Salme 37,21-24

21 ל Den urettferdige låner og gjev ikkje att,
          den rettferdige er miskunnsam og gåvmild.
        
    22 Dei Herren velsignar, skal arva landet,
          dei han forbannar, skal ryddast ut.
        
    23 מ Herren gjer mannens steg faste
          og gleder seg over hans veg.
        
    24 Om han fell, går han ikkje over ende,
          for Herren held hans hand.

v.21 Dette verset seier ikkje noko om låning, men om korleis den urettferdige skil seg frå den rettferdige. Den urettferdige prøver å suga til seg ting, medan den rettferdige gjev frå seg ting. Det å vera gåvmild er naturleg for den rettferdige, fordi han/ho kjenner Gud, har han inni seg, og Gud er alle gode gåvers gjevar. 

v.22 Herren velsignar dei rettferdige. Ingen blir fattige av å gje. Det har Gud garantert. Og i tillegg skal dei arva landet. Alt tilhøyrer Herren, og hans barn er arvingar til alt. I Romarbrevet 8 står det at dei som trur på Jesus er hans medarvingar, og kan med rette gjera krav på alt Jesus har krav på, og han har som skapar, frelsar og konge krav på alle menneske. 
Underforstått er det dei urettferdige som blir forbanna. Slike menneske har ikkje noko framtid. Dei blir rydda ut. Det er Guds dom over dei urettferdige.

v.23  "Mannen" som her er nemnt er den rettferdige. Den som held seg til Gud og hans bod, vil gå med faste steg mot dei mål som Gud har sett for han. Koplar me dette verset saman med misjonsbefalinga, ser me grunnen til at Herren gleder seg over ein slik mann. Han går der han skal, til dei fortapte med evangeliet. 

v.24 er nydeleg. For alle kristne fell. Men dei blir ikkje liggande. Herren held eit godt tak i dei og reiser dei opp att når dei snublar og går over ende. Det er betryggande kunnskap.