Salme 100,1-3

 Rop med jubel for Herren, all jorda!

          
     2 Ten Herren med glede,
          kom fram for han med jubel!
          
     3 Kjenn at Herren er Gud!
          Han har skapt oss, vi er hans,
          vi er hans folk og den flokken han gjeter.
          
     4 Kom gjennom portane hans med takkesong,
          inn i føregardane med lovsong!
          Lov han, velsign hans namn!
          
     5 Herren er god, evig er hans miskunn,
          hans truskap varer frå slekt til slekt.

Vers 1 repeterer oppfordringa til alle menneske om å ropa av jubel for Herren. Kva jublar folk over i våre dagar? Vel, mest jublar dei på tribunen når favorittfotballaget deira skårar mål eller vinn ein kamp. Då står dei gjerne i baris og skrik for full hals av glede. Hermes, den greske idrettsguden, er, ved sida av Mammon, pengeguden, blitt vår tids gud. Men han er ein avgud. Kven er det så som ropar av jubel for Herren? Dei som elskar Jesus av hjarta. Kvifor ropar dei av jubel? Fordi dei er blitt frelst ut av synda, døden og domen, fordi dei er blitt sameint med Gud, sin Far, fordi dei har fått ei sikker framtid og eit trygt håp. "Difor kan de jubla av glede," skriv Peter i sitt første brev kap 1 vers 6, "sjølv om de no ei lita stund, om så må vera, har det tungt i mange slags prøvingar." 

v.2 oppfordrar oss til å tena Herren med glede, ikkje med sorg og sukk. Tenesta for Jesus er nemleg ei gåve frå Gud, ei gåve som gjer oss rike og betydningsfulle. Nokre opplever det som eit offer å vigsla seg til kristen teneste. Det er det ikkje. Det er eit privilegium å få lov å tena ein slik stor og kjærleg konge som Jesus, og ikkje minst: få gå i tospann med han som vår sjel elskar over alt på jorda. 

Kva er det å tena Jesus? Det er nettopp å koma fram for han med jubel. Ser du det? Å tena Jesus er å lova og takka han frå sola står opp til ho går ned. Lovsongen og takken er den grunnleggjande kristne tenesta. Alt anna spring ut frå dette.  Jesus elskar å høyra stemmene våre, og han elskar hjartekontakten som me gjev han. 

v.3. Og der, i dette nære fellesskapet med Jesus kjenner me at han er Gud, og at hans liv strøymer inn i oss, for det guddommelege livet definerer han sjølv som å kjenna han. Joh. 17,3. Då blir me også kjende med oss sjølve, me kjenner at me tilhøyrer han, at han elskar oss så ufatteleg høgt som han gjer. Og ikkje berre det, me forstår at me ikkje er åleine, me er eit folk, ein familie, ein kyrkjelyd, det folket han gjeter. 

Bilde av Jesus som gjetaren vår er eit av dei kjæraste me har av han. Det andar av omsorg, beskyttelse og sant leiarskap. 

Me rosar oss av Jesus. Han er vår gjetar, den gode gjetaren som gav livet sitt for sauene. Han bar våre synder med seg opp på treet, slik at me skal døy bort frå dei og leva for rettferda, leva for HAN.