Salme 138

 v. 1-3

Kong David prisar og takkar Herren offentleg, midt i mylderet av religionar, livssyn og autoritetar av ulike slag. Det er berre den levande Gud som skapte himmel og jord, og som frelste oss ved å døy og stå opp for oss som kan servera menneska miskunn og truskap Evangelisering gjennom lovsong har eg god tru på. 

Gjennom lovsongen møter folk Guds ord og Guds namn. Begge deler har kraft i seg til å frelsa. Ingen kan bli frelst utan å bli levandegjort ved Guds ord, og utan å kalla på hans namn. Når lovsongen lyder i det offentlege rommet, lærer dei begge deler. 

Og Gud svarar folk som er i naud med ny styrke når dei ropar til han. 
Gud kan anten løysa problema våre på ein augneblink. Dersom ikkje, gjev han oss styrke til å koma gjennom. Han gjev også styrke i tenesta og i kvardagslivet, ja, til alt me tek oss til. 

v.4. Kor enormt viktig det er at kongar, med all den makt og innflytelse dei har, får høyra orda frå Guds munn. For då vil dei takka Herren. Ja, meir enn det: Dei vil syngja om Herrens vegar (lover), og bli inntekne av Herrens herlegdom. Slik blir dei til velsigning for mange. 

v.6 Herren er høg, men ikkje fjern. Han ser til den låge, den som slit med livet sitt, som kjenner seg heilt makteslaus og som kanskje står lengst nede på rangstigen. Han tek seg av slike. Men dei sjølvsikre og arrogante som opponerer mot han avslører han på lang avstand. Dei har ikkje noko høg stjerne hos Gud. 

v. 7. Kristne går i trengsler. Det er ingen veg utanom. Me må gå inn i Guds rike gjennom mange trengsler, les me i Apostelgjerningane 14. Men Herren held oss i live så lenge han vil at me skal vera her og tena han i denne verda. At han held oss i live betyr at han sørger for oss, og tek vare på oss både når det gjeld kropp og sjel. Han rekker ut den høgre handa si mellom oss og fiendane våre. 

v.8. David ber Herren om å fullføra sitt verk for han, og ikkje svikta det han hadde starta. Svaret fekk David og alle oss andre då Jesus døydde på krossen og ropa ut: "Det er fullført!" Så får me leva i eit evig fullført frelsesverk. 

Salme 137

 Denne salme er frå tida etter at eksilet i Babylonia er avslutta, altså etter 539 f.Kr

Medan jødane var i Babylonia hadde songen tagna, og harpene hengt på piletregreiner. 

Jerusalem er Guds by på jorda, og israelsfolket har aldri kunna gleda seg når hovudstaden deira har vore på framande hender. 

For oss kristne er det slik at songen tagnar når me kjem langt nok bort frå Gud og vårt himmelske Jerusalem. 

Me er som truande kristne komne til det himmelske Jerusalem. les me i Hebrearbrevet, og då meiner Paulus(?) kyrkjelyden.  

Edoms søner i vers 7 er etterkomarane etter Esau. Dei budde i det som idag er Jordan, og det var dei som hogg den fantastiske byen (og turistattraksjonen) Petra rett ut av fjellet. Dette folket var gjennom GT Israels arge fiende. 

Det siste avsnittet forkynner salmisten på ein krass måte domen over Babylonia. 
Me for vår del ber om frelse for Israel og Jordan, og om forsoning mellom fiendar. 

Salme 136

 Denne lovsalma har 26 vers som alle endar med "evig varer hans miskunn." Dersom du skal seia noko treffande om Gud, noko som beskriv han betre enn noko anna, så er det dette at han er full av miskunn, og at denne godleiken aldri tek slutt. 

v.1-9: Skaparverket fortel om Guds store makt og kraft, og alt er skapt forat Gud skulle kunna uttrykkja si miskunn. 

v.10-22. Han frelste Israel frå slavelivet i Egypt, og førte dei trygt gjennom øydemarka til Kanaans land der dei kunne busetja seg. Israels land og folk er eit enormt vitnemål om Guds miskunn. 

v.23-26. Salma avsluttar med å prisa Gud for hans omsorg for alt han har skapt. Gud gjev oss alt me treng for å leva og trivast, fordi han er god og gjer godt. 

Salme 135

 Salma startar med å oppfordra oss til å lovsynga Herren fordi han er god, fordi det er godt for oss å gjera det, og fordi han har valt ut Israel til sin eigedom, tre gode grunnar. 

