SALME 96,4-9

 For Herren er stor og verdig lov og pris,

          verd å frykta meir enn alle gudar.
          
     5 Alle gudane til folka er avgudar.
          Det var Herren som skapte himmelen.
          
     6 Høgd og herlegdom er framfor han,
          makt og glans i hans heilagdom.
          
     7 Gjev Herren ære, de folk og slekter,
          gjev Herren ære og makt!
          
     8 Gjev Herren den ære hans namn skal ha.
          Kom til hans føregardar med gåver!
          
     9 Bøy dykk for Herren i heilag prakt.
          Skjelv for han, all jorda!

v.4 Me skal lova og prisa Herren fordi "han er stor". Det er ei underdriving. Her snakkar me om han som har skapt det veldige universet, og som har samla alle galaksar, og alt som elles måtte vera der ute, i si hand. Han fortener ære for sitt verk. 

v.5. Alle andre "gudar" er avgudar. Dei har ingen eksistens anna enn i namnet, og representerer falske og bedrageriske religionar.

v.6. Herren er stor, og rundt han er det uendeleg vakkert, og det er "makt og glans i hans heilagdom." Guds heilagdom er himmelen. Det som ventar oss er berre heilt ufatteleg vakkert og mektig. Og så skal me her også nemna at "himmelriket er kome nær" i Jesus. I kyrkjelyden får me ein gløtt av det som kjem, ein forsmak på kva me skal nyta i fulle drag når Jesus kjem attende for å fjerna alt som er vondt og ufullkome, og gjera riket sitt synleg. Måtte me alle få det med oss.

v.7. Korleis kan det skje? Ved at me gjev Herren ære og makt. Dvs. ved at me lovar og prisar Jesus, følgjer han som vår Herre og gjer hans ord til lov for oss. Då syner me at han har all makt i liva våre, og då blir me sjølve mektige og uimotståelege når me vitnar om han og tener han mellom menneska. 

v.8 Når me gjev Herren makt, syner det seg særleg i dette at han får makt over økonomien vår. Me kjem til hans føregardar med gåver, og då snakkar me om tienden, almisser og heilage gåver, som profeten Malakias nemner i sitt tredje kapittel. Den som overlet økonomien sin til Herren, vil koma til å erfara stor økonomisk velsigning. 

v.9. oppfordrar alle til å bøya seg for Herren i "heilag prakt". Den som bøyer seg for Herren, blir kledd i Kristi rettferd, og den som er kledd i hans rettferd, er eit menneske som dagleg bøyer seg for Herren og anerkjenner hans autoritet. Berre i den posisjonen kan eit menneske nyta Guds godleik. 

Så blir alle menneske oppfordra til å skjelva for Gud. Bibelen snakkar mykje om å frykta Gud. Det betyr at me forstår at det er farleg å kryssa hans interesser, at det er farleg å gå imot han og nedvurdera han, at det er farleg å hevda noko anna enn det han hevdar på dei områda han hevdar noko, at det er farleg å neglisjera lovene hans og bryta dei for å oppnå det ein ønskjer. Gud let ingen vera ustraffa som spottar hans namn. 

Salme 84,11-13

11 Ja, éin dag i dine føregardar
          er betre enn tusen andre.
          Å liggja ved dørstokken til min Guds hus
          er betre enn å bu i lovlauses telt.
          
    12 For Herren Gud er sol og skjold,
           Herren gjev nåde og ære.
          Han held ikkje tilbake det gode
          for den som er heil i si ferd.
          
    13 Herre Sebaot,
          sæl er den som set si lit til deg.

Den som har smakt Gud og hans godleik, finn aldri noko som kan erstatta han. Berre ein liten smak av Gud er betre enn store dosar av kva det skulle vera av interessante ting.  Dette hadde salmisten erfart, sjølv om han berre hadde tilgang til føregarden i templet. Vegen inn til det høgheilage, der senteret for Guds nærvær i Israel var lokalisert, var blokkert for alle utanom øvstepresten som fekk koma inn ein gong i året for å bera fram soning for folket og sine eigne synder. Likevel var det nok av Gud i heile templet til at salmisten kunne la seg metta av hans godleik. 

Då Jesus døydde på krossen, gav han alle menneske fri tilgang til Far. Me kan, i tillit til Jesus, når som helst gå heilt inn til Gud og nyta hans godleik uavgrensa så mykje me vil. Vegen er rydda. Syndene våre er fjerna. Me treng ikkje stå i føregarden og nyta Gud på avstand. Me kan gå så nært me berre vil. Korleis skjer dette? Ved tru. Det du trur, det har du, sa Martin Luther. I same augneblink som du trur på Jesus som din frelsar, er du innafor hos Gud, og jo meir du gjer ut av denne kontakten, jo meir vil Gud farga livet ditt. 

Då er det ganske rart å vera vitne til at dei fleste kristne faktisk vel å nyta Gud på god avstand, og jo større avstanden blir, jo mindre blir det av den glede, fryd og kraft som Gud så gjerne vil fylla liva våre med. Det er så mange anemiske (blodfattige) kristne i vår tid, og det skulle vera heilt unødvendig når me har Guds invitasjon til å stå framfor hans andlet heile tida og vera der lyset er klårast, krafta sterkast og kjærleiken mest overveldande og livet mest levande.

Det er du og eg som bestemmer kor nært me vil stå Gud. Hugs det. Vegen er open heilt inn. Difor er det ingen som treng å leva grå, slappe og triste kristenliv, ingen som treng vera utan himmelsk kraft. Ikkje du som høyrer eller les dette heller. Jesus har gjeve deg tilgang til meir enn du anar, og Gud seier at han har stelt i stand eit bord til deg der du finn dei beste rettane du kan tenkja deg. Det er berre å forsyna seg og eta så mykje du vil. Grådighet er vanlegvis ikkje ei dyd, men når Gud inviterer til måltid, er det kjempebra å vera grådig.

Gud let seg alltid finna av dei som søkjer han av heile sitt hjarta, og finn du Gud, finn du han som er sol og skjold, han som gjev nåde og ære. Og dette er eit ord til deg som er full av sjølvkritikk, eller som lever med nådelause og kalde menneske rundt deg, folk som alltid påpeikar feil hos deg og som levnar deg lite ære, folk som får deg til å føla deg liten, verdilaus og verjelaus. Hos Gud møter du ikkje kritikk, men aksept og gode ord. Han er sol. Du kjenner varmen. Og han vernar deg mot dei som kritiserer deg og går til åtak på deg, han er skjold. Han gjev deg nåde, dvs ufortent tilgjeving basert på kjærleik, og ikkje berre det, han gjev deg ære. Han løftar deg opp slik at dine medmenneske får respekt for deg. Korleis skjer det? Jo, ved at han begynner å uttrykkja seg gjennom deg. Det skjer med alle som lever Gud nært. Dei får guddommelege nådegåver som gjer at dei formidlar sanning frå Gud til dei som lever i løgn, overnaturleg hjelp til folk som er fortvila, lækjedom til sjuke og ord som gjev håp til dei som er redde, og det blir så tydeleg: Gud held ikkje noko godt attende for den som er heil i si ferd, dvs for den som søkjer Gud av eit heilt hjarta. 

Det er slike menneske denne verda treng meir enn alt anna, folk som kjenner Gud og som elskar hans ord og som er fylt av hans Ande. Og jo fleire det er av denne sorten menneske, jo meir vil me sjå at Guds rike bryt gjennom i samfunnet, at lyset fortrenger mørkret, at sanninga vinn over løgna, at menneska kjem til Jesus og blir frelst frå sine synder, at brotne relasjonar vert attreiste og at folk med alvorlege lidingar blir lækte. Er det ikkje dette me vil ha? Me vil ikkje lenger betrakta Gud på lang avstand. Me vil gå til han og vera der han er, slik at me kan ha han med oss der me går. Amen! 

Salme 29,1-2

Ein salme av David.
       
          Gudesøner, gjev Herren ære!
          Gjev Herren ære og makt.
         
     2 Gjev Herren den ære hans namn skal ha,
          bøy dykk for Herren i heilag prakt!
          

v.1: Gudesøner kan vera englane (jmf Jobs bok kap.1), men kan også vera eit uttrykk for menneske i og med at me er skapte i Guds bilete. Eg får for det siste alternativet. Det er lite naudsynt å oppmoda englane til å lova Gud, dei gjer det med glede heile tida, er oppslukt av å æra Gud, men det er heilt naudsynt å oppmoda menneska til å gjera det, for me gløymer det heile tida og vender hjarta og sinn mot det som høyrer denne verda til, det prosaiske, og ofte mot det syndige, og dersom me ærar nokon eller noko, rettar me beundringa mot oss sjølve, andre menneske, vitenskapen eller kunsten. Me ærar det skapte framfor Skaparen. Slik er det falne menneske. Men her vert me oppmoda om å venda om til Gud og gje HAN ære og makt, for det er han som fortener det, og ingen andre.

Gud har all makt i himmel og på jord. Det viktigaste med dette er at HAN HAR UINNSKRENKA MAKT TIL Å TILGJE OSS SYNDENE VÅRE. Men då må me overgje fortida vår, livet her og no og framtida i hans hender. Gjev me han makt, attreiser han oss som sanne søner og døtre og let fritt koma til seg når det måtte høva for oss, og me får vera med han så mykje me ønskjer det. Me er blitt barn i hans hus. 

Den som gjev Herren ære ved å følgja hans ord og prisa hans namn, opplever at Guds kraft aukar på i livet. Ein får autoritet i den åndelege verda, og folk opplever seg tiltalt av Gud når ein snakkar, demoniske makter må vika når ein byr dei og sjukdomar må sleppa taket i møte med Guds lækjande kraft i den kristne

v.2: Herrens namn skal ærast frå sola står opp til ho går ned, meiner eg det står ein plass. Han skal ærast for å ha skapt oss og alle ting, for at han tek vare på oss og held alt oppe med sitt ord, at han har frelst oss, at han sender oss ut i verda for å tena han i hans kraft. 

Å bøya seg for Herren er å anerkjenna hans autorietet over sitt eige liv, og ta inn over seg det han talar til samvitet om. Gjer me det, kler han oss i heilage klede. Han ber oss ikkje om å lappa på livet og gjera så godt me kan, men han tilreknar oss Jesu rettferd av nåde. Den som ser og forstår dette, er eit lukkeleg og fritt menneske.