tirsdag 11. oktober 2011

Salme 17,6-9

v.6 På ny ber David om Guds oppmerksamheit, og han ber om at Gud i sin godleik skal gjera eit under for han, dvs frelsa han frå fiendar.

v. 7 Davids kall dreiv han på flukt frå Saul. For å gå Guds veg, kom han i konflikt med makta. Det er klassisk for kristne. Når me fullfører misjonspåbodet, provoserer me djevelen som eggjar folk mot oss. Difor treng kristne som går for Jesus stadig Guds underfulle vern og hjelp og søkja livd ved hans høgre hans, dvs i hans nærleik.

Kristne bør gjera alt dei kan for å halda seg nær til Gud. Fordi Gud vil det, og fordi der er DER Guds vern for våre sårbare liv er mest effektivt.

v.8 hentar motivet sitt frå Moses` song i 5. Mosebok 32,10 - 11 der Israel metaforisk vert omtala som Guds augnestein, og som ørnunger verna av mors vengjer. Det er sterke bilete på nærleik, empati, kjærleik, omsorg og ansvar. Auge er det mest kjenslevare området på kroppen. Det minste rusk på auga vekkjer fullt fokus, og har du det, handlar livet ditt om å få det bort.

Slik vil Gud av me som truande skal forstå hans høve til oss. Det aller minste problem som me får, ser Gud på som sitt eige. Han kjenner det som ein intens smerte i djupet av si sjel.

v. 9 David er blitt som ein beleira by, fiendane tenkjer berre på å drepa han, dei er dødsfiendar. Mordarånda er gamal i menneskeætta og skriv seg attende til Kain. Han gav rom for djup sjalusi som dreiv han til å drepa broren Abel (1.Mosebok 4). Etter den tid har det overlagte mordet vore ein dagleg affære mellom oss menneske. Jesus sa: "Fienden er komen for å stela, drepa og øyda, men eg er komen for at de skal ha liv og overflod."







søndag 9. oktober 2011

Salme 17,1-5

v.1-2 er ei oppfordring til Gud om å lytta velvillig til det salmisten har å be om. Tre sterke uttrykk brukar han for å understreka behovet sitt: "Lyd etter", "høyr" og "merk" . Han har ingen baktankar med bøna si, han meiner seg å ha ei ærleg sak.

David må ha møtt klagemål som han meiner er usanne, og han treng Guds hjelp for å få dei avsanna og bli frikjent. Å bli møtt med falske klagemål er eit mareritt, og det kan vera svært vanskeleg å bli trudd for den som slost for eiga sak. Ein treng Guds hjelp i slike tidern for å få fram sanninga slik at ein kan bli frikjent også i menneska sine augo.

At Gud er rettferdig innber at han alltid handlar ut frå kjærleik og sanning. Difor er rettferd og frelse nærskylde omgrep i Bibelen. Dette skriv Paulus sterkt om i Romarbrevet. Vers 1a kan då også lesast slik: "Lyd etter Herre, DU SOM ER MI RETTFERD."

At Gud er hans rettferd tyder at hans evige frelse er i Gud, men òg at det berre er Gud som kan hjelpa han til siger i den aktuelle saka.

v.3: David er blitt testa , eksaminert om natta og prøvd ("med eld" er ikkje med i engelske omsetjingar) av Gud, men utan at det er funne noko gale hos han.

Truleg er det betre med ei imperativomsetjing her: Prøv meg, test meg, spør meg!

At Gud prøver oss menneske er ein sentral bibelsk tanke. Han prøver oss for å avdekka synd, veikskapar, feil og manglar slik at me kan bli "reparerte" og styrkte.

Når Gud prøver oss, opplevest det gjerne som sjølvprøving eller sjølvrefleksjon.

David står sin prøve til og med når det gjeld ordbruken. Det er det ikkje mange som gjer. Den som kan styra tunga si er eit fullkome menneske, skriv Jakob.

v.4-5 "Guds vegar" står her i opposisjon til "røvarstigar". Røvarane hadde inga medkjensle med nokon, og handla ut frå det. Gud derimot er full av medkjensle og sympati og handlar ut fra det. Slik også med David. Som konge kunne han, som så mange andre, ha alliert seg med kriminelle, men han allierte seg med Gud i staden. Dette gjorde stega hans faste, dvs han sto ikkje i fare for å skli og falla, men gjekk trygt framover i Guds fotspor, dvs i hans leiing og etter hans ord.

torsdag 6. oktober 2011

Salme 16,9-11

v.9 Gleda som David kjenner på omfattar heile han med hjarta, kropp og sjel. Hjarta uttrykkjer senteret for hans åndelege liv, sjela er psyken, tradisjonelt sett på som senter for kjensler, vilje og intellekt. Alt i han er fylt av himmelsk glede, ei gleda som brer seg i kroppen og skaper tryggleik.

