Salme 24,1-2

Salma har 3 deler:
1) v.1-2 Skaparen og det skapte
2) v.3-6 Vilkår for samfunn med Gud
3) v.7-10 Gud er kongen som vil inn til oss

v.1 slår fast at heile jorda med alle hennar ressursar høyrer Herren til. Det gjer naturlegvis også alle menneske som befolkar jorda. Ingen tilhøyrer seg sjølv og kan me rette leva for seg sjølv. Me tilhøyrer Herren, og det er vårt kall som menneske å leva for han. Dei som lever for seg sjølv, bryt det første bodet og lever i alvorleg synd sjølv om dei er snille og kjekke, ærlege og redelege.

Det er underleg dette. Folk ser på drap, hor, tjuveri og løgn som alvorlege synder, men å stenga Gud ute frå livet er for dei fleste ikkje alvorleg i det heile. Men frå Guds synstad ser det annleis ut. Å leva for seg sjølv er å frårøva Gud det som er hans. Å fornekta Gud er å fornekta sitt opphav, og den som det gjer, har gått inn i ein alvorleg personleg konflikt med Skaparen av himmel og jord.

Gud har skapt oss i ein hensikt: Han ville at me skulle fryda oss i hans fellesskap, elska kvarandre og saman med han realisera hans planar med skaparverket. Når me stenger han ute, vert alt dette forpurra. Me bommar på sjølve målet med liva våre. Det går like bra med oss som med ein fisk som ønskjer å leva livet sitt uavhengig av vatnet han har rundt seg.

Gud har skapt alt, og difor har han eigedomsretten til alt og alle. Me er hans verk, og han skapte oss til og for seg sjølv. Augustin uttrykkjer dette sterkt i "Confessiones": "Gud, du har skapt meg til deg, og sjela mi er uroleg i meg inntil ho finn kvile i deg."

Det er mykje tale om autonomi og sjølvstende i våre dagar. Me vil vera frie menneske, og blandar lett saman fridom og uavhengighet. Å vera fri er ikkje å vera uavhengig, men å vera avhengig av Gud og bunden til han og våre medmenneske med kjærleikens sterke band. Guds kjærleik er vårt rette livselement. Berre i den er me frie nett slik som små barn berre er frie når dei er med far og mor som elskar dei.

Bak alt det skapte finn me Guds evige kjærleik, den som alltid har vore og alltid vil bli. Du og eg er objekt for denne kjærleiken kvart sekund i døgeret.

"Herren har grunnlagt jorda på hav og grunnfest henne på strøymande vatn", les me. Dette avsnittet peikar attende til den første tida då jorda var heilt dekka av vatn og Guds ande som sveiv over havdjupa. Det er mangt å seia om dette, men vatn er eit vilkår for alt liv. Ikkje noko levande kan klara seg utan det, det er eit fundamentalt element i tilværet.

Det gjeld også for vårt åndelege liv. Gud har, gjennom dåpen, gjort vatnet til det midlet som han sameinar oss med  den oppstadne Kristus gjennom. Det er eit mirakel som tanken din skal få kvila i. Ved dåpen vart alle Guds rikdomar og goder, og alt det Jesus gjorde for deg på krossen, overført til deg, og det vil tilhøyra deg så vera så lenge som du held fast på Jesus som din Herre og frelsar.

framhald i morgon, vonleg