Filipparbrevet 1,1-11

Filipparbrevet er eitt av dei såkalla ”fangenskapsbreva” som Paulus skreiv medan han sat fengsla i Rom. Det er forfatta på same tid som Efesarbrevet og Kolossarbrevet og brevet til Filemon, i tida 61-63 e. Kr.
Paulus grunnla kyrkjelyden i Filippi på si andre misjonsreise. Det kan me lesa om i Apostelgjerningane 16. Les dette avsnittet før du går vidare med denne gjennomgangen.

v.1 Paulus har skrive dette brevet saman med Timoteus, som var Paulus sin næraste og mest betrudde og best omtalte medarbeidar. Det er stilt til ”dei heilage i Kristus Jesus” saman med ”tilsynsmenn” og ”tenarar”.
Alle truande er heilage. Å vera heilag er å vera moralsk og åndeleg perfekt etter Guds standard, samt innvigd til teneste for Gud. Det er å vera kristen. Me er ikkje tilgjevne for å vera tilgjevne, men for å kunna tena Gud på rett vis med liva våre. Dette må me skjøna dersom me skal bera gode frukter. Me er frelst for å tena Gud med lovsong og bøn, og medmenneska våre med Guds ord gode gjerningar.
Som kristne har me privilegiet å kunna omgåast Gud utan redsle for dom. Dette set oss fri til å tena Gud med glede i Den Heilage Ande. Hans bod og vilje blir vår lyst.
Alle kyrkjelydar Paulus grunnla hadde tilsynsmenn (presbytarar) og tenarar (diakonar). Det er ingen grunn for oss å endra på dette i vår tid. Tilsynsmenn er hyrdar. Hyrde er den primære leiarnemninga i Bibelen. Jesus er ”den gode hyrde”. David sannar at ”Herren er min hyrde.” Og Israels leiarar i GT var alle ”hyrdar”, om enn sjeldan gode. Kva er oppgåva til ein hyrde: Esekiel 34,4 gjev oss svar: Ein hyrde skal lækja dei sjuke, styrka dei svake, binda om dei knuste, samla dei bortdrivne og leita opp dei bortkomne. Dette er omfattande og berre dei med den beste karakter, med eit etisk høgverdig liv og med gode pedagogiske evner bør bli tilsynsmenn. Ein hyrde i fylgje Efesarbrevet 4 også vera med å utrusta dei heilage til all god gjerning, og han skal vakta dei mot falsk lære, føra dei til gode beitemarker (åndsfylt undervisning i Guds råd) og sørga for opplæring av nye leiarar. Interessant å vera hyrde. Og det gode er: Herren utrustar hyrdane sine for dei oppgåvene han har gjeve dei.
Diakonane skulle i urkyrkja ta praktisk ansvar samt dra omsorg for folk med særskilde behov. Diakontenesta er Kristi kjærleik i praksis, og demonstrerer denne i praksis for menneska. Diakontenesta gjer evangeliet truverdig, og er umåteleg viktig. Den må utøvast av folk med høge etiske kvalitetar.

v.2 er ei nådehelsing, ei velsigning som Paulus legg på lesaren.

v.3-4. Paulus takkar Gud for dei truande venene sine i Filippi, og han ber for dei med glede. Det er viktig at me takkar Gud for våre kristne søsken og for kyrkjelyden me tilhøyrer. Dei er nemleg Guds gåve til oss. Så det skulle berre mangla at me ikkje skulle takka for dei.
Like viktig er det å be for dei. Når me trufast ber for kvarandre, fungerer me så mykje betre som kristne i kvardagen. Bøna er eit mektig våpen mot djevelen, og dersom me ikkje er trufaste i dette, går alt mykje tyngre for oss, og fleire fell i freisting og går rundt med ei lammande nederlagskjensle. Forbøn set verkeleg fart i oss.

v.5. Filipparane hadde grepe misjonsvisjonen. Dette må ha gledd Paulus enormt når me tenkjer kor sentral den var i hans liv. Misjon er og blir eit teamarbeid. I Lausannepakta les me at ”heile kyrkja må bringa heile evangeliet til heile verda!” Filipparane melde seg på. Dei var med, og dei kan tena som eit førebilete for oss i dag. For skal me vera ærlege så er realiteten slik i dag at ”deler av kyrkja bringer deler av evangeliet til deler av verda.”

v.6. Misjonsiveren er "den gode gjerning" som Gud har begynt i filipparane. Han forventar at dei skal veksa seg enno sterkare i dette, bli enno meir ansvarlege og kraftfulle i tenesta for evangeliet. Dette er ei gjerning av Gud som han sjølv skal fullføra i dei sanne kristne fram til Jesu Kristi dag. Det er såleis normalt at kristne kyrkjelydar, og kyrkja i det heile, veks og utviklar stadig større innsikt og tyngde i tenesta.

v.7. Denne teneste kallar Paulus for å forsvara og stadfesta evangeliet. Å forsvara evangeliet er å forkynna det, vitna om det og argumentera for det. Forkynninga vert så stadfesta gjennom under og teikn. Slik må det vera til Jesus kjem att.

v.8 fortel om kor høgt Paulus elskar dei han skriv til. Han tek Gud til vitne på det.

v9-11 viser oss kva Paulus ber om for filipparane. Han ber om at kjærleiken som dei har fått må bli meir og meir rik på kunnskap og all innsikt, eller dømekraft som det står i ei anna omsetjing. Dette er ei bøn å læra av. Nokre kristne er fulle av kjærleik, men likevel svake på dette å skilja rett frå galt. Då vert dei gjerne ettergjevande andsynes synd. Det er farleg. For synda er som ein kreftsjukdom både i enkeltmenneskers liv og i kyrkjelyden. Den må bort. Det hjelper lite om ein kirurg er veldig glad i pasientane sine, men ute av stand til å bruka kniven. Det vert ikkje legedom av berre kjærleik, ei heller i Guds kyrkje. Nokre må ha forstand på å skjera bort det som vondt er, det som ikkje har si rot i sanning og kjærleik. Og var det trong for ei slik bøn då, er det ikkje mindre no.

v.10. Dette står om vårt evige vel. Utan denne innsikten kan me ikkje bli ståande utan lyte på Kristi dag, eit uttrykk som peikar fram mot hans atterkome til dom.

v11. For den dagen Jesus kjem att vil han at me skal vera som tre fulle av frukt. Rettferds frukt. Det er alt det gode som Guds kjærleik og Guds ord har bore fram i liva våre, kvalitetar som har vakse fram i liva våre fordi me har vore sameint med Kristus og kristne søsken.