Dette er ei læresalme som inneheld grunnleggande kristne sanningar.
Oppsummert: Nokre kjem til makta med hjelp av svik, løgn og vondskap, og er stolte over dei lure metodane sine, som dei forresten fører med seg inn i styreaettet sitt. Dei avskriv Gud, stolar på rikdomen og brukar makta si til å skada. Men Gud hatar det, og deira tid på toppen er tilmålt. Ein dag riv Gud dei ned frå taburettane, og støyter dei ut av "landet åt dei levande". Dei har inga framtid saman med Gud.
Når dei fell for Guds hand, jublar dei rettferdige med frykt. Dei veit at ingen tullar med Gud.
Dei som set si lit til Gud og hans miskunn, blir som eit grønt og frodig oliventre i Guds hus til stor velsigning for mange. Guds hus er kyrkjelyden. David prisar nemleg Gud saman med hans trufaste vener. Me er eit fellesskap. Bibelen markerer dette grundig. Det er god plass til individet i Bibelen, men ikkje til individualismen, som forresten er ein pest i Guds kyrkje i dag. Det er så mykje snakk om min funksjon, mine nådegåver, mi teneste og mine opplevingar. Må Gud endra dette fokuset frå si kyrkje.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar