Vers 5 er ein invitasjon. Gud inviterer oss til å koma og sjå hans veldige gjerningar mellom menneska. Kor ser me desse? I Bibelen.
vers 6: Der les me om korleis Gud førte Israel gjennom Raudehavet, metta dei med manna i ørkenen, gav dei vatn frå fjellet, korleis han førte dei sigersrike ut av strid, verna dei mot fiendar, tok vare på dei i diaspora, førte dei attende til fedrane sitt land, sende Sonen sin til dei som gjorde mektige teikn og under mellom dei før han døydde for deira synder og stod opp til deira rettferd. Der les me korleis han sende Anden til dei truande, utrusta dei til teneste og gjorde sitt herlege evangelium tilgjengeleg for alle menneske, også for oss her langt i nord. Difor glede me oss over han. Ja, det HAN, og ingen annan me gleder oss over. Ingen gjer oss så glade som vår frelses Gud og vår evige Far, og Jesus, vår evige rettferd og trufaste og nærverande ven. Me lovar og prisar han frå sola står opp til ho går ned, og i seine nattetimar om søvnen uteblir.
vers 7 er ein proklamasjon: "Han herskar med velde til evig tid!"
Det kan sjå ut til at Gud er avmektig i verda. Men det er slik åndeleg blinde menneske oppfattar det. Men me som er fødde på nytt grip Guds sanningar i tru og proklamerer, det er ikkje djevelen som regjerer, det er Gud, og Jesus sa før han reiste til himmelen: "EG har fått all makt i himmel og på jord." All makt. Den einaste plassen han har valt å ikkje utøva si allmakt er i mennesker som stenger liva sine for han. Desse opplever seg gjerne frie, frie frå Kristi herredøme, men dei er i djevelens makt og er reidskapar for hans planar. Ja, han verkar gjennom dei, og Paulus kallar han for "den ånd som er verksam i vantruas barn."
vers 7. Men Gud held eit auga med det heile, han vaker over alt som skjer og når me som kristne audmjukar oss og bed, set han strenge grenser for djevelens aktivitetsområde. Då blir det ikkje lett for opprørarar å reisa seg. Når dei likevel gjer det i stor grad i dag, er det nok fordi Guds kyrkje har gløymt det faktum at liksom djevelen regjerer gjennom menneska sine synder, regjerer Gud gjennom kyrkja sine bøner, slik som me kan lesa om i Apostelgjerningane 12,1-19.
fredag 22. februar 2019
tirsdag 19. februar 2019
Salme 66,1-4
v.1-4. All jorda vert oppfordra til å jubla for Gud, synga og spela med glede for hans namn, og gje han pris og ære. Eg tenkjer på det: Når heile jorda, alle menneske får denne oppfordringa, så skulle det i alle fall vera å forventa at lovsongen var framtredande og sterk i OSS som trur og utgjer eit lovsyngande fellesskap. Når Gud forventar lovsong frå ALLE, må han sikkert lura fælt på kvifor det er så stille får vår kant, me som har erfart hans forløysande kjærleik og kraft, og som har all mogeleg grunn til å jubla for han. Ja, for det er faktisk HAN me skal synga for, det er HAN me skal spela for, ikkje for kvarandre.
v.3 Her får me til og med vita kva me skal seia til Gud. Me seier: "Kor skremmande (eg føretrekk "veldige") dine gjerningar er!" Og det er sant. Den veldige Gud skapte det veldige universet der jorda berre er som ein usynleg liten partikkel i det store kosmos. Men alt det andre er skapt for denne vesle planetens eksistens og velferd. Det er Jorda som som står Guds hjarta nærast. Det var her han skapte livet, det ufattelege DNA-molekylet som styrer alle livsformer, forunderlege planter og dyr i eit fininnstilt samspel, og det var her han sjølv vart eit menneske av kjøt og blod for å etablera sitt kongerike og frelsa oss frå våre synder og sameina oss med Gud, vår Far. Det var HER han overvant dødens mørke krefter og stod opp frå dei døde, det var HER han etablerte si kyrkje og fylte henne med sin Ande og sende henne ut for å proklamera hans siger for alle folkeslag for å gjera dei til hans disiplar, og det er HER han utfører under og teikn som sprenger naturlovene sine grenser for å overtyda menneska om at han er den sanne Gud, for å skapa tru i dei, for å motivera dei til å koma til seg og for å seia dei at dei gjer klokt i å koma til han med liva sine og tilpassa seg dei krava han stiller til oss. Jo visst kan me seia: "Kor veldige dine gjerningar er, du veldige Gud!"
Når me løftar Gud opp, vert fienden liten. Han kryp for Guds store makt. Korleis får me djevelen til å krypa? Ved å lovsynga og løfta opp Gud. Enkelt og greitt. I dag går djevelen rundt som ei sjølvsikker brølande løve, men når me løftar opp Løva av Juda, kongen over kongane, forstår han si stilling og kryp saman i stor frykt.
Og så er vers 4 eit herleg løfte om ei tid då FAKTISK heile jorda skal tilbe Gud og synga pris til hans namn. Det vil ein dag skje. Då vil alt som i dag synest stort og betydningsfullt bli lite og betydningslaust.
v. 5 er ein invitasjon: "Kom og sjå". Kor skal me gå for å sjå? Me må gå til Guds ord, for berre der ser me Guds gjerningar som GUDS. Og så må me koma til Gud med liva våre, og for Kristi skuld tek han imot oss og gjev oss sin Ande slik at me ser Gud i alt. Det er berre ein heilt fabelaktig erfaring.
v.3 Her får me til og med vita kva me skal seia til Gud. Me seier: "Kor skremmande (eg føretrekk "veldige") dine gjerningar er!" Og det er sant. Den veldige Gud skapte det veldige universet der jorda berre er som ein usynleg liten partikkel i det store kosmos. Men alt det andre er skapt for denne vesle planetens eksistens og velferd. Det er Jorda som som står Guds hjarta nærast. Det var her han skapte livet, det ufattelege DNA-molekylet som styrer alle livsformer, forunderlege planter og dyr i eit fininnstilt samspel, og det var her han sjølv vart eit menneske av kjøt og blod for å etablera sitt kongerike og frelsa oss frå våre synder og sameina oss med Gud, vår Far. Det var HER han overvant dødens mørke krefter og stod opp frå dei døde, det var HER han etablerte si kyrkje og fylte henne med sin Ande og sende henne ut for å proklamera hans siger for alle folkeslag for å gjera dei til hans disiplar, og det er HER han utfører under og teikn som sprenger naturlovene sine grenser for å overtyda menneska om at han er den sanne Gud, for å skapa tru i dei, for å motivera dei til å koma til seg og for å seia dei at dei gjer klokt i å koma til han med liva sine og tilpassa seg dei krava han stiller til oss. Jo visst kan me seia: "Kor veldige dine gjerningar er, du veldige Gud!"
Når me løftar Gud opp, vert fienden liten. Han kryp for Guds store makt. Korleis får me djevelen til å krypa? Ved å lovsynga og løfta opp Gud. Enkelt og greitt. I dag går djevelen rundt som ei sjølvsikker brølande løve, men når me løftar opp Løva av Juda, kongen over kongane, forstår han si stilling og kryp saman i stor frykt.
Og så er vers 4 eit herleg løfte om ei tid då FAKTISK heile jorda skal tilbe Gud og synga pris til hans namn. Det vil ein dag skje. Då vil alt som i dag synest stort og betydningsfullt bli lite og betydningslaust.
v. 5 er ein invitasjon: "Kom og sjå". Kor skal me gå for å sjå? Me må gå til Guds ord, for berre der ser me Guds gjerningar som GUDS. Og så må me koma til Gud med liva våre, og for Kristi skuld tek han imot oss og gjev oss sin Ande slik at me ser Gud i alt. Det er berre ein heilt fabelaktig erfaring.
mandag 18. februar 2019
Salme 65, 5-14
v.5. Guds utvelging er suveren. Han vel ut kven han vil til å stå han nær. Ingen kan koma til Gud på eige initiativ eller i eiga kraft. Det er berre når Gud grip inn i liva våre og dreg oss til seg at me kan bli hans barn. Elles er vegen stengt for oss. Men dei som Gud dreg til seg, får nyta Guds godleik og det heilage i hans tempel. "Ingenting kan erstatta Guds nærvær i våre liv," seier Kalley Heilingerthal. Kva er "det heilage" i Guds tempel? Det er Guds eige ord. Jesus seier i Matteus 4: "Menneske lever ikkje berre av brød, men av kvart ord som kjem ut av Guds munn!" Guds ord er vår mat, og den er god i alle meiningar av ordet, næringsrik og smakfull.
