Salme 86,1-5

Ei bøn av David.
        
          Vend øyret til, Herre, svar meg,
          for eg er hjelpelaus og fattig!
          
     2 Vakta meg, for eg er trugen.
          Frels din tenar, du min Gud,
          eg set mi lit til deg.
          
     3 Ver meg nådig, Herre,
          eg ropar til deg heile dagen.
          
     4 Gjer din tenar glad!
          Eg lyfter mi sjel til deg, Herre.
          
     5 For du, Herre, er god, du tilgjev,
          du er rik på miskunn mot alle som kallar på deg.

Denne salma er ei bønesalme.
David er hjelpelaus og fattig.
No var ikkje David fattig materielt. Men han var fattig i ånda. Kva betyr det? Jo, han visste at han pga sine synder hadde ei skuld innfor Gud som han ikkje kunne betala sjølv. 
Alle menneske har det. Men ikkje alle erkjenner det. Dei som erkjenner at det er slik, ber om Gud om frelse og nåde. Dei andre berre turar vidare utan å tenkja på Gud og hans planar.

Bibelens glade bodskap er at Gud lett kan ettergje eit menneske all skuld rett og slett fordi denne alt er betalt av Jesus. Dersom du trur på Jesus, legg Gud alle krav til sides. Ingen fleire rekningar og inkassokrav frå den kanten. Tvert om fyller han opp kontoen din med himmelsk kapital, og han auser sin godleik, si velsigning og sine rikdomar over deg.

Du forstår: Du er elska av Gud, og det er i kjærleik han har laga ein så gunstig ordning for deg.

I vers 4 ber David om at Gud må gjera han glad. Alle ønskjer å vera trygge og glade. Det er menneskeleg. Når me lever saman med Gud i eit fellesskap prega av tillit og ærlegdom, har me 100% tilgjeving for syndene våre, evig liv og barnerett og barnekår hos Gud. Slikt gjer oss glade. 

Denne innsikten fekk David då han "løfta si sjel" til Gud. Å løfta si sjel til Gud er eit uttrykk for inderleg bøn. Alle kan be. Når alle utvegar her på jorda ser ut til å vera stengde, kan me fritt koma fram for Gud. Han sit på nådens trune, les me i Herbrearbrevet, og hos han finn me nåde til hjelp i rette tid.