" Lat dei som fryktar deg, koma tilbake. Lat dei som kjenner dine lovbod, koma til meg. Lat meg få følgja dine forskrifter med heile hjarta, så eg ikkje blir til skamme."
Gode Gud og Far! Takk for ditt ord som har kraft i seg til å frelsa, fornya, lækja, rettleida, utrusta og inspirera. Gjer det også her og no. Eg ber i Jesu namn. Amen!
Salmisten har opplevd at kyrkjelyden han var ein del av er blitt sprengt. Ikkje fordi folk har falt frå Gud i hjarto sine, men av andre ytre grunnar, truleg som eit resultat av forfølging.
Han ber her om at dei må koma attende, at fellesskapet, samfunnet med dei heilage, skal attreistast. Alle Guds barn elskar sin åndelege familie. Ja, skriv Johannes i sitt første brev: søskenkjærleiken er eit bevis på at eit menneske er ein sann kristen og har Gud i hjarta.
Så ber han om personleg fornying og helging. Han vil ikkje berre lyda Guds bod i det ytre, men han vil gjera det gode ut frå kjærleiken til Gud og nesten, han vil likna Kristus.
Det er ei god bøn som me alle gjer lurt i å be. Å halda Guds bod i det ytre har sjølvsagt sin verdi. Men det fører ingen av våre medmenneske til Kristus, det strøymer ingen varme ut frå oss når me følgjer lovene av plikt. Først når me følgjer dei fordi me elskar Gud og nesten, vil me formidla liv frå Gud til våre medmenneske. Så be slik, kjære kristne ven.
Det er ein konstant frykt hos sanne kristne om å falla frå Herren, gå på eit fatalt nederlag, eit fall som bringer skam over eins eige liv, over Guds rike, Guds kyrkje ja, over Gud sjølv. Og jo fleire slike fall me observerer skje (og det har vore ganske mange dei siste åra), jo meir aukar denne frykten. Å falla slik er det Bibelen kallar "å bli til skamme." Salmisten ber om at Gud må bevara han frå å bli til skamme, og Jesus har også lært oss å be "før oss ikkje ut i freisting, men frels oss frå det vonde", og det med god grunn.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar