Salme 103,19-22

 Herren har reist si trone i himmelen,

          han rår som konge over alt.
          
    20 Velsign Herren, de hans englar,
          de sterke heltar som lydige set hans ord i verk.
          
    21 Velsign Herren, alle hans hærar,
          de tenarar som set hans vilje i verk.
          
    22 Velsign Herren, alle hans skapningar,
          overalt der han rår.
          Velsign Herren, mi sjel!

Desse versa er ein avsluttande doksologi der englane (også nemnde som Herrens hærar og Herrens tenarar), og alle andre skapningar vert oppmoda til å lova Herren.

Grunnen er enkel: Han er kongen som rår over alt. Det eksisterer ikkje eitt område i universet der Herren ikkje har overherredøme, og der hans lover ikkje gjeld. Dei gjeld til og med for dei som ikkje anerkjenner dei, og som har gjort dei ugyldige for liva sine. Ein dag skal dei uansett dømmast etter desse lovene fordi dei har levd heile livet under Guds jurisdiksjon om dei har visst det eller ikkje. 

Jesus proklamerte etter oppstoda: "Eg har fått all makt i himmel og på jord," ei setning som stadfester hans guddom, og som forpliktar alle skapningar å overgje seg til han, lyda han og stadfesta hans overherredøme. 

Englane treng knapt ei slik formaning. Dei har ein rein karakter, og er alltid fulle av lovsong og glede. 

Dyre og planteriket lovar alltid Herren på sitt vis. 

Men David sjølv, og alle oss andre, treng å få dette forkynt og bli minna om dette rett og slett fordi me har noko gudlaust og eigenrådig inni oss som ikkje ønskjer å gje Gud ære på noko vis. Bibelen kallar det for kjøttet, eller vår syndige natur. 

Så gjer me som David, me formanar kvarandre til å løfta blikket, sjå hen til Gud og lova han av full hals om så me vera. Det er så lett for oss å sjå nedover og innover. Men me er kalla til å sjå oppover og ut over, og då lever me best.