Salme 18

v. 1: David seier at han vil elska Herren. Grunnen til dette er at han har erfart og opplevd Herren som sin styrke. Me ønskjer gjerne at Gud skal gje oss kraft til å leva som kristne, og det er ikkje noko gale i det. Men mest av alt ønskjer Gud personleg å vera vår styrke. Krafta ein kristen treng ligg i fellesskapet med Gud.

v. 2 innheld fleire sterke uttrykk for korleis David opplever Gud: fjell, del, frigjerar, skjold, frelseshorn og  borg (eller fort).
At Herren er eit fjell inneber at han er urokkeleg på alle måtar. Han står fast på det han har sagt og bestemt sjølv om verda står på hovudet. Det er godt for oss alle å vita.
Herren er den truande sin "del". Det betyr at han er vår arv. Neppe kan eit truande menneske tenkja på noko større enn at han /ho skal arva Gud, ikkje arva det Gud har, men sjølve Gud.
At Gud er vår frigjerar har han prova gjennom heile frelsessoga. Han fria Israel ut or fangenskapa i Egypt og Babylonia, og på krossen fria han oss alle frå syndas skuld og makt. I Jesus finn me vår fullkomne fridom, ja, har er vår fridom.
Skjold. Eit skjold kan me svinga i alle retningar og parera fienden sine piler. Me slepp å svinga Herren, HAN STILLER SEG MELLOM OSS OG ANGRIPAREN. Han er rundt oss på alle side og vernar oss mot freistingar og farar av alle slag. Det skal gje deg tryggleik.
Frelseshorn. Altera i templet var utstyrte med 4 horn kvar. Dei sto øvst på hjørnene. Dersom ein person hadde drepe ein annan i vanvørdnad, kunne han springa til templet, koma seg inn i Det heilage (som var forbode for vanlege folk) og gripa om alterhorna, så var dei frelste frå blodhemnaren.
Jesus er vårt frelseshorn. Så lenge me held fast i han, kan ingen hemn nå oss for dei syndene me har gjort.
Borg. Gud er ein heim for sine barn, ein sterk heim som ingen framande makter kan trenga inn i.

v.3: David vil kalla på Herren, han vil vigsla seg til bøn og lovprisning, for Herren er verd det. Me fortener ikkje Guds venskap, men me får det av nåde. Men Gud fortener vår takk og pris, men får det alt for sjeldan. Men David tek eit val. Han seier : EG VIL KALLA PÅ HERREN OG PRISA HANS NAMN (verbet halal tyder å prisa Gud med høg røyst, opphaveleg "noko som får noko anna  til å skina", lovsongen set spotlighten på Gud for vår neste). Det er eit val, ei bestemming. Dette skal eg berre gjera uansett kva eg føler. Det er underordna. Lat det også vera noko du og eg bestemmer oss for. Han er verd det.
Å prisa Herren er eit mektig våpen i den åndelege kampen me lever i. Det driv fienden på flukt slik at våre medmenneske blir sensitive for Gud.