Salme 119,99-102

  99 Eg skjønar meir enn alle mine lærarar,

          for eg grundar på dine lovbod.
          
    100 Eg har meir innsikt enn dei gamle,
          for eg tek vare på dine påbod.
          
    101 Eg held føtene borte frå vonde vegar
          så eg kan akta på ditt ord.
          
    102 Eg vik ikkje frå dine lover,
          for du rettleier meg.

v.99. Vers 98-100 heng saman, alle tre versa handlar om at Bibelen gjev oss overjordisk klokskap, og burde sånn sett ha vore kommentert under eitt. Bibelen gjer oss klokare enn fiendane våre, lærarane våre og dei gamle, underforstått: dersom desse då ikkje sjølve hentar visdomen sin frå den same boka som du. Og så er det jo ein viktig premiss til her: klokskapen kjem ikkje berre ved å lesa og lytta til Guds ord, men ved å grunda og ta vare på det. Å grunda inneber at du memorerer, og å ta vare på er å praktisera og å hevda Bibelens lære. 

v.101: Rekkefølgja her er viktig. Når me held oss borte frå den vonde vegen, begynner Guds ord å gje meining for oss. Mange lurer på kvifor Bibelen er ei lukka bok for dei, og svaret er at dei framleis går på den vonde vegen, og ikkje har til intensjon å forlata den. Då stenger Gud sitt ord for dei. 

v.102: Salmisten vik ikkje av frå Guds lover, frå Guds veg, for han veit og har erfart at desse lovene er gode og gjev usvikeleg rettleiing. Og eit siste poeng er: Når me innrettar oss etter Guds lover, vil Gud rettleida oss ved sin Ande i dei spørsmåla det lovene ikkje gjev oss svar.