Salme 105,23-45

 23 Så kom Israel til Egypt,

          Jakob vart innflyttar i Hams land.
          
    24 Han gjorde folket sitt fruktbart,
          meir talrikt enn fienden.
          
    25 Han vende deira hug så dei hata hans folk
          og fór med svik mot hans tenarar.
          
    26 Han sende Moses, sin tenar,
          og Aron, som han hadde valt ut.
          
    27 Dei gjorde hans under mellom dei
          og teikn i Hams land.
          
    28 Han sende mørker, og det vart mørkt.
          Hadde dei ikkje trassa hans ord?
          
    29 Han gjorde vatnet til blod
          og drap fisken.
          
    30 Det krydde av frosk i landet,
          jamvel i kongens eigne rom.
          
    31 Då han gav bod, kom det lus
          og insekt i heile landet.
          
    32 Han gjorde regnet til hagl
          og sende flammande eld i landet.
          
    33 Han slo vinstokkane og fikentrea deira ned,
          han knuste kvart tre i landet.
          
    34 Då han gav bod, kom det grashopper
          og sirissar utan tal.
          
    35 Dei åt opp alt som voks i landet,
          dei åt opp grøda på marka.
          
    36 Gud slo alle førstefødde i landet,
          førstegrøda av deira kraft.
          
    37 Så førte han dei ut med sølv og gull,
          ingen i stammane hans snubla.
          
    38 Det var glede i Egypt då dei drog ut,
          landet var slege av redsle for dei.
          
    39 Han breidde ut ei sky til å dekkja dei
          og ein eld til å lysa om natta.
          
    40 Då dei bad, sende han vaktlar
          og metta dei med himmelbrød.
          
    41 Han opna berget, og vatnet strøymde fram,
          det rann som ei elv i det tørre landet.
          
    42 For han kom i hug sitt heilage ord
          til Abraham, sin tenar.
          
    43 Han lét folket sitt dra ut med glede,
          sine utvalde med jubelrop.
          
    44 Han gav dei land som andre folk eigde,
          dei overtok det andre hadde streva for,
          
    45 så dei skulle halda hans forskrifter
          og ta vare på hans lover.
          Halleluja!

Dette avsnittet oppsummerer Israels fødselshistorie, det 400 år lange slaveriet i Egypt, alle landeplagene, utferda frå Egypt, ørkenvandringa og fram til innvandring og landnåm. 

Eg vil ikkje her kommentera alle desse versa, men heller dra ei samanlikning. For liksom nasjonen Israel vart fødd ut av slaveri under faraos brutale makt, slik blir Guds rike fylt opp av menneske som blir frelst ut av synda, døden og djevelens makt, og inn i Guds rike. 

Israel vart frelst ut frå Egypt av Moses. Me som lever i dag blir frelst ut frå trældomen under synda av Jesus Kristus. 

Moses førte Israel gjennom Raudehavet og den skrinne Sinaiørkenen til landet Gud hadde lova dei, Kanaan, eit land som "flaut av mjølk og honning", som det står.

Jesus fører sine truande frå alle nasjonar på ein smal veg mot heimlandet i himmelen. 

På vegen frå Egypt til Kanaan erfarte Israel Guds truskap og omsorg. Han gav dei manna, vaktlar og vatn. Men han var streng med dei også når dei gjorde opprør og var misnøgde med korleis Gud tok vare på dei. 

Jesus var grunnfjellet i disiplane sitt liv. Han forsørga dei, og dei følte seg alltid trygge saman med han, og det gjer dagens truande også. 

Salme 105,16-22

Han kalla hungersnaud over landet
          og braut sund kvar brødstav.
          
    17 Han sende ein mann føre dei,
          Josef vart seld som slave.
          
    18 Dei tvinga føtene hans i lenkjer,
          jern vart lagt om halsen,
          
    19 heilt til det han sa, vart oppfylt
          og Herrens ord gav han rett.
          
    20 Kongen sende bod og sette han fri,
          han som herska over folka, sleppte han laus.
          
    21 Han sette han til herre over sitt hus,
          til herskar over all sin eigedom.
          
    22 Han skulle rettleia kongens stormenn etter sin vilje

          og gje hans eldste sin visdom. 

