Salme 119,173-176

 173 Lat di hand koma meg til hjelp,

for eg har valt dine påbod.

174  Herre, eg lengtar etter di frelse,

eg frydar meg over di lov.

175 Lat meg leva og lovsyngja deg,

lat dine lover vera mi hjelp!

176 Eg har villa meg bort som ein bortkomen sau.

Leit etter meg, din tenar,

eg har ikkje gløymt dine bod.

v.173. Salmisten appellerer til Gud om hjelp, og meiner  at Gud har gode grunnar til å hjelpa han sidan han har valt å bli ein kristen, som me ville ha sagt det i vår tid. 

v. 174. Han lengtar etter at Gud skal fria han ut av ein eller annan vanskeleg situasjon, og ut frå vers 175 kan det sjå ut til at han er sjuk. For der ber han om å få leva, og han meiner det kan vera bra også for Gud, for då har han i alle fall ein som lovsyng han på jorda. 

Men han vil ikkje berre leva, han vil leva rett, og då treng han hjelp av Guds lover. Alle vil me gjerne leva, og når livet står i fare, ber me om å bli berga. Men Gud spør oss om korleis me har tenkt å leva. Kva vil me gjera ut av dei dagane og åra han gjev oss?

Vers 176, avslutningsverset, er merkeleg. Han føler på ingen måte at han er der han skulle ha vore, han kjenner seg som ein bortkomen sau, og ber om å bli funnen. Korleis skal me skjøna dette? Paulus skriv i Filipparbrevet at han trur ikkje om seg sjølv at han har gripe det, men han gløymer det som ligg bak, og strekkjer seg etter det som ligg framføre. Ein felleskristen erfaring er denne at jo lenger me lever med Gud, jo meir skjønar me kor stor avstand det er mellom dei me er og dei me skulle ha vore. I 1. Tim 2 skriv apostelen. "Det er truverdige ord og vel verd å ta imot at Jesus Kristus kom for å frelsa syndarar, og mellom dei er eg den største." På denne tida hadde han kort tid att før han skulle døy. Er det noko slikt salmisten også kjenner på? Eg trur det.