onsdag 14. oktober 2020

Salme 89,19-30

v. 19: Dette verset inneheld ein parallellisme, dvs. siste del av verset utdjupar første del. Det er eit vanleg fenomen i den poetiske litteraturen i Bibelen. Og då må me forstår det slik at Israels konge skulle vera eit skjold for folket sitt.  Han skulle beskytta det mot åtak og mot vonde hendingar, og det er med respekt å melda framleis primæroppgåva for ein statsleiar. 

Å ha ein kristen konge, ein kristen statsminister eller president som ber til Gud er framleis eit stort gode for eit folk, og for Israel var det slik at så lenge kongen tilhøyrde Herren, gjorde folket det også. 

Det er ein kollektivistisk tankegang i Bibelen som me må forstå dersom me skal forstå noko som helst av kva kristendomen handlar om, og det er ikkje lett for oss i vesten som blir opplærde til å tenkja individualistisk frå me er ein neve store. Her er det meg og mitt og mine oppfatningar og opplevingar som har betydning for meg, trur me. Men denne måten å tenkja har me lært frå greske filosofar, og ikkje frå Bibelen. Der er sikte langt meir kollektivt. 

Saka er den: Israels konge var eitt både med Herren og med folket sitt, og så lenge han heldt seg til Herren, gjekk det godt med folket. 

Kongen i Israel var eit førebilete på Jesus, den store frelseskongen som profetane bar bod om.

Og her er me ved sakas kjerne. Jesus Kristus er vår konge, og han gjorde seg til eitt med oss då han vart døypt i Jordan. Difor kunne han døy for oss på krossen og bli vår frelsar. Så lenge me trur på han og held oss til han, er han vårt skjold mot alt som kan skada oss i vårt forhold til Gud og kvarandre, og står me trufast saman med han, står han trufast saman men oss, og kjem djevelen mot oss med storm, stiller me oss berre bak Jesus som har makt til å stilla einkvar storm, både fysiske og åndelege.

Og så vil eg snakka litt om det å vera pastor i ein kyrkjelyd.   

Eg trur det er ei generell sanning at pastorar, eller eldste om du vil, står, saman med Jesus, som ein mur mellom djevelen og kyrkjelyden dei tener. Snur ein av pastorane seg bort frå Jesus, sveikkest muren, og kyrkjelyden kjem i fare.
Ein som skal vera leiar for Guds folk skal altså verna folket mot åtak frå synda, verda og djevelen. Det er ein krevjande posisjon. Han får mykje juling. Ingen treng Kristus som vern for sitt liv som ein kristen leiar, og han treng desperat kyrkjelyden si forbøn. Ein pastor ber jamnleg for  kvar enkelt i kyrkjelyden, og den enkelte i kyrkjelyden må dagleg be for pastoren sin. Slik må det vera om alt skal gå bra for alle. 

Vers 20-30 handlar om David, Guds Messias.
Innhaldet her er av ein slik art at det ikkje passar så godt på David. Dette er profetiske ord som peikar framover mot Jesus Kristus.
David var ein helt. Kristus var ein helt. Han er vår sanne helt som gjekk i døden for å frelsa oss frå evig fortaping, han er den som var utvald til dette frå æva av, og han vart salva med Anden til å forkynna fridom for alle oss som ved synda var bundne av djevelen, og for å gje oss synet og høyrsla attende slik at me kan sjå og høyra Gud, og lat oss elska av han. 
Herrens hand var hos Jesus slik at han kunne lækja dei sjuke, og Guds arm gav han styrke til å stå i stormane som kom over livet hans. No er han herleggjord, og ingen fiende kan plaga eller kua han lenger. Det kunne dei ikkje under hans jordeliv heller, ikkje meir enn han gav dei løyve til. 

Alle som går imot Jesus i dag gjer lurt i å ta dette inn over seg.  Den som hatar Frelsaren, har inga framtid.  

Men Guds truskap, miskunn og kraft er hos han, og dei som vil ha tak i dette, må overgje seg totalt til Han som faktisk har fått desse gåvene, ikkje berre for å nyta dei, men for å formidla dei til alle som kjem til han for å få frelse og evig liv. 

Vers 26-27 Jesus er ein mektig konge. Han råder over havet og elvane, som her helst representerer heile skaparverket. Ja, som han sjølv seier det: "Eg har fått all makt i himmel og på jord...". All makt! Hans rike er globalt, og han gjer krav på kvart einaste menneske som lever. Å stå imot han er å ekskludera seg sjølv for all framtid. 

v.28. Jesus er Guds førstefødde, han er Guds Son og Israels konge, ja alle kongars konge, vår himmelske Fars evige arving. Alle kongar og autoritetspersonar er hans vasallar, og dei må ein dag stå ansvarleg innfor Han med tanke på korleis dei har utøvd embeta sine, og korleis dei har levd liva sine elles. Jesus som frelste oss frå våre synder, er også den som skal dømma kvar sjel, og særleg dei med stort ansvar for andre. Arme den som då gjennom livet har forkasta hans kjærleik, nåde og herredøme. 

I vers 29 er det Far som snakkar, og han lovar alltid å gjera godt mot Sonen sin, og at pakta med den førstefødde står fast. Kva pakt? Den nye pakta, den som seier at alle som trur på Sonen skal få evig liv og vera Guds søner og døtre og Kristi medarvingar. 
          
v.30. Desse er hans ætt som skal haldast oppe til evig tid, og dei skal samlast om hans trone i ein evig lovsong som skal vara så lenge himmelen er til, dvs inn i æva.