Filipparbrevet 2,1-4

vers 1-2: Paulus løftar her opp verdien av at kristne står saman og er samde. Det var ei sann glede for han når dei kristne han hadde ansvaret for viste kvarandre kjærleik og tenkte samstemt. På engelsk: in one accord. Strengene på ein gitar har ulik tonehøgde, men slår du ein akkord, tonar dei med kvarandre, og saman lagar dei ein vakrare tone enn det dei gjer kvar for seg. Slik er det når kristne elskar kvarandre og er samde.

Me har lagt oss til eit munnhell er hos oss som er slik: Det er ikkje nødvendig at me er einige, berre me står saman. Men det er å forringa verdien av semje. For den verdien er stor. Alt vert vakrare og sterkare i Guds kyrkje når dei truande er samde med kvarandre og med Gud.

For grunnlaget for denne einskapen i tanke og tale ligg i å ha ein stor Jesus, og saman leva han så nært at me høyrer kva han seier og registrera kva som ligg han på hjarta.

Krangel, splid og konflikt kjem alltid frå våre eigne syndige hjarto. Frå Jesu hjarta kjem sanning, fred og godleik og alt anna godt. Difor må me leggja oss tett inntil han, for berre han har medisin mot synda sin forferdelege verknader på liva våre.

I vers 3 set Paulus namn på sjølve ursynda hos oss: egoistiske ambisjonar og innbilskhet på eigne vegne. Ingenting av det me gjer må vera motivert ut frå slike mørke og låge krefter som dette, men ut frå ei audmjuk haldning der ein set andre høgare enn seg sjølv. Ein kunst berre vår kjære Herre Jesus kan læra oss med sin altoppslukande kjærleik til oss og sitt lysande føredøme. Ein kyrkjelyd der dette er grunntonen må jo vera himmelriket på jord.

vers 4: Dei fleste menneske let seg styra av snevre eigeninteresser. Det er sikkert den sterkaste drivkrafta i menneskelivet. Men me som er Guds barn må heile tida ta eit oppgjer med denne primitive og egoistiske tendensen og lat oss styra av Guds interesser og det som tener andre menneske. Du slette tid kor me treng å be: "Gud, kom og fyll oss med Anden. Du fordrar høge ting av oss, men me veit at det du fordrar vil du gje. Amen"