Salme 62

Dette er ei tillitssalme.

v.2. Davids sinn var berre stille då han søkte Gud i bøn. Han hadde mange ballar i lufta, mange oppgåver, stort ansvar og sikkert mange suter. Alt dette fekk han leggja av hos Gud. David var hos Gud, les me, og i dette uttrykket ligg det at han brukte god tid med Gud på tomannshand. Det måtte til om ting skulle roa seg, og slik er det også for oss.

vers 2 er eit omkvede som kjem att i vers 6-7, berre at frelse er byta ut med von. Dei to orda er jo nært i slekt med kvarandre.

Vår frelse kjem frå Gud. HAN er i sin eigen person vår frelse, vårt vern og vårt berg.
Frelse betyr sjølvsagt forlating for syndene og evig liv. Det er ei gåve frå Gud til alle som vil ha henne, men i ordet "frelse" ligg det også berging frå alt anna som trugar oss i liva våre, og ikkje minst: lækjedom for kropp og sjel. Alt dette har me kristne i Jesus og i samfunnet med han.

I vers 4-5 klagar David over fiendar i hans sin eigen krins som vil fella han og ha han vekk, svikefulle personar som velsignar med munnen men forbannar i tankane.  Sjølv opplever han seg som ein lutande vegg, og kjenner at han  vaklar under stort press. Det er som me meir enn anar at me her får eit profetord om den prosessen som førte Jesus til krossen. Det var hans eige folk som avsette og knuste han.

Vers 8 er også ein tilnærma reprise. Det første me les er at "hos Gud er mi frelse". Dette er viktig for oss å vita. Dersom me prøver å leita etter vår frelse hos oss sjølve, vil me ikkje finna henne, for ho er ikkje hos OSS, men hos GUD, og alle som har Gud, har frelse.

Her blir dessutan Gud beskriven som salmistens "ære". I Romarbrevet 3,21 står det at me alle har synda og at Gud ikkje kan æra oss for noko som helst som me har gjort. Skal me ærast av Gud, må me koma til han med vår synd og vanære, bøya oss for Han og ta imot Jesus som har oppfylt alle Guds krav på våre vegne. Då blir Han vår ære.

vers 9: Difor blir me oppfordra til å ausa ut hjarto våre for han, og søkja tilflukt hos han.  DET er vegen å gå for alle folkelsag.

Vers 10 skildrar Bibelens realistiske syn på oss menneske. Me er berre ein pust, og stormenn er ein bløff, dvs. dei trur dei er store, men forstår ikkje at dei er små, og dei forstår heller ikkje at Gud skal vurdera dei på si moralske vektskål, og at dei få vil falle heilt gjennom.

Vers 11 åtvarar menneske mot å gjera seg rike ved hjelp av vald og kriminalitet. Det skjer i vår verd, og me ser at Bibelen er ei bok ikkje berre for dei fromme, men også for dei grove syndarane som gjev ein god dag i kva Gud skulle meina om måten dei lever liva sine på. Dei sigrane dei vinn er berre av midlertidig art. Gud er ein Gud som løner kvar mann etter hans gjerningar.

vers 12 slår grundig fast at "makta tilhøyrer Gud" åleine, og at han helst vil bruka makta si til å syna miskunn, til å fremja det som er godt for folk, til fri dei frå synda, døden og djevelens forferdelege makt.