Salme 40,13-18

 13 For tallause ulukker omgjev meg,

          mine synder har nådd meg att,

          eg kan ikkje sjå.

          Dei er fleire enn håra på hovudet,

          motet har svikta meg.

Her klagar David over syndene sine. Han hadde lenge skubba dei frå seg og tenkte at dei med tida vart borte av seg sjølv. Men no hadde han blitt innhenta av fortida, og følgene av feila han hadde gjort før var sa vonde, så vonde for han.  Slik har det vore frå fallets dag: syndene våre genererer tallause ulukker, tek motet i frå oss og gjer oss åndeleg blinde. Synda er ekstremt destruktiv, og det er difor me må få henne ut av liva våre. Elles går me til grunne. Gud trekker seg attende, og me smuldrar opp på innsida. 

         

    14 Vis godvilje, Herre, og fri meg ut!

           Herre, skund deg og hjelp meg!

    15 Lat alle som står meg etter livet,

          bli til skamme og til spott!

          Lat dei som vil meg vondt,

          dra seg tilbake utan ære!

          

    16 Dei som ler og håner meg,

          skal bli slegne av skam.

Dette er i grunn eit ord til alle mobbarar. Dei som ringaktar andre menneske skal bli slegne av skam. Mobbarane trur alltid dei har overtaket, men han veit ikkje at han slost mot Gud. 

         

    17 Lat alle som søkjer deg,

          fryda og gleda seg i deg!

          Lat dei som elskar di frelse,

          alltid seia: «Stor er Herren!»

         

Dette er ei fin bøn for alle alle som elskar Gud. Den kan me gjerne ta inn som ein del av vårt eige bøneliv når me ber for kristne. 

    18 Men eg er hjelpelaus og fattig.

           Herren skal tenkja på meg.

          Du er mi hjelp, du bergar meg.

          Dryg ikkje lenger, min Gud!

Verset startar med ei erkjenning. David er hjelplaus og fattig. Han har ingenting å betala med innfor Gud. 

Så slår han fast at Herren skal tenkja på han, dvs. ta vare på han. Det er godt for eit truande menneske å slå fast det for seg sjølv. 

Så vender han seg direkte til Gud med ord som andar av tru: "Du er mi hjelp, du bergar meg", ord som alle truande bør ta i munnen sin og smaka på. Det gjer uendeleg godt i sjela. 

Salma blir så avslutta med at David ber Gud om å skunda seg, underforstått med å hjelpa han på rett kjøl og i godt humør igjen.