Salme 119,73-76

    73 י Dine hender har skapt meg og halde meg oppe. 

          Gjev meg skjøn så eg lærer dine bod!
          
    74 Dei som fryktar deg, skal sjå meg og bli glade,
          for eg ventar på ditt ord.
          
    75 Herre, eg veit at lovene dine er rette,
          at du var trufast då du audmjuka meg.
          
    76 Lat di miskunn vera mi trøyst
          slik du har sagt til din tenar!

Gode Gud og Far! Takk for ditt ord som har kraft i seg til å frelsa, fornya, lækja, rettleida, utrusta og inspirera. Gjer det også her og no. Amen!

Vers 73 inneheld to teologiske sanningar: Du er skapt av Gud, og det er Gud som held liv i deg. Det er ikkje tilfeldig at du bevegar deg på jorda, Gud har skapt deg fordi han har ein plan med livet ditt, ein særeigen plan som berre du kan fylla fordi det berre er du som er du. Men Guds plan blir ikkje oppfylt automatisk, du må seia ja til Gud og hans plan, og difor må du be Gud om skjøn slik at du kan læra hans bod å kjenna, ikkje berre etter sin ordlyd, men etter sin kjærlege intensjon. 

Vers 74 plasserer deg i det kristne fellesskapet. Dette fellesskapet er ein sentral del av Guds plan med deg. For denne planen kan berre verkeleggjerast og utfalda seg i fellesskap med andre kristne (eller gudfryktige som me les her).

vers 75 skildrar ein erfaring alle kristne har meir eller mindre, nemleg det å bli avslørt av Guds lov. Lova spring ut frå Guds fullkomne kjærleik til alle menneske, og når du ærleg speglar deg i desse lovene, vil du sjå at du slett ikkje alltid, eller kanskje til og med svært sjeldan, i dine val, prioriteringar og gjerningar er motivert av kjærleik til dine medmenneske.  Og når du skjønar korleis det er fatt med deg, kor stor avstanden er mellom deg og Gud, mellom korleis du skulle vore og korleis du er, blir du skamfull og audmjuk. Og det er ein god ting, for som me har nemnt mange gongar før: den audmjuke får nåde. 

Då blir Guds store miskunn di trøyst, slik me les i vers 76. Audmjuke menneske har ingenting anna å stola på enn at Gud møter dei med nåde, og det gjer han meir enn gjerne, for det har han lova å gjera, og han held ord. Det kan du vera sikker på. Jesus er tydeleg på dette i forteljinga om tollaren og farisearen som gjekk opp til tempelet for å be. Farisearen bad sjølvgode og sjølvrettferdige bøner, og gjekk heim utan å vera frelst. Tollaren bad berre om nåde, og gjekk frelst heim til sitt hus.