Salme 63,1-3

Denne salma er skriven medan David var i Judaørkenen,  i den vanskelege tida då han flykta frå Saul.

v.2. Han starta med å seia at Gud er HANS Gud, og at han tørstar og lengtar etter Gud i det vasslause og tørre landet.
Alle kristne erfarer vasslause og tørre tider då Andens regn uteblir. Elvane (kyrkjelydane) tørkar ut, mange fell bort frå Gud og få vert vunne for Gud, og det er lite glede i flokkane som er att. Då er det godt å kunna reisa seg, løfta røysta og proklamera: Gud, du er MIN Gud. Det gjorde Jesus då han hang på krossen under Guds vreide også, då både Gud og alle menneske hadde vendt seg frå han, han ropte ut "Min Gud, min Gud, kvifor har du forlate meg?" I det store mørkret var det eitt lys att som ikkje kunne sløkkjast: Gud var HANS!
Har du gjeve livet ditt til Gud og teke imot Jesus som frelsar og Herre, er Gud rett og slett DIN, og som me såg i Salme 62, hos HAN er di frelse og ære.

v.3. David hadde sett Gud i heilagdomen, i tabernaklet i Silo. No var han avskoren frå å kunna koma dit. Det var ei stor sorg for han. Tabernaklet, og seinare templet, er bilete på den komande kristne kyrkja, den som ikkje er bygd med steinar, men med levande menneske. Det er ingen tvil: Det er dette fellesskapet Gud vil openberra seg for verda gjennom. Kyrkja er Kristi kropp, og skal me tena Han i verda, må me tena i og gjennom hans kyrkje. Det er eigentleg ikkje plass for "allvitande" solistar i dette bilete, masekoppar som aldri skal høyra på andre, folk som på død og liv skal spela førstefiolin og starta "si eiga teneste". Det er "saman med alle dei heilage" me kan fatta kor høg, lang, djup og brei Kristi kjærleik er, og bli fylte med all Guds fullnad (Efesarbrevet 3,18-20). Då ser me rota til åndsfattigdomen i Noreg vår tid: Folk som bøyer seg for Gud, vil ikkje bøya seg for fellesskapet, vil ikkje overgje seg til familien sin og vil ikkje vaska føtene til sine kristne søsken (Johannes 13).