Vers 6-7 lærer at det er synd å ikkje tenkja på Guds under og å gløyma hans miskunn mot oss. Å mistru Gud er trass, og trass er synd.
v.8-12 lærer oss at Gud frelste Israel trass i deira trass. Han gjorde det for sitt namn skuld.
Når Gud frelser, gjer han det fordi me treng at han gjer det, og for at hans store namn skal få ære.
I denne teksten frelste Gud folket frå ytre fiendar. Men hans frelse går så mykje lenger. I Kristus frelser han oss frå vår synd og skuld og trass og vantru.
Egyptarane drukna i Raudehavet, medan israelittane gjekk tørrskodde over. Det var ei overraskande og mektig berging. Dette gav trua deira ein kraftig boost, og under Mirjams leiing song dei ein mektig lovsong til Gud, og dei dansa for han, så glade var dei.
v.13 Men trua må alltid fornyast. Det skjer gjennom evige repetisjonar av Guds velgjeringar. Skjer ikkje det, blir alt gløymt, og trua blir borte. Folk slutta å kommunisera med Gud, og spør ikkje etter råd frå han.
v.14 Når trua vert borte, blir folk griske, for då tenkjer dei lett at kvar fint må sørga for seg sjølv, og blir det knapt, kjem krigen om godene.
Når trua forsvinn, klagar folk på Gud. Det gjorde israelittan i ørkenen, dei sette Gud på prøve. Då gav han dei manna og vaktlar å eta, men ikkje med glede, vart dei også råka av sjukdomar som tærte dei bort. Her ligg det eit sterkt element av straffe
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar