Salme 63,5-7

v. 5. David hadde bestemt seg for å lova Gud heile livet, og løfta hendene i hans namn. Mange veit kva dei vil bruka resten av livet sitt på. Andre er ikkje fullt så sikre. Men David visste. Han ville bruka resten av livet sitt på å lova Herren. Kvifor? Fordi han visste det var rett, ja, men mest av alt fordi han var blitt kjent med Gud som Gud, og det hadde oppslukt han. 
Å løfta hendene er eit uttrykk for "vill begeistring". Det veit alle idrettsentusiastar, og ingen begeistrar oss kristne som Gud, og det mest meiningsfulle for oss er å bruka resten av livet på å lova, æra og velsigna Han, han som skapte oss og som elskar oss og som har frelst oss med sitt dyrebare blod.  Ingen skal få oss inn på eit anna spor enn lovosngssporet.

v.6. Gud dekkar bordet for oss med feite rettar frå sitt ord. I Bibelen kan me frotsa i alle slags godsaker. Me les og studerer, samanliknar og dreg linjer og oppdagar  nye sanningar som strekkjer oss og fører oss stadig vidare på Guds vegar. Guds ord syner oss Gud, og synet av Gud skaper glede og song, og me syng slik at me blir høyrt. Den åndelege beskjedenheten er frå djevelen. 

v.7. Når me er i Guds ord, slepp tanken aldri tak i Gud, og vaknar me om natta, er det Han me tenkjer på og vender oss til i takk og bøn. Det er så naturleg for oss å gjera det. Han er pappaen vår. Tenk på det. Ingenting er større.