v.6. Gud svarar "i rettferd", dvs ut frå hans vilje til å hjelpa/frelsa dei som ber, og den viljen er uimotståeleg sterk. Og han svarar med "skremmande gjerningar", eller "veldige gjerningar" som det står i nokre oversettingar. Kva gjerningar er det? Det er Guds frelsesgjerningar, store under og teikn som me kan lesa om i GT, Jesu undergjerningar i NT, hans død og oppstode, Andens kome og alt han har gjort for oss heilt opp til vår tid då evangeliet om Jesus er blitt gjort kjent over heile verda.
v.7. Gud reiste fjella med sin styrke. Forfattaren visste godt at fjella ikkje er evige, slik som mange av hans samtidige må ha trudd. Dei er reist opp frå eit lågare nivå, slik også geologane i dag fortel oss. Det er Gud som har reist dei opp, eller sørga for dei prosessane (platetektoniske rørsler) som har pressa dei til vers.
v.8 Verset minner oss om Jesus som stilte stormen på Genesaretsjøen, samt det som hende då sjøfolka kasta Jona i havet. Men det brusande havet her er først og fremst folkehavet, det store fleirtalet som i sin store dårskap kollektivt reiser seg mot Gud, hans ord og hans folk, og lagar store stormar i Guds barns liv. Men Herren døyver dei slik at dei berre kan gjera avgrensa skade.
v.9 Dei som bur lengst borte (ved jordas ende) blir slegne av forundring over desse teikna, og dei lovar Gud og glkeder seg i han frå morgon til kveld.
v.10-14 handlar om Guds omsorg for bonden og jordbruket, truleg den viktigaste næringsgreina på jorda. Utan gode tilhøve i landbruket, blir det svolt og elende. Difor vitjar Herren jorda og vatnar henne slik at det spirer og gror og avlingane blir gode.
Men avsnittet kan også brukast om Guds rike der Jesus og hans disiplar er såmenn som sår sitt ord i menneska. Dei pløyer, sår, vatnar og gjødslar, og der jordsmonnet er godt, blir det god avling. Der jordsmonnet er ringt, mindre. Jesus pg Paulus illustrerer dette i fleire likningar.
I denne settinga er det godt å vita at Herren sjølv besøker jorda for å vatna henne og skapa gode vilkår for vekst og haust, og at "Guds bekk er full av vatn", eit bilete som fører tankane i retning av Den heilage ande.
v.6. Gud svarar "i rettferd", dvs ut frå hans vilje til å hjelpa/frelsa dei som ber, og den viljen er uimotståeleg sterk. Og han svarar med "skremmande gjerningar", eller "veldige gjerningar" som det står i nokre oversettingar. Kva gjerningar er det? Det er Guds frelsesgjerningar, store under og teikn som me kan lesa om i GT, Jesu undergjerningar i NT, hans død og oppstode, Andens kome og alt han har gjort for oss heilt opp til vår tid då evangeliet om Jesus er blitt gjort kjent over heile verda.
v.7. Gud reiste fjella med sin styrke. Forfattaren visste godt at fjella ikkje er evige, slik som mange av hans samtidige må ha trudd. Dei er reist opp frå eit lågare nivå, slik også geologane i dag fortel oss. Det er Gud som har reist dei opp, eller sørga for dei prosessane (platetektoniske rørsler) som har pressa dei til vers.
v.8 Verset minner oss om Jesus som stilte stormen på Genesaretsjøen, samt det som hende då sjøfolka kasta Jona i havet. Men det brusande havet her er først og fremst folkehavet, det store fleirtalet som i sin store dårskap kollektivt reiser seg mot Gud, hans ord og hans folk, og lagar store stormar i Guds barns liv. Men Herren døyver dei slik at dei berre kan gjera avgrensa skade.
v.9 Dei som bur lengst borte (ved jordas ende) blir slegne av forundring over desse teikna, og dei lovar Gud og glkeder seg i han frå morgon til kveld.
v.10-14 handlar om Guds omsorg for bonden og jordbruket, truleg den viktigaste næringsgreina på jorda. Utan gode tilhøve i landbruket, blir det svolt og elende. Difor vitjar Herren jorda og vatnar henne slik at det spirer og gror og avlingane blir gode.
Men avsnittet kan også brukast om Guds rike der Jesus og hans disiplar er såmenn som sår sitt ord i menneska. Dei pløyer, sår, vatnar og gjødslar, og der jordsmonnet er godt, blir det god avling. Der jordsmonnet er ringt, mindre. Jesus pg Paulus illustrerer dette i fleire likningar.
I denne settinga er det godt å vita at Herren sjølv besøker jorda for å vatna henne og skapa gode vilkår for vekst og haust, og at "Guds bekk er full av vatn", eit bilete som fører tankane i retning av Den heilage ande.
onsdag 11. juli 2018
Salme 65.1-4
Dette er ei takkesalme, tydelegvis knytt til innhaustningstida.
v.2. Lovsongen tilhøyrer Gud på Sion. Lovsongen er himmeltonen som alltid strøymer mot vår gode og allmektige Gud og far. Sion er templet, plassen der Gud er nær med sin frelsande nåde. I dag er kyrkjelyden Guds tempel, og der er lovsongen til Gud grunntonen.
Me lover gjerne å takka og æra Gud dersom han vil hjelpa oss når me sit heilt fast i livet, og held lovnaden ved å offentleggjera og vitna om hans velgjerningar mot oss.
v.3. For Gud er ein gud som høyrer når me ber, og be, ja det er noko ALLE kan gjera. Den som ber, kjem til Gud. Og kan me tillata oss å sjå ein overveldande profeti i dette verset når det står at "til deg kjem alle menneske"? Kan me kopla dette til Johannes 1 der det står at Jesus er lyset "som lyser opp KVART menneske"? Dette er sterke tankar for ein som elskar Gud og som tener han og lengtar etter at alle som Jesus Kristus døydde for skal kunna nyta fruktene av hans frelsesgjerning: samfunnet med Gud.
v.4. Menneska kjem til Gud når skulda deira blir for stor å bera for dei. Den einaste måten å bli kvitt syndene sine på er ved å koma til Gud med dei. All synd er gjort mot Gud, og det er han som har påtalemakt, og av den grunn er han den einaste som kan tilgje, og det gjer han meir enn gjerne. Han gav jo Sonen sin for å kunna gjera det, og Jesus betalte dyrt for vår tilgjeving og fridom.
v.2. Lovsongen tilhøyrer Gud på Sion. Lovsongen er himmeltonen som alltid strøymer mot vår gode og allmektige Gud og far. Sion er templet, plassen der Gud er nær med sin frelsande nåde. I dag er kyrkjelyden Guds tempel, og der er lovsongen til Gud grunntonen.
Me lover gjerne å takka og æra Gud dersom han vil hjelpa oss når me sit heilt fast i livet, og held lovnaden ved å offentleggjera og vitna om hans velgjerningar mot oss.
v.3. For Gud er ein gud som høyrer når me ber, og be, ja det er noko ALLE kan gjera. Den som ber, kjem til Gud. Og kan me tillata oss å sjå ein overveldande profeti i dette verset når det står at "til deg kjem alle menneske"? Kan me kopla dette til Johannes 1 der det står at Jesus er lyset "som lyser opp KVART menneske"? Dette er sterke tankar for ein som elskar Gud og som tener han og lengtar etter at alle som Jesus Kristus døydde for skal kunna nyta fruktene av hans frelsesgjerning: samfunnet med Gud.
v.4. Menneska kjem til Gud når skulda deira blir for stor å bera for dei. Den einaste måten å bli kvitt syndene sine på er ved å koma til Gud med dei. All synd er gjort mot Gud, og det er han som har påtalemakt, og av den grunn er han den einaste som kan tilgje, og det gjer han meir enn gjerne. Han gav jo Sonen sin for å kunna gjera det, og Jesus betalte dyrt for vår tilgjeving og fridom.
onsdag 4. juli 2018
Salme 64,8-11
v.8. Alle som går til åtak på Guds barn, utset seg for Gud. Me har eit stjerneeksempel i Saulus frå Tarsus. Han ville setja alle kristne i fengsel, men Gud slo han i bakken utanfor Damaskus, blinda han og gjorde han hjelpelaus. Det vart til frelse for han, og seinare for millionar av andre.
v.9. Gud fører motstandarane sine til fall. Før eller seinare går det slik med dei alle, og dei ikkje sluttar med vondskapen sin og vender om frå sine synder. Til slutt blir dei råka av sine eigne ord.
Jesus seier: "Etter orda dine skal du frikjennast, og etter orda dine skal du dømmast skuldig."
v.10 skildrar den åndelege vekkjinga som kjem når Gud kunngjer sine dommar over motstandarane sine. Då begynnar folk å frykta Herren. Dette ser me illustrert i Apostelgjerningane. Det kjem frykt for Herren over folket når Gud dømmer, og dei begynnar å tena han. Dei kunngjer hans verk, dvs. Jesu Kristi fullkomne frelsesverket, og det gjer dei fordi dei plutseleg "forstår det han har gjort". Det indikerer at Den Heilage Ande er i aksjon. Det er Han som gjev slik forståing.
v.11. Dei rettferdige er dei truande, som søkjer si tilflukt hos Herren, dei som gleder seg i Gud, dei ærlege som prisar seg lukkelege fordi dei stolar på Gud, og det har dei all mogeleg grunn til å gjera. For Gud er trufast og god, og han gjer det han har lova, og ofte meir til.
v.9. Gud fører motstandarane sine til fall. Før eller seinare går det slik med dei alle, og dei ikkje sluttar med vondskapen sin og vender om frå sine synder. Til slutt blir dei råka av sine eigne ord.
Jesus seier: "Etter orda dine skal du frikjennast, og etter orda dine skal du dømmast skuldig."
v.10 skildrar den åndelege vekkjinga som kjem når Gud kunngjer sine dommar over motstandarane sine. Då begynnar folk å frykta Herren. Dette ser me illustrert i Apostelgjerningane. Det kjem frykt for Herren over folket når Gud dømmer, og dei begynnar å tena han. Dei kunngjer hans verk, dvs. Jesu Kristi fullkomne frelsesverket, og det gjer dei fordi dei plutseleg "forstår det han har gjort". Det indikerer at Den Heilage Ande er i aksjon. Det er Han som gjev slik forståing.
v.11. Dei rettferdige er dei truande, som søkjer si tilflukt hos Herren, dei som gleder seg i Gud, dei ærlege som prisar seg lukkelege fordi dei stolar på Gud, og det har dei all mogeleg grunn til å gjera. For Gud er trufast og god, og han gjer det han har lova, og ofte meir til.
Salme 64,5-7
5Frå bakhald vil dei skyta den skuldlause.
Brått skyt dei han, dei er ikkje redde.
6 10,11+ Dei styrkjer kvarandre med vonde ord.
Dei talar om å setja snarer
og seier: «Ingen vil sjå dei.»
7 Jer 17,9 Dei tenkjer ut vondskap.
«No er vi klare, tanken er tenkt,
det er store djup i menneskehjartet!»
v.5. Som kristne er me i stadig konflikt med vonde åndsmakter som vil skremma og sveikka oss, og desse verkar gjennom menneske som hyser dei. Ein vaken og frimodig kristen er farleg for mørkers fyrste, og vil koma til å merka hans vreide. Han/ho blir gjenstand for åtak og klagemål.
v.6. Det finst eit vondskapens fellesskap. Farisearane og dei skriftlærde kom saman for å snakka om korleis dei skulle nøytralisera Jesus. Slike møter er det fleire av enn det me anar også i dag. Konservative og frimodige Jesusvener opplevest som eit trugsmål og ein festbrems, og folk snakkar om dei, og kanskje også nokon legg planar for korleis ein kan få stoppa dei. I mange muslimske land er det vanleg at det vert sett opp feller for dei kristne slik at dei skal røpa sine forbodne kristne aktivitetar.
v7. Dei tenkjer ut vondskap, som er overlagt skadeverk. Og når dei føler at planane er vasstette, går dei til aksjon. Dei truande anar fred og ingen fare, alt har føregått så stille og umerkande, min santen er det store djup i mennesketanken. Under ei vakker overflate kan det syda av djevelskap.
søndag 1. juli 2018
Salme 64,1-4
v.2. David bed Gud om vern. Fiendane er skremmande, og David er redd for livet sitt. Dette er ein situasjon som norske kristne så langt ikkje kjenner nemneverdig til. Men for dei truande i Midt-Austen er dette ei meiningsfull bøn.
v.3. Det er ein heil bande, ja, ein heil hop som er ute etter han, og han har ingen andre å støtta seg til enn Gud. Trua hans er på prøve.
Det finst eit sjukt fellesskap i verda, vondskapens fellesskap. I vår tid ser me mange terrorgrupper som går til åtak på verjelause menneske, og poenget er å skapa redsle. Dei er djevelens tenarar. Og så har me alle mafiaorganisasjonane som gjennom grove krominelle handlingar vil kontrollera økonomien i samfunnet kun for å berika seg sjølve. Som kristne har me all mogeleg grunn til å be mot desse menneska og dei åndsmaktene som styrer dei.
v.4 Åtaka deira er ikkje berre fysiske, men også ideologiske. Dei "kvesser pennen", siktar seg inn med beiske og giftige ord mot det som dei meiner er Davids veikaste punkt. Slike folk er ikkje interesserte i sanninga, men leitar etter ting i offerets liv, ord og tankar som det er lett å gå til åtak på. Gjennom ord vil dei rettferdiggjera sine vonde handlingar. Dei er vonde inn til kjernen av si sjel, og ideologien som dei roser seg av, gjer dei berre enno vondare, for då får dei ei kjensle av att all skade dei utfører blir gjort i ein god hensikt, og då er det jo berre bra.
Det er mykje ideologisk krisg mot kristne, Bibelen og kyrkja i vesten også, inkludert Noreg, og no sist var det helbredelsespredikantane Svein Magne Pedersen og Tom Roger Edvardsen som fekk smaka pisken av Verdens Gang. Her var det ingen velvilje, nei, berre motvilje og forakt.
Det er godt at me har ein Gud som har teke på seg å forsvara barna og tenarane sine. Ikkje ved å føra dei utanom all smerte, men ved å gje dei ein visdom som er uimotståeleg. Guds rike sigrar til slutt.
v.3. Det er ein heil bande, ja, ein heil hop som er ute etter han, og han har ingen andre å støtta seg til enn Gud. Trua hans er på prøve.
Det finst eit sjukt fellesskap i verda, vondskapens fellesskap. I vår tid ser me mange terrorgrupper som går til åtak på verjelause menneske, og poenget er å skapa redsle. Dei er djevelens tenarar. Og så har me alle mafiaorganisasjonane som gjennom grove krominelle handlingar vil kontrollera økonomien i samfunnet kun for å berika seg sjølve. Som kristne har me all mogeleg grunn til å be mot desse menneska og dei åndsmaktene som styrer dei.
v.4 Åtaka deira er ikkje berre fysiske, men også ideologiske. Dei "kvesser pennen", siktar seg inn med beiske og giftige ord mot det som dei meiner er Davids veikaste punkt. Slike folk er ikkje interesserte i sanninga, men leitar etter ting i offerets liv, ord og tankar som det er lett å gå til åtak på. Gjennom ord vil dei rettferdiggjera sine vonde handlingar. Dei er vonde inn til kjernen av si sjel, og ideologien som dei roser seg av, gjer dei berre enno vondare, for då får dei ei kjensle av att all skade dei utfører blir gjort i ein god hensikt, og då er det jo berre bra.
Det er mykje ideologisk krisg mot kristne, Bibelen og kyrkja i vesten også, inkludert Noreg, og no sist var det helbredelsespredikantane Svein Magne Pedersen og Tom Roger Edvardsen som fekk smaka pisken av Verdens Gang. Her var det ingen velvilje, nei, berre motvilje og forakt.
Det er godt at me har ein Gud som har teke på seg å forsvara barna og tenarane sine. Ikkje ved å føra dei utanom all smerte, men ved å gje dei ein visdom som er uimotståeleg. Guds rike sigrar til slutt.
Abonner på:
Innlegg (Atom)