Salme 119,166-168

 

Salmisten ventar på Herrens frelse. Det kan sjølvsagt bety at han ventar på å få hjelp til å koma seg ut av ein vanskeleg situasjon, og at det tek si tid. 

Det kan også bety at han ventar på Guds ultimate offer, at han ser fram mot det som me kan sjå attende på, at Jesus kom, levde vårt liv, døydde for våre synder og stod opp til vår rettferd. 

For meg betyr det at eg ventar på vekking, at Gud skal ausa Anden sin ut over bygd og by i Noreg slik at folk vender om frå synd og vondskap og let seg finna og famna av Gud, og slik at kyrkjer og forsamlingar fyllest med folk som prisar Jesus for hans offer, tilgjeving, godleik og makt. 

Og medan me ventar, lever me kristenlivet i lydnad mot Gud og hans ord. 

Salmisten elskar Guds bod. Det gjer me også. Guds bod reflekterer Guds kjærleik. Difor elskar me dei, og difor hevdar me dei. Det er ikkje for å vera vanskelege me gjer det, men fordi det fører elendighet med seg å bryta Guds lover. Dessutan er lovene lover. Bryt me dei, påfører me oss skuld innfor Gud. 

Salmisten meiner seg å ha halde alle Herrens lovbod, noko som betyr at han held dei for å vera sanne, gode og gyldige, verd å leva etter, måla seg opp mot og forkynna. 

Men han veit at livet hans ligg ope for Gud. Og det gjer våre liv også. Han kjenner alle våre vegar, alle vala me tek, alt me tenkjer , seier og gjer. Ingenting er skjult for han. Difor bøyer me oss ærbødig for Gud kvar einaste dag og sannar syndene våre, vender oss bort frå dei og let oss leida av Gud inn på hans vegar. 

Salme 119,161-165

 161 Stormenn jagar meg utan grunn,

men i hjartet fryktar eg ditt ord.

162 Eg gleder meg over ditt ord

lik ein som vinn stort krigsbytte.

163 Eg hatar og avskyr løgn,

men eg elskar di lov.

164 Sju gonger om dagen lovsyng eg deg

for dine rettferdige lover.

165 Stor fred har dei som elskar di lov,

ingen ting får dei til å snubla.

Salmisten vert jaga av stormenn, menn med stor makt og innflytelse. Dette er den type forfølging som så mange kristne blir utsette for i vår tid, og som får mange til å bøya av. Men det er ein som er større enn stormennene, og det er Gud, og salmisten fryktar Guds ord meir enn stormennene, difor held han fast ved trua og forkynninga av denne trass i trugsmål og åtak. 

 Å frykta Guds ord er å rekna det som sant og gyldig, og alle som gjer det, blir veldig glad i Guds ord, ser verdien av det og tek vare på det som den største av alle skattar. Og det er det, for det er dette ordet som vil føra oss trygt fram til Gud på den andre sida av dødens elv. 

Salmisten hatar og avskyr løgn. Løgn er ikkje berre simpelt bedrageri eller uærlegdom, men einkvar ideologi og religion som forfektar noko som sant og godt som er i strid med Bibelens ord om korleis røyndomen er og korleis livet skal levast. 

Vers 164 skildrar salmisten bønelivet sitt. Og du verda. Han har sju faste møtepunkt med Gud kvar dag der han lovsyng Herren og prisar han for hans rettferdige lover. Ein person som lever slik, får stor fred (vers 165), og det er jo tiltrekkjande, og han/ho blir sjølvsagt veldig prega av Gud. Og så er det noko som er veldig fint: han/ho blir ståande fast i Gud og hos Gud gjennom dei tyngste freistingar og prøvingar som du kan tenkja deg. Det visste denne mannen, for han vart jo jaga av stormenn, og han må ha kjent på freistinga til å bøya av og jenka seg.