Dette avsnittet nyttar Peter om Jesus under sin store pinsetale. Han markerer at denne salma ikkje høver fullt ut på andre enn på vår store frelsar og herre Jesus Kristus.

v.10 Jesus vart ikkje overgjeve til dødsriket. Han kom tilbake, og han gjekk ikkje til grunne. Som den første overvant han dødens destruktive krefter, og han gjorde det på vegne av oss alle.

Som kristne overgjev Gud oss ikkje til dødsriket, men tek oss inn i Abrahams fang den dagen me døyr. Der får mevera inntil verda skal dømast og gjenfødast.

Det kan vera eit poeng at denne ordninga er for "Guds trufaste tenarar". Alt i Guds rike er av nåde, men nåden oppdrar oss til å bli gode tenarar for Gud.

v.11 Livsens veg er evangeliet. Det må alle menneske få forkynt, bli opplært i. Ingen kan tenkja seg fram til Guds frelsesråd. Paulus skriv: "Det som ikkje kom opp i noko menneskahjarta, men som Gud har lagt ferdig for dei som elskar han." (1.Kor 2).

Alle må undervisast av Herren lærer oss gjennom det skrivne Ordet, Bibelen, og gjennom trufaste tenarar som forkynner og forkynner, talar og skriv, kallar og lokkar og står på natt og dag.

Store verdiar står på spel. Det er snakk om å fylla opp alle plassar for Herrens åsyn, der det er evig glede, ei glede som me får ein forsmak på når lovsangen losnar i kyrkjelyden og me blir fanga inn av Den Heilage Ande og misser kjensla av tid og stad.

mandag 3. oktober 2011

Salme 16,4-8

v.4 slår fast at dei som spring etter andre gudar må tola mange plager, utan at dette vert presisert. Desse plagene er Guds dom over avguderiet. Alle menneske opplever vanskelege tider, men dei som held seg til Herren, vil aldri gå fortapt og få den type plager. Vidare er alle religionar lovreligionar som plagar folk med eit utal plikter som dei må oppfylla for å bli akseptert eller for å ha suksess i livet.

David tek kraftig avstand frå desse gudane. Han ville i vår tid neppe vore for religionsdialog.

v.5. Det er Herren som er Davids del, dvs. hans arv, rikdom og fordel. At Herren er hans "staup" eller "beger" tyder at Herren er hans mat og drikke, hans næring. Hans liv er heilt og fullt knytt til samfunnet med Gud og det som dette samfunnet gjev han.
I nattverden vert dette oppfylt på ein spesiell måte for oss som lever i den nye pakt.
Jesus ba i Getsemanehagen om å sleppa å drikka det beger som Far gav han å drikka. Dette begeret var Guds vreide over våre synder. Men fordi han drakk dette, kan me drikka nådens beger.

v.6 Det er ein venleik i Gud som kjem fram for alle som trur og tek imot hans nåde. Gud er den fagre grunnen og den herlege arven for ein kristen. Slik var det ogsp for dei truande i GT.

Levittane i den gamle pakt fekk ikkje tildelt land. Det var Herren som skulle vera deira arv, og dei skulle gjera teneste i templet, på fager grunn. Resten av folket skulle underhalda levittane gjennom tiendeordninga.

I den nye pakta er alle truande menneske prestar for Gud (1. Peter 2), og Jesus er den fagre grunnen me byggjer liv og teneste på. Hans venleik går over alt me kan førestella oss. Det vil me ein dag få sjå.

Jesus Kristus er Guds gåve til verda, og den som trur på han, arvar saman med han alt det han er arving til. Det er ikkje lite.

v.7 Det blir sagt om Jesus i Jesja 9 at han skal kallast Rådgjevar. Guds ord blir i Salme 119 kalla Guds råd. Dei beste råda me kan få finn me i Bibelen. Som truande menneske treng me råd og innspel frå Gud i mang ei sak, både i privatsaker og saker som vedrører vår kristne teneste. Gjennom stille nattetimar kan Gud rettleida oss gjennom draumar, syner, tankar og audisjonar.

v.8 David har "alltid Herren for auga". Han lever Gud nært, ja, tett ved hans side. Dette er eit kristent ideal. Slik skulle me alle leva, og me er invitert til det. I 1. Mosebok 17 kallar Gud Abraham til å leva for hans åsyn. Det er eit stort privilegium, og det skaper kraftfulle profetiske liv. Den som lever nær til Gud står støtt til eikvar tid.