Salme 88

Salme 88 er den einaste som er skriven av esrahitten Heman.

Kategori: Klagesalme

Det gjer vondt å lesa det Heman skriv. Her er det botnlaus sjelenaud, og ikkje mykje lys å spora.

v.2 Heman definerer Gud som den som frelser. Her skal me merka oss presensforma. Gud er ein Gud som kvar dag frelser folk ut av vanskelege og umogelege situasjonar. Når me kallar på han, grip  han inn. Men som me ser i denne salma: Det kan ta litt tid før me opplever at hjelpa kjem til oss. Heman ropa natt og dag til Herren utan å få den hjelpa han ønskte seg.

I vers 3 ber han Gud om å høyra på han, og ikkje venda det døve øyra til. Heile hans håp står til Gud. Ingen andre kan hjelpa.

v.4. For livet hans er fullt av ulukker, og han er døden nær, hinsides den hjelp som menneska kan gje.

v.5. Ja, folk reknar han alt for å vera ein død mann. All kraft har runne ut av han. Han har ingenting av ressursar  å setja inn sjølv for løfta seg.

Det me les om her kan vera ein alvorleg somatisk sjukdom, ein djup depresjon eller ei eksistensiell sjelekrise, eit åndeleg mørker som stundom kjem over kristne menneske.  Alle desse kategoriane kan beskrivast med ord som dette. Men v.11 indikerer at det er snakk om kroppsleg sjukdom som også slår ut på åndslivet og sjelslivet.

v.6 og 7 forsterkar elende. Heman opplever det slik at han er så godt som gravlagd.  Mørkret i han og rundt han er så inderleg djupt.

v.8. Han opplever at det fæle som skjer med han er Guds dom over livet hans, og det er blytunge tankar å bera på for ein kristen. Kor kan ein slik person gå med skulda si? Og enno verre vert dette når ein tenkjer seg at det KRISTUS som avviser oss, han som har døydd for oss og betalt all vår synderskuld, Kor skal me gå om HAN også viser oss bort som personar han ikkje kan syna nåde?

v.9 skildrar ei desperat einsemd. Til og med venene hans er drivne bort frå han. Gud har fylt dei med avsky for han. Utan samfunn med Gud og sosialt isolert. Du snakkar om å vera fortapt. Det er vondt å lesa.

v.10. Men at me her har for oss ein mann som er ein sann "kristen", ein mann med Guds Ande, forstår me av at han vender seg til Gud gong etter gong, tilsynelatande utan forventningar, men han kan ikkje anna. Slik er det med alle som er fødde av Gud. Uansett korleis situasjonen er, dei vender seg til Gud. Verkar Gud avvisande eller dømande: Dei vender seg til han. Kor skal dei elles venda seg?

v.11-13. Her argumenterer Heman med Gud for sitt liv, og vil påpeika at Gud umogeleg kan ha nokon fordel av at han døyr. "Daudingar kan ikkje prisa deg," og "dei som ligg i grava kan ikkje vitna om di miskunn," seier han, og syner med det at han har forstått kva som er poenget med eit menneskeliv: Me er skapte for å prisa, lova og æra Gud, og fortelja om hans miskunn, og ingen andre plassar kjem Guds miskunn så klårt til uttrykk som gjennom evangeliet om Jesus Kristus. Ingen andre kjenner på trongen etter å vitna om Jesus for verda enn dei som har Den Heilage Ande. Og då ser me at Guds barn altså kan koma inn i botnlaus lekamleg og andeleg naud, utan at dei av den grunn sluttar å vera Guds barn. Tvert om. Gud hudfletter kvar son han tek seg av, les me i Hebrearbrevet 12.

I vers 15 spør han Gud om kvifor han støyter han frå seg, kvifor han løyner seg for han. Når ulukkene råkar oss menneske spør me heilt spontant kvifor. Me vil gjerne vita om det er ein god grunn for det som skjer, eller om det er ei meining med det. Me tenkjer: Hadde eg berre fått visst det, hadde alt vore lettare å takla.

v.16 er vanskeleg å lesa. Heman har nemleg hatt det slik frå han var ung. Det må ha vart veldig lenge. Å gå år ut og år inn i redsle og rådløyse er steintøft for eit menneske. Me er jo skapte til glede. Kan det vera slik at Heman har hatt ein depresiv tilstand? Angst er ofte noko følgjer depresjonar, og gjerne angst for Guds dom over eit forfeila liv, eller angst for å bli fordømt pga ei ganske lita synd ein ein gong gjorde. Det kan vera noko slikt i bilete her.

Og så til slutt: Denne salma høver så godt på Jesus. Han gjekk inn under Guds dom for vår skuld. Hans sjelekamp i Getsemane førte han til kanten av dødsriket. Han sveitta blod av angst.
Venene hans vart borte, hans lekamlege lidingar var forferdelege, Kva han gjennomlevde då han på  krossen  ropte ut: "Min Gud, min Gud, kvifor har du forlate meg," det er det ingen som kan forstår. Det er så mange parallellar her at eg vil seia at salma er profetisk.