Salme 45 er skriven til kongens bryllaup. Det er ein kongesalme og ein bryllaupssong, og brudgomen er Gud sjølv (vers 7-8).
Hjarta til salmisten strøymer over av gode ord. Jesus seier ein plass at "det hjarta er fullt av, renn munnen over med." Og han seier: "Etter dine ord skal du frikjennast, og etter dine ord skal du dømmast skuldig." Så, min ven, sørg for å vera som denne salmisten, eit menneske som er full av gode og edle ord, ord lagt ned i deg av Gud.
Den som har fått ord frå Gud, føler ein brennande trong etter å formidla dei vidare, skriva dei ned eller tala dei ut. Salmisten både talar og skriv. Han er oppslukt av brudgomen, og kan ikkje tenkja seg nokon som er vakrare (eller meir rettferdig, som det heiter i KJ) enn han, og når me samanliknar v.3 med v.2, er det nærliggande å tenkja seg at dei orda som fløymer over hos han sjølv har si kjelde i han som har fått "vakker tale lagd på sine lepper." I King James les me om brudgomen at nåde er aust ut over leppene hans, og i NIV les me at leppene hans er salva med nåde. Uvisst er det for meg kvifor den norske omsettinga har erstatta nådefull med vakker. Det synest vera ei svakare løysing. Og sant og seia har me alle meir bruk for ein konge som talar nådig enn vakkert.
Og så ligg det eit førebilete i dette her. For me er også talande vesen, og me har all grunn til å be Gud om å salva leppene våre med nåde, eller ausa nåde ut over leppene våre. Slik tale fører til at me i neste omgang blir frikjende menneske.
"Difor har Gud velsigna deg for alltid (evig)" (NB11 og KJ) I NIV les me: "sidan Gud har velsigna deg for evig." Anten kjem nådens ord som ei følgje av å vera velsigna, elles kjem velsigninga som ei følgje av at han talar ord i nåde. Kanskje kan me tenkja oss begge deler her. Men også på tysk heiter det at difor har Gud velsigna deg. Det er fint. Me blir velsigna av Gud når me snakkar sant og nådefullt til og om andre menneske.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar