Salme 101, 1-4

 Av David. Ein salme.

        
          Eg vil syngja om miskunn og rett,
           Herre, for deg vil eg syngja og spela.
          
     2 Eg vil læra meg den fullkomne vegen.
          Når vil du koma til meg?
          Med heilt hjarte vil eg vandra i mitt hus.
          
     3 Vondskap vil eg ikkje ha for auge, urett hatar eg,
          slikt held eg meg borte frå.
          
     4 Svikefullt hjarte skal vika frå meg.
          Eg vil ikkje vita av det vonde.

David vil syngja om miskunn og rett. 

Oss menneske i mellom er det slik at ingenting blir rett dersom ikkje retten er kopla saman med nåden. 

Det kan vera heilt rett at ein mann ikkje har betalt husleiga si på nokre månader. Men dersom dette fører til at mannen og familien blir kasta på gata ein kald vinterdag, blir alt feil fordi dei som handhevar retten manglar miskunn. 

Me ser det også i norsk asylpolitikk. Med lova i hand kan samfunnet utvisa barn til foreldra sine heimland så snart dei fyller 18 år, trass i at dei aldri tidlegare har sett sine bein der. Juridisk er det rett. Moralsk er det feil fordi det er heilt nådelaust og umenneskeleg. Ingen av oss skulle ønskja ei slik handsaming. 

Men teologisk går dette mykje djupare. Det var Guds nåde mot menneskeslekta som dreiv Jesus Kristus til Golgata kross, og der møtte han Guds rettferdige dom over våre synder. 

Dette visste David ville koma, og det var dette han ville syngja om. Hans song om rettferd og miskunn var nemleg ein song for Herren. 

Vers 2. Dette var den fullkomne vegen han ville læra seg og få eit djupare innsikt i. Tenk på det. Profetane i GT lengta og higa etter å forstå dette. Men dei fekk berre sjå det på avstand. Men dei såg nok til å kunna tru og bli frelst, og dei mottok herlege profetord frå Gud som dei skreiv ned for ettertida, ord fulle av ånd, liv og kraft, ord som me kan fordupa oss i og bada sjelene våre i, ord som skaper det dei nemner, ord som betyr mykje, mykje meir enn det som profetane forstod. Men for oss som lever i dag har sola gått opp: Me har møtt Guds eige lys i Jesus Kristus.  Å kor heldige me er. Å pur nåde har han løfta oss opp over alle høgder og gjeve oss ei openberring av seg sjølv som kan få oss til å ta heilt av om me berre giddar å sjå lenge nok på Jesus, den krossfesta og oppstadne frelsaren vår full av nåde og sanning. 

Og David spør: Når vil du koma til meg? Han lengta etter at Herren skulle koma til han og berre vera nær han heile tida. 

1000 år etter denne salma vart skriven, då kom Jesus, han som var Davids son og Davids herre, han som var sann Gud kom som eit sant menneske for å forsona Gud med menneskeslekta og menneskeslekta med Gud. 

David ville vandra med heilt hjarta i sitt hus. Han ville vera ein familiemann med ein fast og urokkeleg karakter, og han vona kanskje at dette ville vera eit fortrinn med tanke på å få besøk av den levande Gud i heimen. Vel, det kom jo ikkje til å gå slik som han vona. Nederlaget og sviket hans har aldri gått i gløymeboka. Men det har heller ikkje nåden han fekk då han vende om frå sine synder. 

Med dette bakteppet er det underleg å lesa vers 3 og 4. Ambisjonane hans var gode, og dei er det heilt flott å adoptera som våre eigne. Men me må berre hugsa at ambisjonane våre ikkje er heile sanninga om oss. Me går og ber på ein gamal egoistisk heidning i brystet som lett overtek styringa om han får nok mat. Difor er det godt for oss kvar dag å bestemma oss for å følgja Jesus, og bestemma oss for å snu ryggen til vondskap, urett og svik. Det er ein kamp mot oss sjølve like mykje som ein kamp mot verdas påverknad og djevelens listige åtak. Kva har me å hjelpa oss med? Guds ord, det kristne fellesskapet, bønna, lovsongen, nattverden osv. osv.