Forteljinga om Josef i 1.Mosebok er heilt unik. 
Det viser oss at Herren snur alle djevelens vonde planar til velsigning for sine barn, og ikkje berre for dei som tilhøyrer han, men også for mange andre. 
Me kan aldri fullt ut forstå korleis Gud styrer historia, og når meiningslause ting skjer, lurer mange på om han i det heile tatt finst, og om han finst, om han i det heile tatt har kontroll over noko som helst.
Men det har han, og det skal me som er kristne både tru og forkynna. Og om alt ser svart ut, skal me i det minste vita at alt samverkar til det gode for dei som elskar Gud. Rom.8,28.
Kjære ven! Du kjem aldri ut med tap om du elskar Gud. 
Josef hadde ei profetisk gåve. Det var denne gåva som gav han problem. No var det vel ikkje verdas luraste ting for Josef å dela draumane sine med brørne sine, draumar som sette han over dei. Men me må vera veldig klåre på dette: Det var ikkje Josefs dårskap som var skuld i at han vart seld til Egypt, nei, det var brørne sin vondskap. Det er alltid den som gjer ei ugjerning som er skuld i ugjerninga, ikkje dei eller det som motiverte personen til å gjera det som var galt. Uansett: hans profetiske ord gjekk i oppfylling, og det syner oss at Josef var ein sann profet. 
Josef sat 13 år i egyptisk fengsel etter å ha blitt utsett for falske klagemål om å ha forgrepe seg seksuelt på kona til Potifar. Han vart felt på hennar vitnemål, og eit ufatteleg svakt "bevis". Det heile var ein hevnakt. 
Men Josef hadde reint samvit. Han hadde stått imot freistinga og tilbodet om å bli elskaren til Potifera, og han måtte betala dyrt for å ha avvist henne. 
I dag opplever me at rett mange kristne leiarar ikkje klarar å motstå lystene sine, og blir avslørte som horkarar. Det påfører kvinner, kyrkja og seg sjølve stor, stor skade, og dei vanærar Jesus. Josef stod derimot sin prøve, og det vart til velsigning og lækjedom for nasjonane. 
Freistingar er uunngåelege. Men å falla for freistingar, det treng ingen å gjera. Alle kan me, som Josef, velja å gå Guds veg. Går me vår eigen veg, knuser me oss sjølve og andre. Seier me nei til oss sjølve og ja til å gå på Guds veg, blir me til velsigning og lækjedom for mange. 
Det er ein regel i Guds verdsstyre som er slik: Gud undertrykkjer undertrykkjarar, og han løftar opp dei undertrykte. Dette er fint og sterkt uttrykt i Marias lovsong i Lukas 1. 
Det ser me skjedde i Josefs liv. Etter 13 år i fengsel vart han den mektigaste mannen i Midt-Austen. 
Han som kunne referera og tolka faraos draum, vart kongens øvste rådgjevar og tillitsvalde. Han berga både Egypt og omkringliggjande nasjonar, inkludert si eige slekt som enno ikkje var nokon nasjon. Fangen Josef vart til statsministeren Josef. Forteljinga syner oss korleis den profetiske gåva kan fungera i politikken, og sant og seia burde det vera det normale også i vår tid at kristne talte profetisk til politikarane, og at me hadde kristne profetiske politikarar. 
Det me her har snakka om ser me alle mest utprega i Jesu liv. Han vart pint under Pontius Pilatus, håna, spytta på, piska, slått, krossfesta og spotta på nytt før han døydde som den uslaste forbrytar, og det berre fordi han hadde gjort godt og talt rettferd. 
Men den tredje dagen stod han opp att frå dei døde kledd i ein herlegdomslekam som aldri kan døy, og tildelt all makt i himmel og på jord. Ein dag, når evangeliet om riket er forkynt som eit vitnemål for alle folkeslag, då kjem han att for å dømma levande og døde. Då skal alle som har audmjuka seg under hans mektige hand, opphøgast til ein ærefull plass i hans evige rike, og dei som har stått han imot og opphøgja seg over hans autoritet, vil for evig bli plassert utanfor hans rike, på ein plass der dei til ingen nytte gret og skjer tenner.

Salme 105,8-15

 Han kjem i hug si pakt til evig tid,

          ordet han gav, i tusen slektsledd,
          
     9 pakta han gjorde med Abraham,
          og eiden han svor til Isak.
          
    10 Dette sette han opp som ei forskrift for Jakob,
          som ei evig pakt for Israel.
          
    11 Han sa: «Eg gjev deg landet Kanaan
          til arv og eige.»
          
    12 Der var dei ein liten flokk,
          få og framande.
          
    13 Dei vandra frå folk til folk,
          frå det eine riket til det andre.
          
    14 Men han lét ingen få undertrykkja dei,
          han refsa kongar for deira skuld:
          
    15 «Rør ikkje dei som eg har salva,
          gjer ikkje vondt mot mine profetar!»

Det første me lærer her er at Herren hugsar på pakta si til evig tid, ordet han gav i tusen slektsledd. For oss er det nærliggjande å tenkja på den nye pakta som han inngjekk med ALLE menneske gjennom Jesus Kristus, den som handlar om at alle som trur på Jesus får tilgjeving for alle synder og evig liv. Og denne pakta gløymer Gud aldri. Den står fast. Men i denne salma er det pakta Gud inngjekk med Abraham i 1.Mosebok 17 det er snakk om. I dette kapitlet talar Gud til Abraham, kallar han til eit liv i nærkontakt med seg, erklærer at han vil vera hans Gud, gjera slekta hans gjennom Isak stor og overgje Kanaans land i deira eige (vers 11). Dette er ei evig pakt som aldri er blitt oppheva, og dei som i dag jobbar for å gjera Israel om til Palestina, kjempar mot Gud. Jesus er Davids Son og Israels konge, og samstundes er han det universelle Guds rikes konge, det riket som ikkje er av denne verda, det som alle ikkje-jødar som trur på Jesus tilhøyrer.

vers 12-15 skildrar Guds omsorg for dette folket i den tida då dei var små og levde som nomadar. Sjølv om folket var lite, var dei frie. Gud let ingen undertrykkja dei, og han åtvara kongane mot å prøva seg på det. "Ikkje rør profetane mine," sa han til dei. 

Det er interessant at han kallar folket sitt for "profetane sine" som han har salva, dvs utrusta med Anden. 

Moses sa ved eitt høve: "Gje at heile Guds folk var profetar!" 

Og Paulus skriv i 1 Kor 14 og oss kristne at "alle kan tala profetisk". 

Profetiens nådegåve er den største av alle nådegåver, og den som me alle må be om å få og strekka oss etter, skriv han i starten av dette kapitlet. Kvifor det? Fordi den byggjer opp kyrkjelyden. Profetgåva er ekstremt effektiv i evangeliseringsarbeidet, og eit gudlaust menneske som får eit profetisk ord som  råkar, blir veldig raskt eit kristent menneske. 

Gud vil halda alle som skadar hans barn og hans folk ansvarleg for dette, og i vår tid då millionvis av kristne og jødar blir utsette for forfølging, er det mange som ber ved til sitt eige bål, for å seia det slik.