Vers 1-2 er ein hyllest til Herren der David lover at han skal forkynna om Herrens storverk, at han vil vera glad og fryda seg i Gud og at han vil lovsyngja namnet åt Den Høgste. Slik sett skildrar desse versa det kva det kristne livet dreier seg om primært.
Å prisa Herren av heile sitt hjarta inkluderer heile sjelslivet med evner, vilje, kjensle og fornuft. Og den som prisar Herren slik, vil oppleva under på under i livet sitt som ein kan fortelja andre menneske om. Lovprisning og forkynning heng tett saman. Den som flittig og av hjarta prisar, lovsyng og tilber Herren, vil alltid ha noko å vitna om.
Kvifor er det slik? Fordi me er skapte til dette. Når me prisar Herren, lever me sant, og det opnar for Guds makt i liva våre. Lever du sant?
v.3: David frydar og gleder seg i Gud. Han bestemmer seg for å gjera det. Det er ein viljessak. "Eg VIL.." skriv David. DET ER RETT OG SLETT DETTE HAN VIL MED LIVET SITT. Er det dette du vil? Eller kva er du eigentleg vil med livet ditt? Å hopphøgja Gud på jorda eller noko anna?
v.4: Du treng ikkje vera i godt humør for å prisa Gud, David venta på åtak frå fiendar. Ein kan bli nervøs av mindre. Men han visste at Gud var nær hos han, og at i møte med Gud ville fiendane gå til grunne. Korleis kunne David vita at Gud var nær? Fordi han var ein som tilba Gud av heile sitt hjarta, og slike menneske opplever alltid Gud som nær. Gud tronar på sine lovsongar, les me, og der lovsongen lyder, der er Gud sjefen.
Meir seinare
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar