Salme 119,66-68

  66 Gjev meg kunnskap og godt vit,

          eg stolar på dine bod!
          
    67 Før eg vart audmjuka, var eg på villspor,
          no held eg det du har sagt.
          
    68 Du er god, og det du gjer, er godt.
          Lær meg dine forskrifter!

Gode Gud og Far! Takk for ditt ord som har kraft i seg til å frelsa, fornya, rettleida, utrusta og lækja. Gjer det også i dag. Amen!

Me lever i eit kunnskapssamfunn. Ingen tvil om det.  Men me har kunnskap på vidt ulike områder, nokre veit mykje, andre mindre, og slett ikkje alle veit det same, og ingen veit alt. Strengt tatt er det veldig lite me veit når me tenkjer på kor mykje det er å vita om alt mogeleg. Den som innser det, har godt vit. Godt vit handlar mykje om å kjenna sine eigne grenser. 

All kunnskap er sjølvsagt ikkje like viktig. Det er lett å forstå. Den viktigaste kunnskapen er kunnskapen om Gud og hans vilje. Jesus seier i Johannes 17 at "dette er det evige livet at dei kjenner deg, den einaste sanne Gud, og han du sende, Jesus Kristus." Å kjenna Gud er det same som å kunnskap om han ut frå openberring. Den Heilage Ande som Jesus sende til oss på pinsedagen jobbar i verda gjennom kyrkja og Bibelen, og han koplar våre hjarter med Guds hjarta når me opnar oss for Jesus Kristus. Når våre hjarto vart kopla med Guds, fyller han oss med sin kjærleik. Me kjenner oss elska av den evige Gud, og me har lett for å elska våre medmenneske. Det går som ein leik.

v.67. Før me erfarer dette, må me ofte audmjukast. Me er alle syndarar, og me gjer synd. I det lengste prøver me å forvarar syndene våre som noko som ikkje er så alvorleg. Det kallar Bibelen sjølvrettferd. Sjølvrettferda fører oss på villspor, langt bort frå Gud. Men når me forstår at syndene våre blokkerer for samfunn med Gud og evig liv, då bøyer me oss til slutt og innrømmer at synda, kor lita ho måtte vera, avspeglar det vonde i hjarto våre, noko som berre kan dekkast til av Jesus Kristus som døydde og stod opp for oss. Når me tek imot Jesus som Herre og frelsar, vert alt det vonde all skuld borte for Gud. 

v.68. Då erfarer me at Gud er berre god, og ingen kan få oss til å tru noko anna. Me har smakt Gud og me har kjent, og me veit at han er god heilt gjennom. Hans godleik er blitt ei kjelde til liv, glede og kraft, og me elskar hans ord, studerer det med iver og ber om at han skal syna oss hjarta sitt gjennom forskriftene sine. For dersom me ikkje får tak i Guds hjarta som er i og bak hans ord, har me ingen nytte av dette ordet. Dersom me tek det 100%seriørst utan å kjenna Guds hjarta, blir det til at me lever hyklerisk. Difor er det viktig at me ber Gud om at når me tek imot hans ord at me også tek imot HAN.