Og så kan me for vår del takka han for at han i Kristus også har valt ut oss til å vera hans barn og arvingar. 

I vers 5-7 stoppar eg spesielt ved vers 6: "Alt Herren vil, det gjer han." 

Herren har altså makt til å gjera det han vil. Kva vil han? Frelsa dei fortapte, lækja dei sjuke og frigjera dei som er bundne av djevelen. 

Vidare ser me i salma at han styrer med vær og vind, feller dommar, sørger for rettferd for folket sitt, syner medkjensle med dei som tener han. 

Alt dette gjer han i motsetnad til avgudane som korkje føler eller gjer noko som helst, og dei som tilber dei, blir som dei. 

Dette er forresten ein spennande tanke: Du blir som den/dei/det du tilber. 
Skulle ikkje den tanken inspirera deg til å tilbe den levande Gud?

Salma sluttar som ho starta med å oppfordra ulike greiner av Israel til å lovsynga Herren.  

 

Salme 134

 Velsign Herren, alle Herrens tenarar,

de som står i Herrens hus om nettene!

2 Lyft hendene mot det heilage og velsign Herren!

3  Herren velsigne deg frå Sion,

han som skapte himmel og jord!

I templet jobba lovsangarane og musikarane på skift. 
Dei var i sving døgnet rundt.

Salme 134 må ha vore ein nocturne, ein nattsong den songarane vart oppmuntra til å stå på o løfta hendene, som forresten er ein normal ting å gjera når me lovar Herren og ber til han. Me løftar hendene til og mot Gud. 

Så vil Herren velsigna oss frå Sion, frå der han har si trone. 

Og kva kan me vel ikkje forventa oss frå "han som skapte himmel og jord." Velsigning utan grenser. 

Salme 133

 Ein song til festreisene. Av David.

Sjå, kor godt og vakkert det er når brør bur saman!

2 Det er som den fine oljen på hovudet

når han renn ned i skjegget, Arons skjegg,

ned over linningen på kjortelen.

3 Det er som dogg frå Hermon

når han fell på Sions fjell.

For der gjev Herren velsigning,

liv til evig tid.

Denne salma er eitt av dei sterkaste insitamenta til kristent fellesskap som me finn i Bibelen. Når Jesustruande finn saman og elskar kvarandre, løyser det ut ei kjelde med åndeleg velsigning for den tida me lever i og heilt inn i den komande tidsalderen. 

Det er så mange kristne som trur dei klarar seg så innmari godt utan fellesskapet og kyrkjelyden  i våre dagar. Det gjer dei ikkje, og når dei ikkje søkjer samfunn med brørne, hindrar dei Gud. Men når Guds barn audmjukar seg innfor kvarandre og seier at "eg treng deg" (som Michael Oh la så stor vekt på i ein tale under Lausannekonferansen i Seoul nyleg), ausest Anden ut over alle i rikt mål, her uttrykt gjennom olja som renn over Arons kropp, og doggen frå Hermon som velsignar Sion, som minnar oss om at Herren velsignar den eine kyrkjelyden gjennom den andre. Det skal halda oss alle i ein audmjuk posisjon.

Salme 132,11-18

 11  Herren har svore til David

eit påliteleg ord han ikkje går frå:

«Di livsfrukt vil eg setja på trona di.

12 Dersom sønene dine held mi pakt

og den lov eg vil læra dei,

så skal sønene deira òg

alltid sitja på di trone.»

13 For Herren har valt ut Sion,

henne vil han ha til bustad:

14 «Dette er min kvilestad for all tid,

her vil eg bu, for henne vil eg ha.

15 Maten hennar vil eg velsigna,

dei fattige vil eg metta med brød,

16 prestane hennar kler eg i frelse,

dei trugne skal ropa av fryd.

17 Der lèt eg eit horn veksa fram for David,

eg steller til ei lampe for den eg har salva.

18 Fienden vil eg kle i skam,

men på han skal krona stråla.»¨

Vers 11 er ein lovnad bygd på visse vilkår. Så sant Davids etterkomarar var trufaste mot Gud og hans lov, skulle hans kongedømme bestå. Elles ikkje. 

Når me les GT ser me ei rekkje med kongar som opponerte mot Gud og hans lov, og det enda opp med eksil i Babel, og kongedømme gjekk under, utan at Davids ætt av den grunn vart borte.  

Så låg dette rike nede for teljing heilt til Jesus dukka opp på historiens arena. Då vart det attreist under nemninga GUDS rike, og etter å ha lide og døydd for verdas synder, sette han seg på himmeltrona si for å regjera i himmel og på jord for all framtid. No er dette eit EVIG rike som aldri kan forgå, og som ein dag skal gjera slutt på alle andre jordiske riker. Det les me om i Daniels bok kap 2. 

Herren har valt ut Sion som sin kvileplass. Herren vil rett og slett ha Jerusalem. Ho er hans by. Og når Jesus ein dag kjem att til dom og frelse, er det til Sion han kjem.

v.15-17 skildrar tider når Gud er nær i sitt folk og si kyrkje. Då blir folk velsigna på alle nivå, åndeleg og timeleg. Då får dei fattige mat, og prestane, dei åndelege leiarane, blir kledde i frelse, noko som eg i denne settinga trur må vera utrustning med tanke på å formidla frelse til folket. Og gleda vert overmåte stor når lyset sigrar over mørket. 

Hornet som veks fram frå David er Davidssonen Jesus. Han vart fødd like utanfor Jerusalem, i Efrata, i Betlehem. 

Ein lampe gjeve lys. Jesus er verdas lys. Han sluttar aldri å skina gjennom sitt ord, og gjennom alle som har teke lyset inn. I dag er kyrkja Guds lampe i verda, og det er ho så lenge ho ikkje slepp mørket inn på seg, som mange kyrkjer gjer i dag. 

Fienden er dei som forfølgjer kyrkja og vil utsletta Israel. Dei som det gjer skal kledast i skam. Dei som vil skada Jesu kyrkje og Israels folk, vil sjølv bli dei skadelidande. 

Salme 132,6-10

 6 Vi høyrde om paktkista i Efrata,
vi fann henne på markene ved Jaar.

7 Lat oss gå inn i hans bustad,
kasta oss ned for hans fotskammel!

8 Reis deg, Herre, og kom til din kvilestad,
du og paktkista, som er din styrke.

9 Prestane dine skal kle seg i rettferd,
dine trugne skal ropa av fryd.

10 For David, din tenar skuld,
vis ikkje frå deg den du har salva!

Paktkista hadde ein rik symbolikk. I kista låg steintavlene med dei ti boda, ei mannakrukke og Arons stav, uttrykk for Guds gode vilje, Guds ord og Kristus som gjetar for kyrkja si. Loket på kista kalla Martin Luther for "nådestolen". Moderne bibelomsetjingar kallar det for "soningsloket", og på soningsloket var det to mektige englar, to kjerunar i massivt gull med vengjene sine peikande framover mot kvarandre, og mellom vengjespissane var senteret for Guds mektige nærvær i sitt folk. Med ei lov skjult i kista, var også alle synder utraderte for Guds andlet, for synd er lovbrot, og lovbrot kan berre definerast ut frå lov. 

Alt det paktkista var for israelittane, og meir til, er Jesus for oss.

Kyrkjelyden er Guds bustad, eller hus om du vil. Hans familie. Hans hushald.  Når me samlast, kastar me oss ned for hans fotskammel, og me ber: "Reis deg, Herre, og kom til din kvilestad."

Tenk om me kan oppleva og erfara det i kyrkjelydane våre at Herren finn ein kvilestad hos oss, ein plass han kjenner seg heime, ein plass der det er lett å bli kjent med han, ein plass som verkar attraktiv på falne syndarar, som Jesus gjorde det i sitt jordeliv. Men skal Jesus trivast hos oss på ein måte som gjer at han får lyst til å vera permanent nær på ein sterk måte, må me ta eit definitivt oppgjer med alt som har snike seg inn i liva våre av synd og syndige haldningar og tenkemønster. 

Israelittane hadde paktkista med seg i krig, og då vann dei gjerne i kampen. 

Jesus har sendt oss ut i krigen for å disippelgjera nasjonane, og ekspandera Guds rike på bekostning av djevelens rike. I denne gode striden er han med oss alle dagar så lenge verda står. Me skal få rekna med det. 

Når kyrkjelyden din blir ein kvilestad for Herren, då blir det gode tider i lokalsamfunnet. Då veit folk kor dei skal gå for å finna Gud. Det skjer når me (som alle er prestar) kler oss i rettferd, dvs trur på Jesus, og ropar av fryd. Lite er så attraktivt som glede. 

Det ber om skal skje også i vår forsamling, for Jesu skuld, han som er vår Davids son og Davids konge, sant menneske og sann Gud.