Salme 119.81-83

  81 כ Eg tærest bort av lengsel etter di frelse,

          eg ventar på ditt ord.
          
    82 Auga sloknar, eg ventar på dine ord,
          eg spør: «Når vil du trøysta meg?»
          
    83 Eg har vorte som ein skinnsekk i røyk,
          likevel gløymer eg ikkje dine forskrifter.

Herre Jesus! Du som er Guds ord, du er også i dette ordet me deler med kvarandre i dag. Nær trua vår, og styrk oss ved Den Heilage Ande. Amen! 

v. 81 Salmisten tærdest bort av lengsel etter Guds frelse. Det er sterke ord. Han ventar på eit ord frå Gud, ei openberring som kan redda han ut av ein fastlåst situasjon. Det er i alle fall den mest nærliggjande tolkinga, og slik kan me alle be om me har det slik. 

Men dette kan også vera forkynnaren si bøn. Han lengtar desperat etter at folk skal bli frelst, etter vekking, etter at Gud skal koma med friske, sterke, sanne og skapande ord som trenger inn i folks sinn som tveegga sverd som kløyver ånd, sjel, marg og bein og dømmer hjartans tankar og råd, som det står i Hebrearbrevet 4, og driv folk til omvending og tru, rykker dei ut av djevelens makt og fører dei inn i Guds evige rike. Slike ting lengtar eg etter. 

v.82 Salmisten skriv av "augo sloknar". Det kan bety at han kjem til å døy, eller at han er i ferd med å mista all inspirasjon og kraft, mista gløden. Eg trur helst det siste. Det følest ubehageleg, stundom panikkaktig når det skjer. Kva hender med meg no? Eg var jo så brennande og varm, så takksam og glad, men no har eg mista motet. 

Dette er ikkje Guds verk. Dette er fiendens gjerning i liva våre. Gud gjev oss aldri ei ånd som gjer oss motlause, men ei ånd som verkar visdom og kraft. Difor skal me avvisa motløysa, søka inn i Guds ord og be Gud om å forbarma seg over oss og igjen fylla sinn og tanke med lys optimisme. 

v.83 Salmisten føler seg som ein utbrukt skinnsekk kasta på bålet, og han tenkjer kanskje tilbake på den tida då han var ny og frisk og full av Ande og kraft. No er han redd for at Gud har forkasta han, at det er slutt, og tanken skremmer han. Og det kan eg forstå. For ein forkynnar å døy og gå i grav utan å ha sett gjennombrot, er ein marerittanke. Forstå det den som kan. Men poenget med å vitna og forkynna om Jesus er jo at folk skal koma til tru, bli glad i Jesus og begynna å følgja han. Men uansett: store resultat eller ikkje, for sin eigen del heldt salmisten fast på Guds ord, og det vil eg ha sagt: Det gjer eg også. Håpar at du også kan seia det same. For då er det i alle fall håp for oss, og ein dag vil me erfara at Gud løftar tenesta vår opp på eit høgare nivå, og me vil sjå langt større resultat enn det me har gjort så langt. Så fatt mot, og lukke til.