v. 10 Gudlause menneske har ein tendens til å lukka seg for innspel utanfrå. Dei har bestemt seg, og er skråsikre på at det valet dei har teke er rettferdig, sjølv om kjærleiken manglar.
Det er viktig prinsipp: Der kjærleiken manglar, eksisterer det ikkje noko rettferd.
v.11-12 Dei er fast bestemt på å fella offeret sitt. Som jegerar er dei. Når dei har fått teften av bytet sitt, er dei ustoppelege og heilt overgjevne til det drepande oppdraget. Ja, det er som ei fortrylling hos dei.
Me ser det i vår tid i mange muslimske land der Guds barn er utsette for overgrep av verste sort. Styresmaktene eller grupper i landa jaktar på kristne, og dei er fast bestemte på å reinsa landa sine for kristne menneske, noko som får dei til å gjera forferdelege ting i guden sin sitt namn.
v.13-14. Salmisten ber Gud om å reisa seg, gå imot han og tvinga han i kne. Fienden er her den person som utøver ugjeringar, men også den åndsmakt som inspirerer han. Det er ei legitimt for oss kristne å be Gud om å slost for oss. Vår oppgåve er å slost for Han, så får han slost for oss.
v.15 er ei tillitsfråsegn. Salmisten er sikker på at han skal få sjå Guds ansikt når han ein dag vaknar or dødens djupe søvn. Det er den kristne vona. Me skal sjå Jesus i hans glans og majestet, og det me ser skal metta oss. Ingenting kan gjera oss så glade, trygge og lukkelege som tanken på Jesus. Den dagen me ser han som han er, vil det heilt ta av for oss. No veit me at vår forløysar lever. Då vil me sjå det og forstå rekkevidda av det på ein heilt annan måte, og me vil jubla av glede i all æva.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar