Vi skal merke oss at vers 31-33 er talt til Messias sine søner, altså til oss kristne. Dersom me forlet Guds lov og ikkje følgjer boda hans, då straffar han oss med slag. Her er det ikkje snakk om evig straff, men om tukt, slik me kan lesa om i Hebrearbrevet 12, og dette er ei tukt som er heilt naudsynt for å bringa oss i rett posisjon att i vårt høve til Gud, slik at me ikkje fell frå og går fortapt.
Det er vanleg at kristne vik av frå Guds veg, ofte utan å merka det sjølv, og pågår dette prosessen lenge nok, kjem me bort frå Gud i hjarto våre. Det er i slike tider Gud må tukta oss. Det gjer han gjennom ordet sitt når me høyrer og les det, gjennom våre kristne søsken som formanar oss eller gjennom ting som skjer i liva våre som tvingar oss attende til han.
Denne bodskapen er totalt fjern for kristne i dag. Men ikkje mindre er han viktig.
v.34-38. For mitt i denne oppsedingsprosessen, trekkjer ikkje Gud, vår gode Far, si miskunn attende, nei, det er nettopp fordi han er god at han straffar oss, og hans truskap mot oss svikter ikkje. Den pakta han inngjekk med Jesus, handlar nemleg om oss, og det han her seier til sonen sin, seier han til oss. Guds ord om at me skal eiga syndsforlating og evig liv ved trua på Jesus, er ord han aldri dreg attende. Og ordet han talar om Jesu evige herredøme over himmel og jord, står fast som fjell gjennom hundreåra. Det er ei sanning evig som månen, det trufaste vitne, som han kallar denne jordas følgjesvein.
Men Jesu trone skin som sola. Og Jesus sa om seg sjølv: "Eg er lyset for verda. Den som trur på meg, skal aldri vandra i mørket, men ha livsens lys." Og det er sant. Kvar dag får eg for Jesu skuld sola meg i lyset frå den evige Guds kjærleik til meg og alle menneske. Måtte han opna alle sine augo slik at dei kan få sjå Han og leva evig.