v.13-15. Gud brukar naturkatastrofar til å stoppa Davids fiendar.
v. 16-19. Slik vart David fridd frå fiendane sine, fordi han var til glede for Gud.
v. 20-24 er ganske framand for oss evangeliske kristne. Det høyrest mest ut som sjølvrettferd og skryt når me les det, men det samsvarar med mykje anna me les i Bibelen, og handlar vel om at dersom ikkje vår omvending fører til eit rettferdig liv, er han ikkje sann og ekte. David kjenner seg trygg på at han lever innanfor dei grensene Gud har sett for han, og at han oppfører seg slik at Gud med rette løner han for innsatsen. Det er eit poeng i dette. Dersom me lever utanfor grensene som Gud har sett for oss, lever me i synd, og då stenger me for Gud i liva våre. Held me oss innanfor, lever me rettferdig og det opnar for Guds velsigning og vern.
v.25-26 lanserer eit viktig og litt skremmande perspektiv: Gud er mot oss slik me er mot kvarandre. Det er eit uttrykk for hans rettferd, og ingen kan vel klaga på det.
v.27. Dei audmjuke er dei som aktar andre høgare enn seg sjølv, som ikkje lever for å fremja seg sjølv og som ikkje slost for eigne rettar, men for andre sine. Dei skal Gud ta seg av og frelsa. Dei andre skal han plukka ned.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar