v.2. David bed Gud om vern. Fiendane er skremmande, og David er redd for livet sitt. Dette er ein situasjon som norske kristne så langt ikkje kjenner nemneverdig til. Men for dei truande i Midt-Austen er dette ei meiningsfull bøn.
v.3. Det er ein heil bande, ja, ein heil hop som er ute etter han, og han har ingen andre å støtta seg til enn Gud. Trua hans er på prøve.
Det finst eit sjukt fellesskap i verda, vondskapens fellesskap. I vår tid ser me mange terrorgrupper som går til åtak på verjelause menneske, og poenget er å skapa redsle. Dei er djevelens tenarar. Og så har me alle mafiaorganisasjonane som gjennom grove krominelle handlingar vil kontrollera økonomien i samfunnet kun for å berika seg sjølve. Som kristne har me all mogeleg grunn til å be mot desse menneska og dei åndsmaktene som styrer dei.
v.4 Åtaka deira er ikkje berre fysiske, men også ideologiske. Dei "kvesser pennen", siktar seg inn med beiske og giftige ord mot det som dei meiner er Davids veikaste punkt. Slike folk er ikkje interesserte i sanninga, men leitar etter ting i offerets liv, ord og tankar som det er lett å gå til åtak på. Gjennom ord vil dei rettferdiggjera sine vonde handlingar. Dei er vonde inn til kjernen av si sjel, og ideologien som dei roser seg av, gjer dei berre enno vondare, for då får dei ei kjensle av att all skade dei utfører blir gjort i ein god hensikt, og då er det jo berre bra.
Det er mykje ideologisk krisg mot kristne, Bibelen og kyrkja i vesten også, inkludert Noreg, og no sist var det helbredelsespredikantane Svein Magne Pedersen og Tom Roger Edvardsen som fekk smaka pisken av Verdens Gang. Her var det ingen velvilje, nei, berre motvilje og forakt.
Det er godt at me har ein Gud som har teke på seg å forsvara barna og tenarane sine. Ikkje ved å føra dei utanom all smerte, men ved å gje dei ein visdom som er uimotståeleg. Guds rike sigrar til slutt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar