.
fredag 3. mai 2019
Salme 69,31-36
v.31 markerer eit etterlengta vendepunkt i denne salma. Trass i at situasjonen er desperat, vel salmisten å prisa Guds namn og hylla han med lovsong. Det er eit VAL.
v.32 er radikalt: Lovsangen var i GT eit større og betre offer enn alle kultiske dyreoffer. Dyreoffera er for lengst slutt, oppfylte av Jesu endelege offer på krossen. Men lovsongen tek ALDRI slutt, men skal vara og tona gjennom alle æver. Vil du vera til glede for Gud og gje vår kjære Far noko godt? Pris hans namn og gje han ære med din song. Han berre elskar det.
v.33. Men ikkje berre Gud. Dei hjelpelause får også nytt mot når dei høyrer at me som elskar Gud lovar og ærar han. Lovsongen har ei enorm kraft i seg som løftar opp dei som ligg nede, og hjarto deira begynner å leva når dei søkjer den Gud me har synt dei med vår fagre lovsong.
v.34 er fullt av styrke og trøyst for fattige menneske. Vil dei berre venda seg til Gud, så høyrer han på dei, dvs han bønhøyrer dei. Og martyrane, dei Guds barn som sit i fengsel, blir ikkje forakta av Gud, men tvert om, han omfamnar dei og er nær hos dei og løftar dei opp midt i ein grå, keisam og smertefull kvardag.
v.35 oppfordrar heile universet til å prisa Gud. Slik skal me oppfordra alle menneske til å gje Gud ære for liv og frelse.
v.36. Salma vert avslutta med ein herleg lovnad om Israels frelse og attreising, og dette ser me i dag skje framfor augo våre.
v.32 er radikalt: Lovsangen var i GT eit større og betre offer enn alle kultiske dyreoffer. Dyreoffera er for lengst slutt, oppfylte av Jesu endelege offer på krossen. Men lovsongen tek ALDRI slutt, men skal vara og tona gjennom alle æver. Vil du vera til glede for Gud og gje vår kjære Far noko godt? Pris hans namn og gje han ære med din song. Han berre elskar det.
v.33. Men ikkje berre Gud. Dei hjelpelause får også nytt mot når dei høyrer at me som elskar Gud lovar og ærar han. Lovsongen har ei enorm kraft i seg som løftar opp dei som ligg nede, og hjarto deira begynner å leva når dei søkjer den Gud me har synt dei med vår fagre lovsong.
v.34 er fullt av styrke og trøyst for fattige menneske. Vil dei berre venda seg til Gud, så høyrer han på dei, dvs han bønhøyrer dei. Og martyrane, dei Guds barn som sit i fengsel, blir ikkje forakta av Gud, men tvert om, han omfamnar dei og er nær hos dei og løftar dei opp midt i ein grå, keisam og smertefull kvardag.
v.35 oppfordrar heile universet til å prisa Gud. Slik skal me oppfordra alle menneske til å gje Gud ære for liv og frelse.
v.36. Salma vert avslutta med ein herleg lovnad om Israels frelse og attreising, og dette ser me i dag skje framfor augo våre.
søndag 28. april 2019
Salme 69,21-30
v.21. Folk kan vera nådelause mot ein som ligg nede. Det syner historia så alt for tydeleg. Mobbing og spott knuser hjarter, og den som blir mobba, vonar på medynk, men fåfengt. Når slike ting skjer, tek få sjansen på å trøysta. Til og med dei rettenkande kvier seg for å plassera seg på "feil side".
v.22. Slik var det med Jesus då han vart krossfest. "Eg er tørst" sa han, og dei gav han eddik å drikka. Det var hån. Ingen tørste treng eddik, men vatn.
v.23-29. Salmisten ber her om at motstandarane hans skal måtta betala dyrt for sin urett, at fellesskapet deira skal gå oppløysing, at dei skal mista synet, få vanskar med å halda seg oppreist av angst (skjelvande hofter), at dei skal få smaka Guds harme og bli bortført. Han ber om at skulda ikkje skal fjernast, men at kvar misgjerning må leggjast til dei som alt er gjort, og at dei ikkje skal få del i Guds rettferd, dvs hans frelse, og at namna deira skal strykast frå livsens bok og at dei ikkje må skrivast inn mellom dei rettferdige.
Grunngjevinga for at han ber slik finn me i vers 27: Dei har jaga etter dei Gud har slege, og auka smerten hos dei som har det vondt nok frå før.
Kven var det Gud slo og såra, og kven var det som fekk stein lagt til børa si av andre menneske? Då tenkjer eg på det jødiske folket som gong på gong vart straffa for sine synder, og alltid var det nokon som jakta på dei og gjorde det tyngre for dei enn det som Gud hadde tenkt. Og så tenkjer eg på Jesus. Han vart straffa av Gud på våre vegne, men all spotten han møtte frå romerske soldatar og jødiske leiarar gjorde det såvisst ikkje lettare for han. På krossen bad han om at Gud måtte tilgje soldatane, heidningane, for dei visste ikkje kva dei gjorde. Men dei jødiske leiarane visste kva dei gjorde, og det som me les om i denne bøna i Salme 69, råka dei og folket deira i år 70 og år 132 e. Kr. då Jerusalem vart kringsett, erobra og øydelagt, og jødefolket spreidd i alle retningar utover jorda, noko som innleidde ei to tusen år lang natt for Gudsfolket. Men no gryr morgonen.
Og så tenkjer eg på martyrkyrkja. Ikkje veit eg om alle som forfølgjer kristne veit kva dei gjer, men problemet er omfattande, snart globalt, og dei som slik lever under krossen treng våre inderlege og solidariske bøner, vår trøyst og våre heftige protestar.
v.30 er ei bøn om hjelp og vern for ein lidande som kjenner seg uendeleg hjelpelaus.
1.påskedag kom svaret.
v.22. Slik var det med Jesus då han vart krossfest. "Eg er tørst" sa han, og dei gav han eddik å drikka. Det var hån. Ingen tørste treng eddik, men vatn.
v.23-29. Salmisten ber her om at motstandarane hans skal måtta betala dyrt for sin urett, at fellesskapet deira skal gå oppløysing, at dei skal mista synet, få vanskar med å halda seg oppreist av angst (skjelvande hofter), at dei skal få smaka Guds harme og bli bortført. Han ber om at skulda ikkje skal fjernast, men at kvar misgjerning må leggjast til dei som alt er gjort, og at dei ikkje skal få del i Guds rettferd, dvs hans frelse, og at namna deira skal strykast frå livsens bok og at dei ikkje må skrivast inn mellom dei rettferdige.
Grunngjevinga for at han ber slik finn me i vers 27: Dei har jaga etter dei Gud har slege, og auka smerten hos dei som har det vondt nok frå før.
Kven var det Gud slo og såra, og kven var det som fekk stein lagt til børa si av andre menneske? Då tenkjer eg på det jødiske folket som gong på gong vart straffa for sine synder, og alltid var det nokon som jakta på dei og gjorde det tyngre for dei enn det som Gud hadde tenkt. Og så tenkjer eg på Jesus. Han vart straffa av Gud på våre vegne, men all spotten han møtte frå romerske soldatar og jødiske leiarar gjorde det såvisst ikkje lettare for han. På krossen bad han om at Gud måtte tilgje soldatane, heidningane, for dei visste ikkje kva dei gjorde. Men dei jødiske leiarane visste kva dei gjorde, og det som me les om i denne bøna i Salme 69, råka dei og folket deira i år 70 og år 132 e. Kr. då Jerusalem vart kringsett, erobra og øydelagt, og jødefolket spreidd i alle retningar utover jorda, noko som innleidde ei to tusen år lang natt for Gudsfolket. Men no gryr morgonen.
Og så tenkjer eg på martyrkyrkja. Ikkje veit eg om alle som forfølgjer kristne veit kva dei gjer, men problemet er omfattande, snart globalt, og dei som slik lever under krossen treng våre inderlege og solidariske bøner, vår trøyst og våre heftige protestar.
v.30 er ei bøn om hjelp og vern for ein lidande som kjenner seg uendeleg hjelpelaus.
1.påskedag kom svaret.
fredag 26. april 2019
Salme 69,14-20
v.14. Her møter me omgrepet "nådens tid". Dette uttrykket kan brukast om tida frå pinsedag til Jesu gjenkomst, ei tid då Guds frelse skal bli gjort tilgjengeleg for alle menneske, men når uttrykket vert nytta her, er det meint ei særleg gunstig tid for den enkelte av oss då Gud gjer seg sjølv tilgjengeleg for oss, eit tidsvindauga, langt eller kort, der eit menneske faktisk KAN kan finna Gud. Det er Gud sjølv som bestemmer lengda på dette vindauga, og når denne tida er over, kan ingen finna han. Då skjuler han seg. Det same kan seiast om nasjonar, byar og kyrkjelydar. Stundom gjestar Gud med ein spesiell nåde. Andre gongar er han stille.
Det er nådetid for salmisten. Gud er på tilbodssida, og salmisten ber om hjelp til å koma seg ut av ein vond situasjon. Han appellerer til Guds truskap. Det får me også gjera i vår naud.
Eit anna perspektiv her er at Kristi liding faktisk frambrakte nådens tid for oss alle. Utan hans liding og død, hadde ikkje Guds tilgjeving vore tilgjengeleg for noko menneske, men no er han det. Fram til Jesus kjem att for å døma levande og døde kan alle fritt koma til Gud og bli tilgitt, elska og innsett som barn og arvingar i Guds familie pga Jesus.
v.15. Salmisten er i ferd med å søkka ned i djup gjørme, dvs han kjem seg ikkje av flekken, og jo meir han balar på, jo djupare søkk han. Slik er det for oss alle når me set inn kraft for å berga oss sjølve. Det blir berre verre for oss når me prøver å forsvara oss sjølve. Når folk hatar oss, og me prøver å forklara for dei for å få dei mildare stemt, blir dei enno sintare. Jesus vart hata meir enn nokon, og han måtte ha fått den reine drukningsfornemminga.
v.16 er ei desperat bøn om å få overleva
v.17 Salmisten ber om at Gud skal svara positivt på bøna hans med grunngjeving i dennes store miskunn og kjærleik. "Vend deg til meg," ber han. Det handlar om å få Fars full oppmerksamheit. Det er DET kristne i naud treng meir enn noko anna.
"Løyn ikkje andletet for din tenar," ber han. Når me "ser" Guds andlet tyder det at me har personleg kontakt med han som elskar oss. I hans andlet blir heile hans tilgjeving, nåde og kjærleik openberra for oss, og me får fred.
"Skund deg og svar meg!" Gud kan ha god tid. Men dei som er i naud synest ikkje dei har det. Dei ber Gud om hjelp her og no, at han må kosta litt på.
v.19. Salmisten vil så gjerne bli fri frå fiendane sine. Dei har bunde han. Jesus vart bunden. Tallause kristne er bundne i fengsel og fangeleirar i dag. Dette er deira rop.
v.20. Dei blir spotta og vanæra og påført grunnlaus skam. Slik herja djevelen på med Jesus, og slik herjar han på med Guds barn. Men Gud ser alle som står imot dei rettferdige. Dei kan ikkje gå lenger enn den grensa Gud set opp for dei, og ein dag blir dei dømte av den Gud dei har ytt motstand.
Det er nådetid for salmisten. Gud er på tilbodssida, og salmisten ber om hjelp til å koma seg ut av ein vond situasjon. Han appellerer til Guds truskap. Det får me også gjera i vår naud.
Eit anna perspektiv her er at Kristi liding faktisk frambrakte nådens tid for oss alle. Utan hans liding og død, hadde ikkje Guds tilgjeving vore tilgjengeleg for noko menneske, men no er han det. Fram til Jesus kjem att for å døma levande og døde kan alle fritt koma til Gud og bli tilgitt, elska og innsett som barn og arvingar i Guds familie pga Jesus.
v.15. Salmisten er i ferd med å søkka ned i djup gjørme, dvs han kjem seg ikkje av flekken, og jo meir han balar på, jo djupare søkk han. Slik er det for oss alle når me set inn kraft for å berga oss sjølve. Det blir berre verre for oss når me prøver å forsvara oss sjølve. Når folk hatar oss, og me prøver å forklara for dei for å få dei mildare stemt, blir dei enno sintare. Jesus vart hata meir enn nokon, og han måtte ha fått den reine drukningsfornemminga.
v.16 er ei desperat bøn om å få overleva
v.17 Salmisten ber om at Gud skal svara positivt på bøna hans med grunngjeving i dennes store miskunn og kjærleik. "Vend deg til meg," ber han. Det handlar om å få Fars full oppmerksamheit. Det er DET kristne i naud treng meir enn noko anna.
"Løyn ikkje andletet for din tenar," ber han. Når me "ser" Guds andlet tyder det at me har personleg kontakt med han som elskar oss. I hans andlet blir heile hans tilgjeving, nåde og kjærleik openberra for oss, og me får fred.
"Skund deg og svar meg!" Gud kan ha god tid. Men dei som er i naud synest ikkje dei har det. Dei ber Gud om hjelp her og no, at han må kosta litt på.
v.19. Salmisten vil så gjerne bli fri frå fiendane sine. Dei har bunde han. Jesus vart bunden. Tallause kristne er bundne i fengsel og fangeleirar i dag. Dette er deira rop.
v.20. Dei blir spotta og vanæra og påført grunnlaus skam. Slik herja djevelen på med Jesus, og slik herjar han på med Guds barn. Men Gud ser alle som står imot dei rettferdige. Dei kan ikkje gå lenger enn den grensa Gud set opp for dei, og ein dag blir dei dømte av den Gud dei har ytt motstand.
fredag 19. april 2019
Salme 69,1-13
I dag er det langfredag. Element frå denne salma blir i NT brukt om Jesu liding.
v.2. Bøn om frelse. Salmisten føler at han langsamt er i ferd med å drukna. Vatnet når han til halsen. Slik var det for Jesus langfredag då han gjekk frå Getsemane til Golgata. Slik følest det for kristne når dei vert utsett for stormåtak og forfølginga set inn for alvor.
v.3 Han har sokke ned i ei djup myr, finn ikkje fotfeste og klarar ikkje å halda seg opp. På krossen fann ikkje Jesus fotfeste. Der vart han overskylt av Guds vreide.
v.4. Han har ropa seg trøytt. Halsen er blitt sår. Det er ikkje lenger liv i augo hans. Men trua er ikkje borte. Framleis ventar han på Gud. Å venta på Gud er å tru på Gud.
v.5 Jesus vart hata utan grunn. Alle burde elska han som berre gjorde godt mot alle. På langfredag ropa den store hopen likevel at dei ville han han bort, at han skulle krossfestast. Det var eit massivt trykk frå svikefulle fiendar. Dei kravde at han skulle fråseia seg å vera Guds Son. Men den tittelen hadde han ikkje røva, men fått hos Far i himmelen frå æva av.
v.6 ser ikkje ut til å passa inn her, for Jesus var jo ikkje dum, og han braut aldri Guds lov. Men på krossen sanna Jesus våre synder som sine. Han gjekk inn i vår plass. Han VAR oss.
v.7 er ei bøn for disiplane og oss, at me ikkje skal skamma oss over Jesus eller hans evangelium. For der, og berre der, blir Guds kraft til frelse openberra for jødar og heidningar, skriv Paulus i Rom 1.
v.8 Jesus vart spotta, mobba og fornedra av Pilatus sine soldatar, av det høge rådet, av Kaifas, av folk rundt krossen og av den eine av røvarane som vart krossfesta saman med han. Han bar alt tolmodig for Guds skuld, for at Fars store frelsesplan skulle fullførast, for at Gud igjen skulle bli sameint med menneskeslekta, og skamma han bar, var vår.
v.9. Jesu familie meinte at han var gått frå vitet, og dei ville ha han frå å halda fram med å forkynna Guds ord i sin radikale versjon, dei ville berga han frå han sjølv. Men dei kjende han ikkje. Til og med Maria hadde late seg påverka av Jesu halvsøsken til å tru at han var på villspor, ho som burde vita langt betre. Då sa Jesus: Det er dei som gjer Guds vilje som er mine sanne slektningar.
v.10 blir i NT brukt om det som skjedde då Jesus reinsa templet for pengevekslarar. Mange ting tyder på at det var DENNE handlinga, som øydela den gamle ringreven Annas business, som var den direkte årsak til at Jesus vart krossfesta. Me kan ikkje la ein som øydelegg økonomien gå laus. Slik er det alltid.
Guds hus er Guds rike eller Guds frelseshushaldning. Det vil alltid bli planlagt tiltak mot dei som ivrar for Guds sanningar, Guds ære, Guds rike og folks frelse. Det vil alltid vera nokre som vil fortæra dei.
v.11-13. Jesus var sett på som ein klovn, eit skodespel. Jeremia, Jesaja og Paulus opplevde det same. Dette var personar som sette dagsorden med sine lynande skarpe ord. Dei var radikale. Ikkje for radikalitetens skuld, men fordi det alltid er naudsynt å ta radikale oppgjer med synda som drep oss og fører oss inn i evig fortaping og pine. Det er aldri legen sin diagnose som skaper sjukdomen, men omvendt. Det er ille når pasientens vreide går ut over legen, han som først må diagnostisera for å finna den rette kuren. Dette ser me utfalda seg også i vår tid. Det er dei som snakkar sant om synda og synda sine konsekvensar som blir spotta. Dei burde i staden vorte æra og takka.
v.2. Bøn om frelse. Salmisten føler at han langsamt er i ferd med å drukna. Vatnet når han til halsen. Slik var det for Jesus langfredag då han gjekk frå Getsemane til Golgata. Slik følest det for kristne når dei vert utsett for stormåtak og forfølginga set inn for alvor.
v.3 Han har sokke ned i ei djup myr, finn ikkje fotfeste og klarar ikkje å halda seg opp. På krossen fann ikkje Jesus fotfeste. Der vart han overskylt av Guds vreide.
v.4. Han har ropa seg trøytt. Halsen er blitt sår. Det er ikkje lenger liv i augo hans. Men trua er ikkje borte. Framleis ventar han på Gud. Å venta på Gud er å tru på Gud.
v.5 Jesus vart hata utan grunn. Alle burde elska han som berre gjorde godt mot alle. På langfredag ropa den store hopen likevel at dei ville han han bort, at han skulle krossfestast. Det var eit massivt trykk frå svikefulle fiendar. Dei kravde at han skulle fråseia seg å vera Guds Son. Men den tittelen hadde han ikkje røva, men fått hos Far i himmelen frå æva av.
v.6 ser ikkje ut til å passa inn her, for Jesus var jo ikkje dum, og han braut aldri Guds lov. Men på krossen sanna Jesus våre synder som sine. Han gjekk inn i vår plass. Han VAR oss.
v.7 er ei bøn for disiplane og oss, at me ikkje skal skamma oss over Jesus eller hans evangelium. For der, og berre der, blir Guds kraft til frelse openberra for jødar og heidningar, skriv Paulus i Rom 1.
v.8 Jesus vart spotta, mobba og fornedra av Pilatus sine soldatar, av det høge rådet, av Kaifas, av folk rundt krossen og av den eine av røvarane som vart krossfesta saman med han. Han bar alt tolmodig for Guds skuld, for at Fars store frelsesplan skulle fullførast, for at Gud igjen skulle bli sameint med menneskeslekta, og skamma han bar, var vår.
v.9. Jesu familie meinte at han var gått frå vitet, og dei ville ha han frå å halda fram med å forkynna Guds ord i sin radikale versjon, dei ville berga han frå han sjølv. Men dei kjende han ikkje. Til og med Maria hadde late seg påverka av Jesu halvsøsken til å tru at han var på villspor, ho som burde vita langt betre. Då sa Jesus: Det er dei som gjer Guds vilje som er mine sanne slektningar.
v.10 blir i NT brukt om det som skjedde då Jesus reinsa templet for pengevekslarar. Mange ting tyder på at det var DENNE handlinga, som øydela den gamle ringreven Annas business, som var den direkte årsak til at Jesus vart krossfesta. Me kan ikkje la ein som øydelegg økonomien gå laus. Slik er det alltid.
Guds hus er Guds rike eller Guds frelseshushaldning. Det vil alltid bli planlagt tiltak mot dei som ivrar for Guds sanningar, Guds ære, Guds rike og folks frelse. Det vil alltid vera nokre som vil fortæra dei.
v.11-13. Jesus var sett på som ein klovn, eit skodespel. Jeremia, Jesaja og Paulus opplevde det same. Dette var personar som sette dagsorden med sine lynande skarpe ord. Dei var radikale. Ikkje for radikalitetens skuld, men fordi det alltid er naudsynt å ta radikale oppgjer med synda som drep oss og fører oss inn i evig fortaping og pine. Det er aldri legen sin diagnose som skaper sjukdomen, men omvendt. Det er ille når pasientens vreide går ut over legen, han som først må diagnostisera for å finna den rette kuren. Dette ser me utfalda seg også i vår tid. Det er dei som snakkar sant om synda og synda sine konsekvensar som blir spotta. Dei burde i staden vorte æra og takka.
torsdag 18. april 2019
Salme 68,30-36
v.30. Herrens tempel er Guds bustad, den er synleg, vakker, attraktivt og viktig. Jesu Kristi kyrkje er Herrens tempel. Når kongar kjem med gåver til Guds tempel, gjev dei til kjenne at dei anerkjenner Guds autoritet over liva sine og at dei ønskjer Guds hjelp og bistand i gjerninga si.
v.31 "Villdyret i sivet" (krokodillen) representerer her den snikande, vonde makta (slangen i Eden). "Flokken av oksar" er mektige folkeslag som går til åtak i flokk. Herren er sterkare enn desse og trugar dei. Han trakkar ned dei som jaktar rikdom (med all den synd som følgjer), og han spreier folk som vil strida mot han og hans folk. Både den snikande og bråkande faren er noko truande menneske kjenner godt til.
v.32. Dette verset peikar framover mot vår tid då Etiopia og Aust-Afrika har vore gjesta med kristen vekking sidan tida etter 2.verdskrigen. Millionar kjem til tru kvart år. Også i Egypt skjer dette, og særleg i den koptiske kyrkja. Når Israel blir eit kristent folk, vil det nok strøyma gåver også frå Egypt til dei truande i Jerusalem.
v.33. Dette verset er jo interessant. Vanlegvis vert truande oppfordra til å lovsyngja Gud. Men her går oppfordringa til KONGERIKA. Det er alle menneskes kall å lova og æra Gud. Rett og slett. Det er DET som er å vera menneske.
v.34. Gud rid på himmelen, dvs han står over alle nasjonar. Menneske kan ikkje setja grenser for Gud. Men det er Gud, som med si mektige røyst, set grenser for menneska.
v.35. Å anerkjenna desse grensene er å gje Gud makt. Gud HAR all makt. Men denne makta påtvingar han ikkje det enkelte menneske, for me er skapte i hans bilete til fridom, så det er ME som bestemmer i kor stor grad Gud skal ha innflytelse i og gjennom liva våre.
v.36. Gud vekkjer frykt. Dette er ein god frykt, frykt for å skada hans rykte, frykt for å skada våre medmenneske, frykt komma ut av samfunnet med han og frykt for hans dom, Når me let oss leida av gudsfrykt, gjev Gud oss styrke og kraft. Lova vere han for det. Dei som ikkje fryktar Gud har ikkje forstått noko som helst av kven han er.
v.31 "Villdyret i sivet" (krokodillen) representerer her den snikande, vonde makta (slangen i Eden). "Flokken av oksar" er mektige folkeslag som går til åtak i flokk. Herren er sterkare enn desse og trugar dei. Han trakkar ned dei som jaktar rikdom (med all den synd som følgjer), og han spreier folk som vil strida mot han og hans folk. Både den snikande og bråkande faren er noko truande menneske kjenner godt til.
v.32. Dette verset peikar framover mot vår tid då Etiopia og Aust-Afrika har vore gjesta med kristen vekking sidan tida etter 2.verdskrigen. Millionar kjem til tru kvart år. Også i Egypt skjer dette, og særleg i den koptiske kyrkja. Når Israel blir eit kristent folk, vil det nok strøyma gåver også frå Egypt til dei truande i Jerusalem.
v.33. Dette verset er jo interessant. Vanlegvis vert truande oppfordra til å lovsyngja Gud. Men her går oppfordringa til KONGERIKA. Det er alle menneskes kall å lova og æra Gud. Rett og slett. Det er DET som er å vera menneske.
v.34. Gud rid på himmelen, dvs han står over alle nasjonar. Menneske kan ikkje setja grenser for Gud. Men det er Gud, som med si mektige røyst, set grenser for menneska.
v.35. Å anerkjenna desse grensene er å gje Gud makt. Gud HAR all makt. Men denne makta påtvingar han ikkje det enkelte menneske, for me er skapte i hans bilete til fridom, så det er ME som bestemmer i kor stor grad Gud skal ha innflytelse i og gjennom liva våre.
v.36. Gud vekkjer frykt. Dette er ein god frykt, frykt for å skada hans rykte, frykt for å skada våre medmenneske, frykt komma ut av samfunnet med han og frykt for hans dom, Når me let oss leida av gudsfrykt, gjev Gud oss styrke og kraft. Lova vere han for det. Dei som ikkje fryktar Gud har ikkje forstått noko som helst av kven han er.
tirsdag 9. april 2019
Salme 68,25-29
v.25. Folkeslaga observerer fellesskapet i Guds familie, og den gleden som pregar Jesusfolket. Å leva som kristen er å vera med i ei festreise. Det lyser av kristne menneske, av liv, ord og framtoning. Dei er eit folk på vandring, på vandring mot felles mål: disippelgjering av nasjonane, og endemålet er heime hos Gud etter fullført oppdrag. Fellesskapet startar i Guds kyrkje her på jorda, og held fram i æva.
Eit viktig poeng her er at Guds kyrkje er synleg og høyrbar som fellesskap. Anonyme kristne eksisterer ikkje.
v.26. Fremst i opptoget går songarane. Bakerst harpespelarane, og mellom dei: jenter som slår på trommer. Jesusfolket er eit syngande, spelande og leikande folk. Det er den kristne kulturen.
v.27 er ei oppfordring om å lovprisa Gud kor mot kor. Her er det vekselsang og samklang så det duger. "Israels kjelde" er Herren sjølv. Me som er av Herren, prisar Herren. Slik er det berre.
v.28. Israels første konge, Saul, var av Benjamins stamme, og Benjamin blir her ståande som eit bilete på Jesus, det nye paktfolkets første og einaste konge. Benjamin var også den yngste av Jakobs søner, og det ligg eit element her om den verdsordninga som vart innført av Jesus at "den minste skal bli den største", og det som Paulus skriv om i 1.Korintarbrev 1 om at det som var lite i verda, det valde Gud seg ut osv...
Juda, Naftali og Sebulon er nemnt spesielt her. Dei står som representantar for Sørriket og Nordriket. Det er forventa at Israels stammer går inn under Kristi herrevelde, ja, dei SKAL det. Dei kjem til Jesus i flokk, og hovdingane fører an. Jesus er Israels Messias meir enn nokon andre sin, men han gjer med full rett også krav på uinnskrenka makt over alle menneskeliv i alle nasjonar. Dette kravet blir gjort gjeldande gjennom forkynninga av Guds ord.
v.29 er ei kraftfull bøn som skal berast fram av alle generasjonar forat det som er talt om i vers 28 skal bli ein røyndom. Det er SÅ viktig å forstå dette at Gud handlar i nåde når hans folk ber. Slik må det vera fordi me er skapte i hans bilete til å vera hans medarbeidarar, og DET prinsippet vik han ikkje frå i sitt verdsstyre.
Eit viktig poeng her er at Guds kyrkje er synleg og høyrbar som fellesskap. Anonyme kristne eksisterer ikkje.
v.26. Fremst i opptoget går songarane. Bakerst harpespelarane, og mellom dei: jenter som slår på trommer. Jesusfolket er eit syngande, spelande og leikande folk. Det er den kristne kulturen.
v.27 er ei oppfordring om å lovprisa Gud kor mot kor. Her er det vekselsang og samklang så det duger. "Israels kjelde" er Herren sjølv. Me som er av Herren, prisar Herren. Slik er det berre.
v.28. Israels første konge, Saul, var av Benjamins stamme, og Benjamin blir her ståande som eit bilete på Jesus, det nye paktfolkets første og einaste konge. Benjamin var også den yngste av Jakobs søner, og det ligg eit element her om den verdsordninga som vart innført av Jesus at "den minste skal bli den største", og det som Paulus skriv om i 1.Korintarbrev 1 om at det som var lite i verda, det valde Gud seg ut osv...
Juda, Naftali og Sebulon er nemnt spesielt her. Dei står som representantar for Sørriket og Nordriket. Det er forventa at Israels stammer går inn under Kristi herrevelde, ja, dei SKAL det. Dei kjem til Jesus i flokk, og hovdingane fører an. Jesus er Israels Messias meir enn nokon andre sin, men han gjer med full rett også krav på uinnskrenka makt over alle menneskeliv i alle nasjonar. Dette kravet blir gjort gjeldande gjennom forkynninga av Guds ord.
v.29 er ei kraftfull bøn som skal berast fram av alle generasjonar forat det som er talt om i vers 28 skal bli ein røyndom. Det er SÅ viktig å forstå dette at Gud handlar i nåde når hans folk ber. Slik må det vera fordi me er skapte i hans bilete til å vera hans medarbeidarar, og DET prinsippet vik han ikkje frå i sitt verdsstyre.
tirsdag 2. april 2019
Salme 68,21-24
v. 20 kunne betre vore omsett slik: "Lova vere Herren dag etter dag!" Det var vanleg i dei gamle oversettingane. Det gjev meining. For me som kjenner Gud har vår glede i å lova og takka han, ja, det er vårt livskall å halda på med det, rett og slett fordi Gud skal ha æra både for vår eksistens og for vår evige frelse, den som me har fått i Jesus Kristus, han som ber oss dag etter dag.
v.21. I Jesus Kristus har Gud frelst oss frå døden. Jesus lever, og hans liv er i oss, og dette livet skal aldri ta slutt. Den som lever og trur på Jesus, lever sjølv om han døyr kroppsleg, og når Jesus kjem att, skal kroppen også stå opp og levandegjerast, så skal me for alltid vera hos Han i evig glede og fryd.
v.22-24 må me lesa i lys av Efesarbrevet 6,11 ff der det står at me ikkje har ein kamp mot kjøt og blod, men mot veldige åndsmakter. Motstanden ser ut til å koma frå menneske, men menneska som yt evangeliet og Guds sanningar motstand er under åndeleg kontroll av demoniske krefter. Dei kan ikkje anna enn å steila på det me forkynner, og det vil dei gjera til Gud frir dei frå djevelens makt og innflytelse.
v.22 skildrar med sterke ord Guds straffedom over dei som "stadig lever i skuld". Dette verset er ikkje akkurat noko søndagsskulestoff. Men det må dog tena som ei åtvaring til alle som dyrkar synda og trur dei skal koma unna med det. Dei gjer jo ikkje det. Ingen gjer det. Alle blir innhenta av si fortida si dersom dei ikkje har vendt om til Gud av hjarta og lagt syndene sine frå seg ved Jesu Kristi kross.
v.23-24 skildrar korleis Gud fører det bortførte folket sitt attende til si rette adresse. Språkbruken er sterk. Vers 23 er eit frelsesord. Vers 24 eit domsord.
Kven er det Herren fører attende? Israels folk. Basan er landet i nord. Eit uttrykk for Asia og Europa. "Havsens djup": folket i lang tid har vore oppslukt og assimilert av andre folk. Med "havet" i Bibelen er det ofte meint "folkehavet". Dette verset uttrykkjer difor nøyaktig kva som har skjedd med jødefolket gjennom historia. Spreidd over heile verda og oppslukte og forsøkt utsletta. Men aldri heilt. Det har alltid vore ein rest attende. No er dei komne til heimlandet sitt. Og verda rasar mot dei. Men det er ikkje særleg klokt. For dette folket er Guds, og han skal sjølv sørga for å dømma Israels fiendar, og koreleis det vil sjå ut, ser me i vers 24. Det du les her er GUDS verk åleine, og han er i sin fulle rett når han dømmer motstandarane sine. Og moralen er enkel: IKKJE YT ISRAELS GUD MOTSTAND, men søk fred med han, og du er berga frå hans vreide.
Men også oss Jesustruande er å finna i folkedjupet, i alle folk og nasjonar, i alle nabolag, og over alt der det er folk. Det er alltid nokre Jesusfolk som minglar rundt i miljøa, meir eller mindre bevisste på kva dei heldt på med og kvifor dei er der. Men ein dag skal dei skiljast ut, og Herren vil ta dei ut og heim til seg. Men til den dagen er dei lys og salt i verda, for å bringa så mange som mogeleg inn i Guds forløyste familie.
v.21. I Jesus Kristus har Gud frelst oss frå døden. Jesus lever, og hans liv er i oss, og dette livet skal aldri ta slutt. Den som lever og trur på Jesus, lever sjølv om han døyr kroppsleg, og når Jesus kjem att, skal kroppen også stå opp og levandegjerast, så skal me for alltid vera hos Han i evig glede og fryd.
v.22-24 må me lesa i lys av Efesarbrevet 6,11 ff der det står at me ikkje har ein kamp mot kjøt og blod, men mot veldige åndsmakter. Motstanden ser ut til å koma frå menneske, men menneska som yt evangeliet og Guds sanningar motstand er under åndeleg kontroll av demoniske krefter. Dei kan ikkje anna enn å steila på det me forkynner, og det vil dei gjera til Gud frir dei frå djevelens makt og innflytelse.
v.22 skildrar med sterke ord Guds straffedom over dei som "stadig lever i skuld". Dette verset er ikkje akkurat noko søndagsskulestoff. Men det må dog tena som ei åtvaring til alle som dyrkar synda og trur dei skal koma unna med det. Dei gjer jo ikkje det. Ingen gjer det. Alle blir innhenta av si fortida si dersom dei ikkje har vendt om til Gud av hjarta og lagt syndene sine frå seg ved Jesu Kristi kross.
v.23-24 skildrar korleis Gud fører det bortførte folket sitt attende til si rette adresse. Språkbruken er sterk. Vers 23 er eit frelsesord. Vers 24 eit domsord.
Kven er det Herren fører attende? Israels folk. Basan er landet i nord. Eit uttrykk for Asia og Europa. "Havsens djup": folket i lang tid har vore oppslukt og assimilert av andre folk. Med "havet" i Bibelen er det ofte meint "folkehavet". Dette verset uttrykkjer difor nøyaktig kva som har skjedd med jødefolket gjennom historia. Spreidd over heile verda og oppslukte og forsøkt utsletta. Men aldri heilt. Det har alltid vore ein rest attende. No er dei komne til heimlandet sitt. Og verda rasar mot dei. Men det er ikkje særleg klokt. For dette folket er Guds, og han skal sjølv sørga for å dømma Israels fiendar, og koreleis det vil sjå ut, ser me i vers 24. Det du les her er GUDS verk åleine, og han er i sin fulle rett når han dømmer motstandarane sine. Og moralen er enkel: IKKJE YT ISRAELS GUD MOTSTAND, men søk fred med han, og du er berga frå hans vreide.
Men også oss Jesustruande er å finna i folkedjupet, i alle folk og nasjonar, i alle nabolag, og over alt der det er folk. Det er alltid nokre Jesusfolk som minglar rundt i miljøa, meir eller mindre bevisste på kva dei heldt på med og kvifor dei er der. Men ein dag skal dei skiljast ut, og Herren vil ta dei ut og heim til seg. Men til den dagen er dei lys og salt i verda, for å bringa så mange som mogeleg inn i Guds forløyste familie.
lørdag 16. mars 2019
Salme 68, 16-19
v. 16. Basan ligg nord i Israel. Det er eit fjellrikt område. Men dei fjella me les om her er fyrstane i Basan.
v.17. Desse ser skeivt til kongen i Jerusalem, og til Sionfjellet, der Herren for alltid vil bu.
Og slik er det i dag også. Verda ser skeivt til Israel og til Jerusalem, og mange statsleiarar snakkar ned Jødeland og det jødiske folk og leitar etter feil som dei kan påpeika hos leiarane deira. Det føregår ein langvarig og tolmodig mediakamp mot landet og folket. Det er farleg for oss alle, for me er kalla til å tala vel om dette folket og velsigna det.
Men Jerusalem er Guds by, og ein dag kjem Herren Jesus att for synleggjera dette faktum.
v.18. Gud har ein stor usynleg hær. Denne kan me lesa om i 2. Kongebok kapittel 6. Englar har slått ring rundt Jerusalem og passar på innbyggjarane der.
Det skal me få tru om den sanne kyrkja også, oss Jesustruande heidningar, at Gud er nær hos oss og passar på oss i all slags naud og fare. Hadde han ikkje vore det, hadde det vore ute med oss for lenge sidan. Det hadde ikkje eksistert noko kyrkje lenger.
Gud er framleis av same kaliber som då han openberra seg i makt på Sinai og gav lovene sine, lover som framleis er gode, heilage og gyldige, så nær som seremoniallovene som ein gong for alle vart oppfylte og overflødiggjort ved Jesu død og oppstode. Når realiteten er komen, har det inga meining å ta vare på evig repeterande handlingar som peika framover mot det som skulle koma.
Vers 19 handlar i følgje Efesarbrevet 4 om Jesus. Her, som mange andre plassar, skil Septuaginta seg frå den masoretiske teksten som ligg til grunn for oversettinga av GT. Men skal me prøva å samordna dette, blir det kanskje slik: Jesus Kristus steig opp i det høge, fòr opp til himmelen, for å bu der, ja, men også for å regjera over himmel og jord, og ikkje minst: styra kyrkja og misjonsarbeidet. Frå kyrkja tek han imot gåver, folk som vigslar seg til heiltids og langtids misjonsteneste, slik at han kan senda ut ordet sitt og fanga opprørarar, Paulus er sjølv eit døme på det, og etter at han har transformert opprørarane med Andens kraft og kjærleik, gjev han dei attende til kyrkja som apostlar, profetar, evangelistar, hyrdar og lærarar som kan, og skal, utrusta dei heilage til all god gjerning.
v.17. Desse ser skeivt til kongen i Jerusalem, og til Sionfjellet, der Herren for alltid vil bu.
Og slik er det i dag også. Verda ser skeivt til Israel og til Jerusalem, og mange statsleiarar snakkar ned Jødeland og det jødiske folk og leitar etter feil som dei kan påpeika hos leiarane deira. Det føregår ein langvarig og tolmodig mediakamp mot landet og folket. Det er farleg for oss alle, for me er kalla til å tala vel om dette folket og velsigna det.
Men Jerusalem er Guds by, og ein dag kjem Herren Jesus att for synleggjera dette faktum.
v.18. Gud har ein stor usynleg hær. Denne kan me lesa om i 2. Kongebok kapittel 6. Englar har slått ring rundt Jerusalem og passar på innbyggjarane der.
Det skal me få tru om den sanne kyrkja også, oss Jesustruande heidningar, at Gud er nær hos oss og passar på oss i all slags naud og fare. Hadde han ikkje vore det, hadde det vore ute med oss for lenge sidan. Det hadde ikkje eksistert noko kyrkje lenger.
Gud er framleis av same kaliber som då han openberra seg i makt på Sinai og gav lovene sine, lover som framleis er gode, heilage og gyldige, så nær som seremoniallovene som ein gong for alle vart oppfylte og overflødiggjort ved Jesu død og oppstode. Når realiteten er komen, har det inga meining å ta vare på evig repeterande handlingar som peika framover mot det som skulle koma.
Vers 19 handlar i følgje Efesarbrevet 4 om Jesus. Her, som mange andre plassar, skil Septuaginta seg frå den masoretiske teksten som ligg til grunn for oversettinga av GT. Men skal me prøva å samordna dette, blir det kanskje slik: Jesus Kristus steig opp i det høge, fòr opp til himmelen, for å bu der, ja, men også for å regjera over himmel og jord, og ikkje minst: styra kyrkja og misjonsarbeidet. Frå kyrkja tek han imot gåver, folk som vigslar seg til heiltids og langtids misjonsteneste, slik at han kan senda ut ordet sitt og fanga opprørarar, Paulus er sjølv eit døme på det, og etter at han har transformert opprørarane med Andens kraft og kjærleik, gjev han dei attende til kyrkja som apostlar, profetar, evangelistar, hyrdar og lærarar som kan, og skal, utrusta dei heilage til all god gjerning.
onsdag 13. mars 2019
Salme 68, 12-15
For mange år sidan las eg bøkene til den norske kinamisjonæren Marie Monsen. I den eine av dei, den som ber tittelen: "Vekkelsen ble en Åndens aksjon", skreiv ho om den betydninga vers 12 i Salme 68 fekk for henne den tida ho stod i teneste i Henanprovinsen. Der braut det ut ei vekking rundt Marie Monsen som pågår enno. Broder Yun, Den himmelekse mann, meiner faktisk at den enorme vekkinga i Kina i dag kan sproast attende til denne originale og myndige kvinna som rekrutterte bibelkvinner til å reinsa rundt og forkynna om Jesus for folket, og menneske som var bundne med tjukke lenker til grove synder og fanga av demoniske makter knytt til avguderi vart sett mektig fri ved at desse kvinnene svinga Andens sverd, som er Guds ord. Det vart kamp og møye, men den eine etter den andre syndeslaven vart løyst, kongar over hærar (åndsfyrstar) flykta (v. 13), og kvinnene kunne dela bytet, dvs frelste sjeler.
v.14 handlar om at i slike tider med velsigning, blir det nok rikdom også for dei fattigaste, for "dei som ligg mellom sauene".
v. 15. "Den veldige" er Gud. Då han spreidde kongane, dvs då dei demoniske maktene måtte sleppa taket, kom det snø på Salmonfjellet, noko som er eit uttrykk for rik velsigning. Guds velsigning løysest mektig ut når me som Guds barn med våre kraftfulle og målretta bøner nedkjempar dei demoniske maktene me har rundt oss og som påverkar folk til synd og vondskap.
fredag 8. mars 2019
Salme 68,8-11
v.6-7. Guds heilage bustad er i dag kyrkjelyden. Slik som Gud er, skal kyrkja hans vera, ein far for farlause, ein forsvarar for enkjer, ein heim for einsame og ein plass der fangar opplever fridom, lukke og trivsel, altså ein institusjon som frelser syndarar, hjelper dei sosialt vanskelegstilte og inkluderer dei ekskulderte.
Opprørarar er dei som ikkje vil bøya seg for Gud og hans ord. Dei søkjer ikkje Gud i hans kyrkje, og blir ståande utanfor samfunnet med han, og for evig blir dei buande i eit audt og avsvidd land, som er ein metafor for den åndelege død som rår der Gud ikkje rår.
v.8-9. Skildrar den tida då Gud førte Israel gjennom ørkenen frå Raudehavet til Jordanelva. Jorda skalv og himmelen draup, dvs. at både hans veldige makt og hans velsigning følgde dei gjennom alle desse 40 åra.
v.10-11. Då dei kom fram til det landet Gud hadde lova dei, strøymde regnet ned og han gav dei styrke. I Midt-Austen er regnet som regel svært kjærkome, ja, reine godveret. Dei er heilt avhengig av dette forat det skal bli noko grøde. Skal folk slå seg ned ein plass, må det vera ein plass der det kjem regn til rett tid, vårregn og haustregn, som profeten Joel skriv om.
Men regnet er også eit bilete på Den heilage ande. Når han let himmelen regna ned over Guds kyrkje, blir det nytt liv i folk, og mange nye kjem til tru på Jesus og erfarer at livet frå Gud og saman med Gud er noko heilt anna enn det livet dei levde før dei vart kjende med Gud.
I det å skapa vekking er me som kristne heilt hjelpelause. Ingen av triksa våre skaper åndeleg liv i folk. Men når Gud sørger for oss og ser til oss, då blir det glede i Guds hus, og me prisar og lovar Gud fordi han er så inderleg god.
Opprørarar er dei som ikkje vil bøya seg for Gud og hans ord. Dei søkjer ikkje Gud i hans kyrkje, og blir ståande utanfor samfunnet med han, og for evig blir dei buande i eit audt og avsvidd land, som er ein metafor for den åndelege død som rår der Gud ikkje rår.
v.8-9. Skildrar den tida då Gud førte Israel gjennom ørkenen frå Raudehavet til Jordanelva. Jorda skalv og himmelen draup, dvs. at både hans veldige makt og hans velsigning følgde dei gjennom alle desse 40 åra.
v.10-11. Då dei kom fram til det landet Gud hadde lova dei, strøymde regnet ned og han gav dei styrke. I Midt-Austen er regnet som regel svært kjærkome, ja, reine godveret. Dei er heilt avhengig av dette forat det skal bli noko grøde. Skal folk slå seg ned ein plass, må det vera ein plass der det kjem regn til rett tid, vårregn og haustregn, som profeten Joel skriv om.
Men regnet er også eit bilete på Den heilage ande. Når han let himmelen regna ned over Guds kyrkje, blir det nytt liv i folk, og mange nye kjem til tru på Jesus og erfarer at livet frå Gud og saman med Gud er noko heilt anna enn det livet dei levde før dei vart kjende med Gud.
I det å skapa vekking er me som kristne heilt hjelpelause. Ingen av triksa våre skaper åndeleg liv i folk. Men når Gud sørger for oss og ser til oss, då blir det glede i Guds hus, og me prisar og lovar Gud fordi han er så inderleg god.
lørdag 2. mars 2019
Salme 68,1-5
Vers 2 er ein lovnad. Gud skal reisa seg. Motivet er kjent. Når Gud reiser seg, er det for å intervenera i ein fortvila situasjon, for å frelsa folket sitt som er undertrykt av fiendar. Det inneber at folket sine fiendar, som også er Guds fiendar, må rømma og trekka seg bort.
Gud har mange fiendar i dag, menneske som opponerer mot hans ord, menneske som ikkje vil anerkjenna hans overherredøme, menneske som vil leva etter sine eigne reglar, menneske som hatar Gud og forfølgjer hans kyrkje, dei som forkynner hans lover som sanne, rette og gyldige. Ein dag skal Gud reisa seg, og då må dei rømma frå han.
v.3. Dei som opponerer mot Gud og hans ord er urettferdige menneske. Gud skal driva dei bort som om dei var røyk, dei skal smelta som voks for elden og går til grunne. Når Gud bestemmer seg for å ta eit oppgjer med menneske som har forkasta han og hans bod, blir dei små og hjelpelause.
v.4. Men dei rettferdige skal gleda seg. Kven er dei rettferdige? Det er dei som har Gud som gud, dei som bøyer seg for hans ord og som stolar på det han har sagt, ja som elskar ordet hans og nærer seg av det, dei som lovar og prisar han natt og dag og som gjer det gode. Dei skal fryda seg for Guds ansikt. Å vera for Guds ansikt betyr å ha personleg fellesskap med han. Det å nyta det personlege fellesskapet med Gud, han som skapte himmel og jord og som elskar oss menneske så ufortent, fyller dei med ei useieleg glede. Slik må det vera for det er dette alle menneske er skapte til og for.
v. 5 er ei oppfordring til å synga for Gud og lovsynga hans namn. Menneske er eit syngande vesen. Gud har skapt oss slik at me kan synga, og han vil at me skal synga for HAN. Alle plassar der det er fest og glede, er det sang. Gud elskar sang, og han gjev oss heile tida nye songar som me saman kan synga for han og gleda han og kvarandre med. Slik sett lever me no i ei fantastisk tid.
Gud rid gjennom øydemark, les me her, og me blir oppfordra til å rydda veg for han. Korleis gjer me det? Jo, ved å lovsynga han seint og tidleg. Øydemarka er eit bilete på eit etter måten livlaust område her i verda. Saka er den: Verda er blitt ein åndeleg sett daud plass. Men Gud er på frammarsj for å grunnleggja og fremja sitt rike, fullt av liv og glede. Når me som elskar Gud, lovar og prisar han, ryddar me veg for han, og hans sak får framgang i verda. Nye menneske kjem til tru, og midt i øydemarka dukkar det opp oasar, nye kyrkjelydar der livet spirer og gror, plassar der Gud får ære og pris. Lovsongen, gjeven av Gud, driv døden bort, og fremjar tru og åndeleg liv i og hos menneske som lever mellom og saman med Guds jublande barneflokk.
Gud har mange fiendar i dag, menneske som opponerer mot hans ord, menneske som ikkje vil anerkjenna hans overherredøme, menneske som vil leva etter sine eigne reglar, menneske som hatar Gud og forfølgjer hans kyrkje, dei som forkynner hans lover som sanne, rette og gyldige. Ein dag skal Gud reisa seg, og då må dei rømma frå han.
v.3. Dei som opponerer mot Gud og hans ord er urettferdige menneske. Gud skal driva dei bort som om dei var røyk, dei skal smelta som voks for elden og går til grunne. Når Gud bestemmer seg for å ta eit oppgjer med menneske som har forkasta han og hans bod, blir dei små og hjelpelause.
v.4. Men dei rettferdige skal gleda seg. Kven er dei rettferdige? Det er dei som har Gud som gud, dei som bøyer seg for hans ord og som stolar på det han har sagt, ja som elskar ordet hans og nærer seg av det, dei som lovar og prisar han natt og dag og som gjer det gode. Dei skal fryda seg for Guds ansikt. Å vera for Guds ansikt betyr å ha personleg fellesskap med han. Det å nyta det personlege fellesskapet med Gud, han som skapte himmel og jord og som elskar oss menneske så ufortent, fyller dei med ei useieleg glede. Slik må det vera for det er dette alle menneske er skapte til og for.
v. 5 er ei oppfordring til å synga for Gud og lovsynga hans namn. Menneske er eit syngande vesen. Gud har skapt oss slik at me kan synga, og han vil at me skal synga for HAN. Alle plassar der det er fest og glede, er det sang. Gud elskar sang, og han gjev oss heile tida nye songar som me saman kan synga for han og gleda han og kvarandre med. Slik sett lever me no i ei fantastisk tid.
Gud rid gjennom øydemark, les me her, og me blir oppfordra til å rydda veg for han. Korleis gjer me det? Jo, ved å lovsynga han seint og tidleg. Øydemarka er eit bilete på eit etter måten livlaust område her i verda. Saka er den: Verda er blitt ein åndeleg sett daud plass. Men Gud er på frammarsj for å grunnleggja og fremja sitt rike, fullt av liv og glede. Når me som elskar Gud, lovar og prisar han, ryddar me veg for han, og hans sak får framgang i verda. Nye menneske kjem til tru, og midt i øydemarka dukkar det opp oasar, nye kyrkjelydar der livet spirer og gror, plassar der Gud får ære og pris. Lovsongen, gjeven av Gud, driv døden bort, og fremjar tru og åndeleg liv i og hos menneske som lever mellom og saman med Guds jublande barneflokk.
Etiketter:
dei rettferdige,
fiendar,
Gud,
Guds ansikt,
Guds lover,
oasar,
Salme 68
Abonner på:
Innlegg (Atom)