Salme 31,10-14

  10 Ver meg nådig, Herre,
          for eg er i naud.
          Auget sløvest av bitter sorg,
          pust og kropp svinn bort.
       
    11 Livet mitt endar i sorg,
          åra mine i klage.
          Min styrke sviktar
          på grunn av mi skuld,
          beina i kroppen svinn.
       
    12 Eg blir til spott for fienden,
          til hån for grannane,
          ei redsle for dei som kjenner meg,
          dei som ser meg på gata, vik unna.
       
    13 Som ein død er eg gløymd av menneske,
          lik eit kar som er kasta bort.
       
    14 For eg høyrer mange som kviskrar
          – å, redsle på alle kantar! –
          når dei samlar seg mot meg
          og legg planar om å ta mitt liv.

v.10. Dette avsnittet er ei individuell klage. David ber om nåde fordi han er i naud. Han sørgjer over syndene sine, og den psykiske påkjenninga er så stor at han får vanskar både med å sjå og pusta. Avsnittet kan godt vera ei skildring av Jesu liding på krossen.

v.11.  Salmisten har gått inn i det mørke rommet, og er i eit uløyseleg gjeldsfengsel. Det er ikkje ein gong eit strime av lys som siv inn i sinnet hans. Han misser all kraft, og opplever livet som eit enorm nederlag.

v.12. Fiendar og grannar spottar og hånar han, og folk som er vitne til lidinga hans vik unna. Han er heilt einsam i livet. Men her er det ingen empati å henta, ingen sympati, inga forståing og ingen solidaritet. 

v.13. Han vert rekna som eit dødt menneske, som jo var tilfelle på Jesu tid for eit kvart menneske som gjekk gjennom gatene med ein kross på ryggen. Ein var vraka av alle. Eit ubrukeleg kar som berre var til å kasta.

v.14. Bak alt dette var det mange koalisjonar og alliansar, forhandlingar i det skjulte, avtalar og planar som pregar slike urettvise prosessar.