søndag 27. oktober 2013

Salme 38,10-16

10 Herre, du kjenner min lengsel,
          mitt sukk er ikkje løynt for deg.
         
   
11 Hjartet hamrar, krafta sviktar,
          sjølv lyset i auga har forlate meg.
         
   
12 Vener og dei som står meg nær,
          held seg borte frå mi plage,
          mine næraste held seg langt unna.
         
   
13 Dei som står meg etter livet,
          set snarer for meg.
          Dei som vil meg vondt, talar om å skada meg,
          dei grundar dagen lang på svik.
         
   
14 Men eg er lik ein døv, eg høyrer ikkje,
          eg er lik ein mållaus som ikkje opnar munnen.
         
   
15 Eg er lik ein mann som ikkje høyrer
          og ikkje har svar i sin munn.
         
   
16 Men det er deg, Herre, eg ventar på.
          Du vil svara meg, Herre, min Gud.


vers 10 er fullt av trøyst: Gud veit kva barna hans lengtar etter, og han ikkje berre høyrer sukka deira, men ser dei, dvs les dei rett.  Dette skal også du og eg få rekna med når livet vert vanskeleg. Gud les heile situasjonen me er i heilt rett, og veit difor kva han skal gjera.

I vers 11 tetnar mørkret til att. All inspirasjon er borte, all glede og kraft. Salmisten har hjartebank og føler seg skikkeleg elendig. 

vers 12: Det at vener held seg borte tyder på at det anten er ubehageleg å vera saman med salmisten i den situasjon han er i, eller at dei meiner han er skuldig i eitt eller anna som fiendane skuldar han for. Det hender altså at sjølv ikkje vener stiller opp for eit menneske. Jesus opplevde også det.

Men fiendane gløymer ikkje (v.13). Dei er i ferd med å leggja ut feller for han, dei står han etter livet, vil skada han og brukar mykje energi på å planlegga sviket sitt. Dette er altså ikkje ytre fiendar, men folk i krinsen rundt salmisten, slik som Judas Iskariot var ein del av disippelfokken. Det gjer ekstra vondt.

Vers 14-15: Salmisten går heilt inn i seg sjølv. Han lukkar øyro, vil ikkje høyra, vil ikkje snakka, har behov for å verna seg sjølv mot omverda. 

Vers 16: Han har berre Gud, og han har forventningar til at Gud skal svara han og hjelpa han vidare. Denne forventninga er han lur nok til å omformar til eit trusutsegn: "Du VIL svara meg, Herre, min Gud." Å sei ut dette må ha gjort han godt. Og det vil gjera deg også godt å uttala det du ønskjer frå Guds side som eit trusutsegn. Det kan liketil bli eit vendepunkt for deg, det. 

Ingen kommentarer: