Salme 119,92-94

 Om eg ikkje frydar meg over di lov,

          går eg til grunne i mi naud.
          
    93 Eg gløymer aldri dine påbod,
          ved dei gjev du meg liv.
          
    94 Frels meg, for eg er din!
          Eg spør etter dine påbod.

v.92 Salmisten har det ikkje lett, og han er i stor naud. Han føler at han kan koma til å gå til grunne. Me kan ikkje vita kva han meiner med det, men det me KAN vita er at plusskrafta i Guds ord er større enn minuskrafta i ein vond lagnad, og han vel å fokusera på dei fantastiske sanningane i Bibelen, at han er elska og tilgjeven, at Gud er med han og at ingenting vondt kan råka han utan at det skal bli til hans fordel. Det er grunn til å fryda seg over slikt. Salmisten gjer det, og då taper det vonde makta si i livet hans.

v.93. Salmisten repeterer Guds ord for seg sjølv så ofte at han ikkje gløymer dei. og han praktiserer Guds ord. Det gjev liv. Guds bod er gode, og når ein kristen gjer det han har fått beskjed om, opplever han at han lever meir enn nokon gong. Alle me som elskar Gud blir tilfredse og sterke når dei tener han og gjer det han har pålagt oss på ein skikkeleg måte.  Lydnad styrker kristenlivet. Ulydnad sveikkar det.  

Vers 94 er ei bøn om frelse. Ikkje frelse frå synd, for han tilhøyrer jo allereide Gud, men det kan vera frelse frå sjukdom, farlege situasjonar eller farlege personar. 

Salmisten spør etter Herrens påbod, så markerer han at han ønskjer å handla etter Guds vilje og ikkje sin eigen. Det er livsviktig for oss kristne at me handlar i samsvar med Guds vilje, ellers blir me veldig sårbare og kan lett rota oss vekk frå Gud.