v.14: Sjølv om Paulus var ein sjølvstendig kristen som støtta seg til Jesus i tjukt og tynt, og som hadde erfart at det på sett og vis var tilstrekkeleg, rosar han filipparane for å ha stått saman med han i dei vanskelege tidene. Det sosiale var også viktig for han, og han gledde seg når han kunne jobba i team. Det var det normale for Paulus.
v.15-16: Kyrkjelyden i Filippi hadde kvalietar som alltid har vore sjeldne mellom kristne: dei klarte å omrekna åndeleg opplæring og velsigning til kroner og ører. Dei hadde motteke dei evige verdiane av Paulus, og så det soleis som rett å dela pengane sine med han.
v.17: Sjølve pengegåva var ikkje så viktig for Paulus, men meir frukta av henne som filipparane sjølv ville hausta: Guds timelege velsigning. Den ville dei få i rikt monn.
v.18: Gåva var ikkje berre til glede for Paulus, men også til glede for Gud. Han blir tilfreds når kristne ofra og investerer i misjon, eller når me gjev til fattige. Så alle som ønskjer Gud godt, må vera rause med midlane sine.
v.19: Og når me så gjer, er Gud på vår side og fyller alle våre behov.
v.20: Så avsluttar han avsnittet med ein doksologi: Gud skal ha all ære i all æve. I ei tid då Gud nesten ikkje får ære i det heile, er det viktig at me som kristne løftar han opp i verda som den einaste kjelda til alt godt, og at me ærar og prisar han dagen lang.
v.21-22 er helsingar frå alle i krinsen rungt Paulus.
v.23 uttrykkjer eit ønskje om at Jesu nåde må vera ei levande kraft inni dei kristne i Filippi. Når vår ånd vert fylt av Jesu kjærleik, fungerer me godt som kristne. Då lever me i sann fornying.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar