Salme 102.24-25

 Han har brote ned min styrke på vegen

          og forkorta livet mitt.
          
    25 Eg seier: Min Gud, ta meg ikkje bort midt i livet!
          Dine år varer i slekt etter slekt.

v.24. Midt i livet vart salmisten alvorleg sjuk, og han følte at livet ebba ut så alt for tidleg. Han kunne ikkje sjå for seg noko anna enn at det er Gud som forkorta livet hans. Difor ber han i vers 25 om at Gud skal ombestemma seg og lækja han for denne sjukdomen. Han visste at Gud er evig, at han er livsens kjelde og den som rår for liv og død, og han visste at han kunne påverka Gud gjennom bøn. Difor bad han: "Ta meg ikkje bort midt i livet!" 

Når alvorleg sjukdom kjem over oss sjølve eller våre næraste, skal me gå inn i intens forbøn. Me skal ikkje automatisk akseptera at nokon skal takast bort midt i livet, men be Gud om å ombestemma seg og gje den sjuke lækjedom og ny styrke. "Ingenting er over før Gud seier at det er over," skriv Canon Andrew White i "Gloyr Zone in War Zone", der han skriv om fleire i Irak som dei siste åra er blitt vekt opp frå dei døde gjennom inderleg bøn til den Gud som varer frå slekt til slekt, og som elskar slektene.