Salme 14

v. 1: Ein ateist er ein dåre, eit menneske som byggjer livet sitt på sviktande føresetnader, ein person med falsk tryggleik. For det finst verkeleg ein Gud, ein som stiller menneska til ansvar. Dei gudlause trur dei kan leva som dei vil utan at det får nokon fylgjer, at dei kan leva egoistisk, kynisk og brutalt og berre ha fordeler av det. Men i dette tek dei feil.

v.2 For Herren ser ned frå himmelen. Han har fugleperspektivet på alles liv, og han leitar etter nokon vituge i denne verda, dvs nokon som trur på han, elskar han og lever etter hans ord.

v.3 Men han finn ingen. Ingen som held mål. Alle er vonde, og ingen gjer godt i eigentleg forstand. Slik er menneske i seg sjølv.

v.4 Dukkar det opp ein gudfryktig person, blir han forfølgd av dei som ikkje kallar på Herren. Dei sluker opp Guds folk, konsumerer dei som brød.

v.5 Men dei vert innhenta av Herren. Den dagen vil dei skjelva av redsle. Då vil dei oppdaga at det å undertrykka Guds barn er det same som å lysa krig mot Gud. For Han er med den rettferdige ætt, som dei truande her vert kalla. Å kriga mot Gud er den største toskeskap. Han er så uendeleg mykje større enn oss. Å gå i ringen med han er ei grov feilvurdering.

Kva er rettferd? Det er å kalla på Herren, tru på han og elska han. Det gjer den rettferdige ætt.

v.6 Guds barn kan vera ganske stakkarslege i framtoninga. Men det gjer ikkje noko. For hos Herren finn dei ly, og han er ikkje ein stakkar.

v.7 er ei bøn og ein lovnad. Først ei bøn om frelse for Israel. Det treng dette folket den dag i dag. Og me som kjenner Jesus kan gjerne be denne bøna kvar dag for Israels folk.

Så ligg det ein lovnad her om at Herren ein dag vil venda lagnaden til Israel. Det jødiske folket har levd i eit åndeleg mørkre i 2000 år, men ein dag er det slutt. Då vil dei sjå Jesus. Det er begynt å skje no. Det er mange tusen Jesustruande jødar i Israel no, og folkets frelse vil bli til glede i landet og utover mellom kristne i heile verda. Det blir eit stort under.

v.6