Salme 61

Salme 61 er ei kongesalme (sjå vers 7).

v.2. David ber om at Gud må lytta til han når han ropar. Det er ein fin måte å starta ei bøn på, særleg når me kjenner at me treng eit mirakel, og det er ikkje så sjeldan.

v.3 David ropar frå endane av jorda. Kva som ligg i dette veit eg ikkje heilt, men kanskje er salma skriven medan han var på flukt frå Saul og ikkje kunne omgåast Gud i heilagdomen?  Eller kan det vera at han berre føler at Gud er langt borte. Det er nok ein kombinasjon. Han skriv at "hjartet veiknar", som tyder på at det går nedover med trua og inspirasjonen, og bøna om å bli ført opp på eit høgare fjell, tyder på at han  er avskoren frå gudstenestefellesskapet i Israel.

Men fjellbilete går lenger enn dette. I Salme 31,4 les me at  "Gud er mitt fjell", og denne tanken finn me att i Det nye testamentet der grunnvollen og klippen er Jesus.
Jesus er høgare enn alle, og alle som trur på han, står på trygg grunn. Jmf Salme 40,1-3.
Ingen kan frelsa seg sjølv, Gud må føra oss opp på frelsesfjellet.

Jesus er svaret på fråfallsproblematikken. Når me blir flytta opp på Han, fyllest me av Guds kjærleik og me ser alt i Guds perspektiv, og inspirasjonen kjem raskt attende til oss.

v.4 stadfester denne forståinga. Herren er Davids tilflukt og eit tårn til vern mot fienden.

v.5 er ei bøn om å bli bevart hos Gud, om å få lov å bu under vengjene hans, heilt innved hjarta hans. Det er ei strålande bøn, som Gud med glede svarar positivt på. Å, måtte me alle be slik. Jesus brukte dette verset om seg sjølv då han gret utanfor Jerusalem før krossfestinga: "Kor ofte har eg ikkje vilja samla dykk, slik som ei høne samlar kyllingane under vengjene sine. Men de ville ikkje!"

Det er ingen tvil om kven Jesus er: Han er Herren, Gud.

v.6. Kva lovnader David her snakkar om, veit me ikkje. Men me veit at det er viktig for oss at me held dei lovnadane me gjev Herren.
Dei som fryktar Herrens namn, er dei frelste. Å frykta Gud er ei positiv nemning i Guds ord. Å frykta Gud betyr at me ikkje opponerer mot han, men gjer som han seier fordi me veit at han er Gud og at han er den einaste som veit kva som er bra og rett. Gud er ein Gud som små menneskebarn ikkje bør tulla med og nulla ut. Han er stor og reell.
Ingen kan bestemma seg å frykta Gud. Berre den som har Den Heilage Ande fryktar han rett, for det er Anden som gjev age for Herren (Jesaja 11,1 ff), og Den Heilage Ande er ei gåve frå himmelen gjeven av nåde til dei som audmjukar seg for Gud. Dei som det gjer, får sin arv. Kva arv er dette? Det er Herren sjølv, samfunn med Gud og retten til å leva innved Guds hjarta. Det er den truande sin gylne arv utbetalt før himmelen.

v.7 David nyt denne arven og ber om dagar og år til sitt liv. Livet er godt, og han ønskjer å bidra vidare.
Så løftar  salma seg til messianske høgder. For det er Messias sine år vil ikkje ha nokon ende, det er han vil leva frå slekt til slekt, ikkje David, som me alle veit måtte døy i 80-årsalderen.

v. 8. Den evige kongen, Messias, skal trona evig for Gud, så det står.  Det høver godt på Jesus som fekk all makt i himmel og på jord, og som sit ved Fars høgre hand og styrer verda med miskunn og truskap fram mot endeleg frelse og dom. Miskunn og truskap er nettopp innhaldet i det evangeliet som han har sett si kyrkje til å forkynna for alle menneske. Jesus er truverdig, og den nåden han tilbyr alle menneske, vil vera gyldig for evig for dei som stolar på Han.

I v.9  høyrer eg ekkoet av den frelste kyrkjelyden. Vårt fremste kall og vår største glede er å lovsyngja Herren, og den som har fått nåde og miskunn hos Gud, er eit sprudlande glad og letta menneske som kvar dag ønskjer å oppfylla lovnadane sine til Gud, dvs realisera misjonpåbodet som me alle gjekk inn under då me vart døypte, og- eller då me kom til tru i vaksen alder.

Å halda våre lovnader vil for oss altså bety at me vitnar om Jesus for høg og låg, og at me elskar kvarandre av hjarta.

Det betyr også å vera trufast mot ektefellen sin, og vera eit menneske som i alle ting er til å stola på. Det ligg i ein kristen å vera slik.