Salme 57,4-6

v. 4. Hjelpa frå himmelen er den beste hjelpa eit menneske kan få. Den overgår alt me kan førestella oss. For folk flest er himmelen fjern, flyktig eller ikkje eksisterande, men sanninga er at himmelen kom til jorda med Jesus. Han seier: Himmelriket er nær, eller: Guds rike er midt i mellom dykk. 

Uansett kva situasjon du kjem oppi, har du ein mektig hjelpar i Jesus. Han er nær deg og bur i deg ved sin Heilage Ande, og han sviktar deg ikkje, ikkje ein gong i det mørkaste mørker. Det skal du få rekna med. Han er Herren din gjetar som trufast er med deg i den mørke dalen, hyllar deg inn i si miskunn og fører deg trygt gjennom. Alltid stiller han seg mellom deg og løvene, og han hånar dei som jagar deg. Dette er domen over dei som forfølgjer Guds barn: Gud hånar dei, dvs talar dei strengt til rette. 

v.5 David befinn seg midt mellom løver med kvasse tenner. Avsnittet minnar oss om Daniel som fysisk vart kasta i løvehola utan at løvene kunne røra han eller skada han. Guds englar gjekk mellom. Løvene i vårt avsnitt er menneske med vonde hensikter, fiendar av Gud og Guds barn. Dei er strenge og mektige, og jobbar for å fjerna kristne menneske sin innflytelse i samfunnet. Det er, i alle fall her til lands,  berre kristne aktivistar som blir utsette for desse farane, kristne som forkynner Guds vilje inn i folks liv, dei som utfordrar dødsrikeportane. Tannlause kristne får leva i fred. Kristne med mål og meining derimot får motstand. Det er desse som representerer håpet for denne verda, dei er med sin klåre og varme tale fyrlykter som folk kan orientera seg etter. Dei får motstand, ja, men dei veit at han som bur i dei er langt sterkare enn han som bur i verda. Så det går bra. Det er ikkje farleg å stå opp for Jesus. Men ubehageleg kan det vera. Derimot er det farleg å IKKJE stå opp for han. Det skal vera sikkert og visst. 

v.6. er ei mektig bøn som rører seg i alle kristne, ei bøn om at Gud skal syna alle menneske og alle makter og herredøme i himmelrommet kor stor og mektig han er. Før domens dag skjer det når kristne reiser seg og forkynner hans gjerningar som kalla oss frå mørkret til sitt underfulle lys. I nådens tid openberra nemleg Gud seg utelukkande gjennom sitt folk. Når me står opp for Gud, når me lovar og tilber han, får han makt i folks liv gjennom oss. 

Salme 57,1-3

v.1. Dette er ei salme frå relativt tidleg i Davids liv, før han vart konge i Israel, medan han var forfølgd av Saul. Salmane frå denne tida er veleigna å bruka og be for alle kristne på kloden som sjølve vert forfølgde av styresmakter eller andre overmektige fiendar.

v. 2. David søkjer tilflukt hos Herren, og ber om nåde og vern. Han er tillitsfull og kjenner seg trygg i skuggen av Guds vengjer. Han stressar ikkje, men vel å halda seg i ro til faren er over. Tru handlar ofte om å halda seg roleg hos Gud og stola på hans makt og omsorg. Ta det til deg du som akkurat no står i ein redselsfull situasjon som du ikkje kan rå med eller kan sjå utgangen av.

Då Jesus stod utanfor Jerusalem og gret over byens framtid, brukte han akkurat dette vengjemotivet. Han sa: "Kor mange gongar ville eg ikkje samla dykk, slik som ei høne samlar kyllingane under vengjene sine, men de ville ikkje."

Slik er Jesus den dag i dag. Han vil SAMLA, og han vil samla ALLE MENNESKE under vengjene sine. Men dei fleste vil ikkje og blir ståande utanfor Guds fellesskap, overlaten til dei vonde kreftene i tilværet.

v.3. David ropar til Herren. Slik er det når me er i stor naud. Då ropar me til han, som skadde barn til foreldra sine, og ofte er ropa våre berre høyrbare for oss sjølve.
David ropar fordi han kjenner Gud, fordi han veit at Gud vil gjera vel mot han. Den mest grunnleggjande av alle kristne sanningar er denne: GUD ER GOD, OG HAN GJER GODT. Det skal du og eg få ta med oss gjennom dagen.

Salme 56,9-14

v.9 har mykje trøyst i seg. Ein Gud som held rekneskap med ein manns heimlause steg og alle tårene han fell, må elska uendeleg høgt. Og så kan me spørja: Kvifor fører han dette rekneskapet? For å betala dobbelt attende, les me i Jesaja 40,1-2. Slik er Israels Gud. Ingen kristne må gå gjennom smerte og tap utan å få dobbelt attende frå den levande Gud.

v.10. Fordi Gud er slik, må fienden trekkja seg attende den dagen David ropar til Gud om hjelp. Det er eit rop som blir høyrt og besvart. Gud er ingen tullegud, men ein skikkeleg Gud som handlar kraftfullt når hans barn ropar og ber. Siste del av verset er ei sterk trusutsegn. David veit at Gud er med han. Korleis kan han vera sikker på det? Fordi han sjølv er med Gud. Gud er med dei som følgjer han og lyder hans ord.

v.11. Og Guds ord er godt. Det er sant. Det er skapande. Det er frelsande. Det er livgjevande, og mykje meir. Difor prisar David Guds ord. Og det gjev meining, for Gud er eitt med sitt ord, og  i NT blir  Jesus kalla Guds ord.

v.12. David har gjort opp med seg sjølv at Gud er til å stola på. Han torer å tru det. Når me trur at Gud er til å stola på, vert frykten alltid borte. Tru og frykt går ikkje saman.

v.13. David har lova Gud lovsong. Det er godt. Lovsangen til Gud er botnlinja i disippellivet. Å lovsyngja Gud er hovudelementet i den kristne livsstil. Lovsongen er eit offer, ei gåve frå oss til Gud, vår daglege gudsteneste. Og me elskar å gje Gud det beste som me har å by på, fordi me elskar han så vanvittig høgt.

v.14 lærer oss at Gud vaker over oss og forhindrar at me fell i synder som fører oss bort frå han og inn i den evige død. Han tek godt vare på oss og gjeter oss slik at me alltid kan leva for hans ansikt og nyta det milde og gode lyset som strøymer ut frå augo hans.