Desse versa avsluttar salma vår. v.12: David brukar brukar utfallet av konflikten med fiendane til å diagnostisera sitt eige gudsliv. Dersom han sigrar, vil han ta det som eit teikn på at han er på rett veg i høve til Gud og vise versa.
Dagens moderne menneske ville nok helst ha brukt situasjonen heilt motsett: nemleg til å diagniostisera Gud, som om me vil seia: "Går det bra, Gud, så er du ein bra gud. Går det dårleg, er du ein maktlaus gud". Så langt har ME kome oss bort frå sakas kjerne.
v.13: Han er rimeleg sikker på at dette vil slå ut i hans favør. Han meiner seg å vera HEIL, ha INTEGRITET. Og det er slike folk er det Gud kan halda fast på, for hos slike er det jo noko å halda i. Noko fast. Salma, og dermed heile første salmesamling, vert avslutta med ein lovsong til Gud. David velsignar Herren, han som er Israels Gud, han, den einaste, som skal ærast i all æva. Og dette er viktig for oss heidningar: Den Gud me trur på, ærar og elskar er Israels Gud. Må me aldri gløyma DET!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar